Όμως η κατάρρευση της προσωπικής του ζωής επιβεβαίωσε τον νόμο του Μέρφι και το αρχαίο ρητό, «ενός κακού, μύρια έπονται». Ο πάλαι ποτέ ισχυρός τραπεζίτης, με έρεισμα στα μεγάλα τζάκια της χώρας και με εμπλοκή στις «μαύρες» μέρες των θαλασσοδανείων, φαίνεται πως αποφάσισε να αλλάξει επαγγελματικό χώρο. Ο πρώην πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου είναι πλέον κτηνοτρόφος (!) σε μια μονάδα πρωτογενούς παραγωγής στην Αργολίδα.
Πιθανώς ο Άγγελος Φιλιππίδης εκπροσωπεί για όλους μας αυτό που τα τελευταία χρόνια μάθαμε να αποκαλούμε “οι άνθρωποι που πλούτισαν στα 90s”. Ένας άνθρωπος αναμφισβήτητα ικανός, όχι όμως ικανότερος από πολλούς που υπάρχουν γύρω μας, ένας άνθρωπος όμως που έκανε αυτό που λίγοι μπορούν να κάνουν: Αξιοποίησε τις κάθε είδους γνωριμίες του και την προσωπική του γοητεία προκειμένου να κερδίσει αυτό που ήθελε. Μόνο που πλέον οι γνωριμίες και η προσωπική γοητεία δεν αρκούν, καθώς τα υπέροχα 90's έδωσαν τη θέση τους στη δύσκολη εποχή που διανύουμε και ο Άγγελος Φιλιππίδης έχασε το έρεισμά του όχι μόνο στα επαγγελματικά του αλλά και στην προσωπική του ζωή...
Η κατάρρευση του γάμου με την Όλγα Προυκάκη
Ήταν νέος, γενναίος και πολλά υποσχόμενος. Και στην εποχή του εξαργύρωσε όλα όσα έπρεπε, με δεδομένα αυτά που ένας άνθρωπος της δικής του εποχής θα μπορούσε. Για τον Άγγελο Φιλιππίδη όμως το πάρτι τελείωσε. Μαζί τελείωσε και ο γάμος του, ένας γάμος που μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα ενός μεγάλου έρωτα, μπορεί και το αποτέλεσμα μιας εποχής κατά την οποία τίποτα δεν δινόταν χωρίς προσεκτικό υπολογισμό... Με τη δημοσιογράφο Όλγα Προυκάκη γνωρίστηκαν στις αρχές της “χρυσής” δεκαετίας του '90. Τότε που όλα φαίνονταν πιθανά. Και ήταν... Διότι η Όλγα Προυκάκη δεν ήταν απλώς μια δημοσιογράφος με καριέρα στα μεγαλύτερα ΜΜΕ, αλλά και η κόρη ενός από τους μεγαλύτερους εργολάβους της χώρας. Η κατάρρευση του Άγγελου Φιλιππίδη σηματοδότησε και την κατάρρευση του γάμου τους, με το διαζύγιο να έχει πλέον τελεσιδικήσει εδώ και λίγο καιρό. Ήταν μια πορεία μη αναστρέψιμη, κατά τους γνωρίζοντες. Η Όλγα πήρε την προσωπική της περιουσία και ο Άγγελος Φιλιππίδης τις προσωπικές του φιλοδοξίες και καθένας πήρε το δρόμο του.
Θα ήταν πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς πριν από μερικά χρόνια ότι ένας άνθρωπος σαν τον Άγγελο Φιλιππίδη θα κατέρρεε επαγγελματικά και προσωπικά με το ρυθμό που αυτό συνέβη. Η σχέση του με την Όλγα Προυκάκη άρχισε να περνάει δύσκολα από την εποχή που εκείος βρέθηκε φυγόδικος στην Τουρκία και εκείνη εδώ με τα δύο τους παιδιά. Η οικογένεια Προυκάκη είχε δεχτεί τον Άγγελο Φιλιππίδη με μεγάλη χαρά στους κόλπους της όταν ξεκίνησε το ειδύλλιο, επειδή κυρίως εκείνος ήταν ένα πολλά υποσχόμενο τέκνο της εποχής. Παντρεύτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και απέκτησαν μαζί δύο αγόρια, εκ των οποίων ο μεγαλύτερος σπουδάζει στο Βάσαρ της Νέας Υόρκης, ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση του πατέρα του. Το ζευγάρι έμενε σε ένα τεράστιο σπίτι στην Εκάλη, το οποίο φυσικά έμεινε φυσικά στην Όλγα και τα παιδιά τους.
