Σπυριδούλα Φρειδερίκου
Ν.Φ. Ο λίβελος έχει πολλά κοινά υφολογικά στοιχεία με ένα επαναστατικό μανιφέστο, μόνο που επιτίθεται σε όλους αυτούς τους οποίους ένα μανιφέστο συνήθως προσπαθεί να εξεγείρει. Είναι εν τέλει ένα ιδιότυπο μανιφέστο ή όχι?
Ζ.Ι. Σαφώς και είναι ιδιότυπο μανιφέστο. Αυτό έγκειται στον τρόπο προσέγγισης του ακροατή ή αναγνώστη, αναλόγως. Δεν είναι εμψυχωτικός, ενθαρρυντικός, δεν παρηγορεί δεν δικαιολογεί, δεν αιτιολογεί. Δεν υπόσχεται ελπίδα, δεν είναι ο λόγος του ενορατικού προφήτη που περιγράφει την Λύτρωση και την Πραγμάτωση του Ονείρου μέσα από αυτήν. Δεν οικειοποιείται τον ρόλο του Νέου Οδηγού-Σωτήρα της κοινωνίας. Διαπιστώνει την θλιβερή πραγματικότητα, την κατάντεια, το αδιέξοδο σε όλα τα επίπεδα. Συνάμα δεν απενοχοποιεί, δεν μεταβιβάζει τις Ευθύνες αποκλειστικά στην Ηγεσία-όπως είθισται χωρίς δεύτερη σκέψη, στην κοινωνία μας των πρόχειρων επιχρισμάτων και χρησμάτων. Αλλωστε η εκάστοτε Ηγεσία δεν απεικονίζει παρά τους εκλέκτορέ ς της.
Στην επόμενη δημοσίευση ,και εν όψει του έργου του συγγραφέα που θα παρουσιαστεί στο ΦΟΥΓΆΡΟ, Θα απαντήσει στην ερώτηση του Ν.Φυτά, τι σημαίνουν γι’αυτόν οι λέξεις ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ και ποια θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι η κοινή συνιστώσα τους.
Συνέντευξη του συγγραφέα του ''Αγριου Λίβελλου της πραγματικής ελευθερίας'', Ιωάννη Ζαμπαρδίκου στον σκηνοθέτη και δημιουργό της παράστασης ΛΗΘΗ, ένας κινηματογραφικός μύθος Ν.Φυτά., που θα παρουσιαστεί τον Σεπτέμβρη στο ΦΟΥΓΑΡΟ.
Ζ.Ι. Σαφώς και είναι ιδιότυπο μανιφέστο. Αυτό έγκειται στον τρόπο προσέγγισης του ακροατή ή αναγνώστη, αναλόγως. Δεν είναι εμψυχωτικός, ενθαρρυντικός, δεν παρηγορεί δεν δικαιολογεί, δεν αιτιολογεί. Δεν υπόσχεται ελπίδα, δεν είναι ο λόγος του ενορατικού προφήτη που περιγράφει την Λύτρωση και την Πραγμάτωση του Ονείρου μέσα από αυτήν. Δεν οικειοποιείται τον ρόλο του Νέου Οδηγού-Σωτήρα της κοινωνίας. Διαπιστώνει την θλιβερή πραγματικότητα, την κατάντεια, το αδιέξοδο σε όλα τα επίπεδα. Συνάμα δεν απενοχοποιεί, δεν μεταβιβάζει τις Ευθύνες αποκλειστικά στην Ηγεσία-όπως είθισται χωρίς δεύτερη σκέψη, στην κοινωνία μας των πρόχειρων επιχρισμάτων και χρησμάτων. Αλλωστε η εκάστοτε Ηγεσία δεν απεικονίζει παρά τους εκλέκτορέ ς της.