Άλλωστε, ο πεθερός του Άγγελου Φιλιππίδη υπήρξε μεγαλοεργολάβος πολυκατοικιών στην καλή εποχή της έκρηξης της αντιπαροχής στην Αθήνα και στη μετέπειτα γιγάντωση της κατασκευής μεζονέτας στα προάστια. Ακολούθησαν οι επενδύσεις του σε ξενοδοχεία στη Χερσόνησο της Κρήτης. Σε αυτόν ανήκει και η αχανής έπαυλη των περίπου 600 τ.μ. μετά πισίνας, κήπων και λοιπών λουσάτων διευκολύνσεων στις Σπέτσες, όπου η οικογένεια Φιλιππίδη περνούσε συνήθως τις καλοκαιρινές διακοπές της, καλώντας συχνά στενούς φίλους. Η πρώην σύζυγός του, δούλεψε στον «Ταχυδρόμο» και το MEGA και παραιτήθηκε από την εβδομαδιαία εκπομπή της στον ραδιοσταθμό 9,84 αφότου εξελέγη δήμαρχος ο Καμίνης, καθώς οι παραδοσιακές οικογενειακές σχέσεις έδειχναν πάντα λίγο πιο προς τα δεξιά. Σημαντική είναι η συγγένειά της με τα ξαδέλφια της, την περιφερειακή σύμβουλο Αττικής Άννα Ροκοφύλλου και τον αδελφό της Κωσταντή, παιδιά του πρώην Αιτωλοακαρνάνα υπουργού του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα πρεσβευτή στο Παρίσι, Χρήστου Ροκόφυλλου.
Φημολογείται ότι μέσω αυτού του καναλιού επιχείρησε ο Άγγελος Φιλιππίδης προσέγγιση με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά συνάντησε τόσο την παγερή αδιαφορία των ενδιάμεσων, όσο και την αρνητική ερμητικότητα του κόμματος, το οποίο και με την άνοδό του στην εξουσία τον απάλλαξε από τα καθήκοντά του στο Τ.Τ., διορίζοντας τον επίσης διωκόμενο αργότερα Κλέωνα Παπαδόπουλο. Ο Άγγελος Φιλιππίδης πάντως προέβλεψε εγκαίρως τις πολιτικές αλλαγές, όμως δεν κατάφερε να δημιουργήσει τις απαραίτητες γέφυρες προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και το προσπάθησε. Σήμερα, χωρίς την υποστήριξη των πολιτικών του φίλων, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν μπορούν να βοηθήσουν ούτε τους εαυτούς τους αλλά και χωρίς την οικονομική συνδρομή της πρώην γυναίκας του, ο Άγγελος Φιλιππίδης βρίσκεται περίπου στο μηδέν. Αλλά, γι αυτόν, αυτό δεν είναι μια νέα κατάσταση...
Η στροφή στην κτηνοτροφία
Ο Άγγελος Φιλιππίδης προσπαθεί να αποδείξει ότι αν κάποιος είναι ικανός και τολμηρός, μπορεί να βγει από το αδιέξοδο. Το δεύτερο εξάμηνο του 2014 ήταν κομβικό για το επαγγελματικό του μέλλον, αφού αθόρυβα, με πλάνο και χωρίς έπαρση, αποφάσισε να βγάλει την γραβάτα και το κοστούμι και να φορέσει τα αγροτικά του ρούχα. Για 6 ολόκληρους μήνες σχεδίασε την κάθε λεπτομέρεια για την επένδυσή του στην ελληνική κτηνοτροφία, με τη σύσταση μια πρωτότυπης κτηνοτροφικής μονάδας στην Αργολίδα. Τις ημέρες μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές και ανέλαβε την κυβέρνηση της χώρας, ο Άγγελος Φιλιππίδης είχε ολοκληρώσει την επένδυση. Στις 20 Ιανουαρίου του 2015, ο πρώην τραπεζίτης υπέγραψε τα συμβόλαια ξεκινώντας κάτι καινούργιο και εντελώς διαφορετικό στην επαγγελματική του διαδρομή. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Φιλιππίδης συμμετείχε με ένα αξιοσέβαστο ποσό στην μονάδα της Πελοποννήσου.