Ναι, επιτίθεται στους πάντες σε όλους αυτούς που απαρτίζουν την Στρουθοκαμηλιστική Νεοελληνική Νεοφιλελεύθερη Καπιταλιστική κοινωνία, μήπως και κάποιοι αρχίσουν να αφυπνίζονται και συνειδητοποιώντας το Τραγικό Της εσφαλμένης Στάσης απέναντι στη ζωή, τολμήσουν την αστραπιαία εσωτερική μεταστροφή , την γενναία αλλαγή πορείας. Στους λιγότερους, που έχουν αντιληφθεί , καταννοήσει, συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω, αλλά συνεχίζουν να στέκουν μουδιασμένοι, αιχμάλωτοι μιας κατάθλιψης που πηγάζει από την ηττοπάθεια της αίσθησης του μειοψηφούντος ανήμπορου, να ανακινήσει τις μάζες των πληβείων του πνεύματος και της σάρκας. Λάθος αίσθηση αυτή. Οι λίγοι πάντα έφεραν τον κόσμο ανάποδα. Τέλος επιτίθεται ακόμη και στον Ιδιο τον γράφοντα και τους ομοίους του, που άφησαν τα γεγονότα να τους προσπεράσουν , όταν ο λόγος της διανόησης τους, επαναπαυμένος σ ‘Αυτόν τον αγώνα δρόμου να διαμορφώσεις , να σμιλέψεις ΕΣΥ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ, ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΤΗΣ ΔΩΣΕΙ ΟΨΗ ΑΝΑΛΟΓΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑΣ ΤΟΥ, λόγω των υψηλών ταχυτήτων του, τον έθεσαν στη θέση του Νικητή, έπεσε για ύπνο μια στιγμή και ξύπνησε με την χελώνα της μετριότητας και της βλακείας να ανεβαίνει εστεμμένη στο δικό του βάθρο.
Κλείνω λέγοντας ότι στο συγκεκριμένο κείμενο, μορφολογικά, υφολογικά, αισθητικά, έχουμε την συγχώνευση των δύο ειδών (Λίβελου-Μανιφέστου).
Κλείνω λέγοντας ότι στο συγκεκριμένο κείμενο, μορφολογικά, υφολογικά, αισθητικά, έχουμε την συγχώνευση των δύο ειδών (Λίβελου-Μανιφέστου).
Ν.Φ. Ποιο ήταν το γεγονός που καθόρισε την συγγραφή του Λίβελου?
Ζ.Ι. Δεν ήταν ένα γεγονός. Ηταν καταιγισμός γεγονότων και εικόνων που ξεπηδούσαν μέσα απ’ αυτά ενόσω διαδραματίζονται και ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΖΩΕΣ ΟΛΩΝ, φίλων, εχθρών, γνωστών, αγνώστων, ενδιαφέροντων και αδιάφορων.
Ν.Φ. εφ’όσον δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός, θα μπορούσαμε να πούμε τουλάχιστον ότι ήταν μια πληθώρα καταστάσεων και γεγονότων που όμως κινούνται γύρω από ένα κοινό θεματικό άξονα?
Ζ.Ι. ναι και αυτός ο άξονας είναι ο εμποτισμός της κοινωνίας με ην μη-θέληση, την μη-μετοχή, την ψεΥδοχριστιανική ηθική, τον εκβιασμό της μη-διατάραξης του Λήθαργου μιας ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΟΥς ΕΙΡΗΝΗς, που στην παστάδα της λαμβάνουν χώρα άπειρα επαίσχυντα, βρωμερά εγκλήματα που καμμιά σχέση ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΚΑΘΑΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗς ΖΩΗΣ, την ενοχοποίηση της ΥΓΕΙΟΥΣ ΒΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ, ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.
Ν.Φ. κατά πόσο ταυτίζεστε με το πρόσωπο που εκφέρει το λίβελο? Είναι ο λίβελος τα μύχια πιστεύω ενός φανταστικού εικονοκλάστη ή είναι μια βαθύτερη προσωπική εσωτερική διεργασία, αποτέλεσμα ισχυρών πεποιθήσεων και ασαφών αναμνήσεων?
Ζ.Ι. η ταύτηση είναι απόλυτη. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, άλλωστε. Οντας ΕΓΩ ενας ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΣ ΕΙΚΟΝΟΚΛΑΣΤΗς που με βαθύτερες προσωπικές, εσωτερικές διεργασίες, απέκτησε, πανίσχυρες, ακλόνητες πεποιθήσεις. Οι διεργασίες συνεχίζονται και όσο το βάθος Αυξάνεται, τόσο οι πεποιθήσεις θεριεύουν και ψηλώνουν το Δέντρο της Δικής μου Αληθινής ζωής. Οσο για τις αναμνήσεις, κάθε άλλο παρά ασαφείς υφίστανται. Είναι εκεί λαμπερές, έντονες, ζωντανές στη παραμικρή τους λεπτομέρεια, να με κάνουν να βιώνω την Υπέρτατη Χαρά του πόνου και την βαθειά θλίψη της Ευτυχίας όπως είπε ο σύντροφος και Συν-Εργός τω πνεύματι, Renzo Novatore.
N.Φ. Πότε θεωρείτε ότι ολοκληρώνεται ένα κείμενο? (οποιασδήποτε μορφής?)
Ζ.Ι. Όταν ο γράφων νοιώθει άδειος, πεντακάθαρος, ελαφρά τη καρδία, όσο το φτερό ενός αετού, ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟς την στιγμή της Τελευταίας Τελείας. Ατενίζει το Διανοητικό του Δημιούργημα μέσα σε μια εκστατική Νιρβάνα, ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ για τυχό ΑΠΟΔΟΧΗ η ΑΠΟΡΡΙΨΗ. Στρέφεται με το λαμπρό μειδίαμα του ΕΩΣΦΟΡΟΥ, στη προσδοκία του προβληματισμού, που θα προξενηθεί, γεννώντας ΥΓΙΗ ΕΡΙΔΑ που ετοιμάζει την Ελευση ενός Καινούργιου Κόσμου.
Ν.Φ. Είναι εν τέλει η συγ-γραφή δεσμός ανάμεσα στο ανθρωπινό των αναμνήσεων και στο θείο των μελλούμενων συμβεβηκότων?
Ζ.Ι.ΤΟ σύμπαν είναι συντονισμένο στο αιώνιο Τώρα. Το παρελθόν του ‘’πριν’’ και το μέλλον του ‘’μετά’’, το προηγούμενο και το επόμενο, δεν είναι παρά τα αποκυήματα της φτωχής και άθλιας εφεύρεσης του Χρόνου, από τον ‘’Homo sapiens’’ που Διεστράφει μπρος στις Ικανότητες του Νου του. Ο Νους , το πιο επικίνδυνο στοιχείο του τρισυπόστατου της Ανθρώπινης φύσης, πραξικοπηματικά παραμέρισε την ψυχή και το ένστικτό της, που κατείχαν τις Γνώσεις της Μεγάλης Αλήθειας. Αυτός ο αδυσώπητος κατακερματισμός έκανε την συγγραφή , Δεσμό ΠΟΥ απελπισμένα προσπαθεί , να επανασυνδέσει τον Ανθρωπο εις τα ‘’εξ ‘ων συνετέθει’’, δι αυτούς που έχουν κατανοήσει τούτο, παύει να είναι ΔΕΣΜΌς. Μετατρέπεται στο Οχημα που οδηγεί στον HOMO UNIVERSALIS, στον Συμπαντικό Αθρωπο. Ευτυχώς η εποχή του Ορθολογισμού και της Διαστροφής του οδεύει προς το Το Τέλος.
Στην επόμενη δημοσίευση ,και εν όψει του έργου του συγγραφέα που θα παρουσιαστεί στο ΦΟΥΓΆΡΟ, Θα απαντήσει στην ερώτηση του Ν.Φυτά, τι σημαίνουν γι’αυτόν οι λέξεις ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ και ποια θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι η κοινή συνιστώσα τους.