Η επιλογή της περιοχής δεν είναι τυχαία, αφού ο «αγροτοκτηνοτρόφος» ήθελε να βρίσκεται κοντά στην επένδυσή του, φροντίζοντας κάθε μικρή και μεγάλη λεπτομέρεια. « Ο πρωτογενής τομέας είναι η μόνη λύση για να βγει η Ελλάδα από το οικονομικό αδιέξοδο», λέει ο ίδιος μιλώντας με πάθος για το δημιούργημά του. Η απόφαση του να επενδύσει στην κτηνοτροφία δεν ήταν τυχαία. Μετά την αποχώρησή του από το ΤΤ, το 2010, ο Φιλιππίδης ίδρυσε μια συμβουλευτική εταιρεία που προσέφερε υπηρεσίες στην οργάνωση επιχειρήσεων, στην διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού και στον τομέα της ζωικής παραγωγής. Μέσα σε 5 χρόνια, φρόντισε να ακολουθήσει ο ίδιος τις συμβουλές της εταιρείας του, εκμεταλλευόμενος τις γνώσεις που αποκόμισε, γνώσεις που μεταφέρει στους εργαζόμενους στην μονάδα, κάθε φορά που κατεβαίνει για έλεγχο στην Αργολίδα.
Η πορεία προς την κορυφή...
Η σταδιοδρομία του ξεκίνησε από το Κολέγιο. Ή, καλύτερα, από τους σωστούς φίλους. Οι περισσότεροι εξ αυτών, κλασικά κολεγιόπαιδα από εύπορες οικογένειες, αγνοούσαν ή παραγνώριζαν το γεγονός ότι ο συμμαθητής τους με τον οποίο αποφοίτησαν το 1982 ωθούνταν από ένα ανικανοποίητο και ακατεύναστο πάθος δημιουργίας μεγάλης περιουσίας που ξεπερνούσε την έννοια του εφικτού. Υπερίσχυε, ακόμα, και της αντίληψης του πιθανού και στοιχειωνόταν από το σύνδρομο της πτώχευσης της οικογενειακής επιχείρησης. Θέμα χαρακτήρα, βέβαια, αφού ο μεγαλύτερος αδελφός του Αλέξανδρος, ένας ήπιος, κομψός και avant garde τύπος ο οποίος ασχολείται με την παραδοσιακή ταπητουργική επιχείρηση, ουδέποτε φαίνεται να εναγκαλίστηκε με παρόμοια κερδοσκοπική νεύρωση. Ο πατέρας τους, Ιωάννης Φιλιππίδης -«κύριος Τζον» για τους φίλους του- υπήρξε ένας αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας από πρόσφυγες γονείς. Δημιούργησε διάφορες εταιρείες παραγωγής υφασμάτων και πρωτοπόρησε φτιάχνοντας τις πρώτες μοκέτες στην Ελλάδα με την ταπητουργία ΜΑΡΑΘΩΝ και την ΤΖΩΝ-ΦΙΛ-ΕΛΛΑΣ Α.Ε. στον Ταύρο Αθηνών.
Γοητευτική προσωπικότητα ο εκλιπών πλέον επιχειρηματίας, σαγήνευε όλους τους φίλους και συμμαθητές του δευτερότοκου γιου του, όταν αυτοί επισκέπτονταν το σπίτι του επί της Διονυσίου Αεροπαγίτου. Με παροιμιώδη τρόπο, μάλιστα, τους προετοίμαζε για τις δυσκολίες της ζωής, προειδοποιώντας τους ότι είχε χάσει τα λεφτά του τρεις φορές. Η προτελευταία συνέβη τον Σεπτέμβριο του 1975 όταν ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο του Ταύρου. Κάτι η μικρή σχετικά αποζημίωση από τις ασφάλειες, κάτι τα επενδυτικά κίνητρα που αφειδώς παρείχαν οι πρώτες μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις για μετεγκατάσταση σε ακριτικές περιοχές, τον οδήγησαν στη δημιουργία νέου εργοστασίου στην περιοχή των χωριών του Νέστου και συγκεκριμένα στη Σταυρούπολη Ξάνθης. Εκεί παίχτηκε και η τελευταία πράξη χρεοκοπίας του εργοστασίου, το οποίο, αφού απορρόφησε τα άφθονα εγχώρια επενδυτικά κονδύλια, δεν άντεξε στον διεθνή ανταγωνισμό και μετατράπηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 σε μία ακόμα προβληματική επιχείρηση, με ένα βιομηχανικό κουφάρι στον Νομό Ξάνθης. Τη συγκεκριμένη αποτυχία λέγεται ότι δεν τη χώνεψε ποτέ ο Αγγελος Φιλιππίδης που εκείνη την περίοδο μόλις τέλειωνε τις σπουδές του στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες του εμβληματικού Κολεγίου Βάσαρ, στην κοιλάδα του ποταμού Χάντσον, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Ωστόσο λεφτά υπήρχαν ακόμα στην οικογένεια για να συνεχίσει μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Όλα για το κέρδος
Σε εκείνη την περίοδο της κατάρρευσης της οικογενειακής επιχείρησης, σκλήρυνε ως άνθρωπος, καθώς διαμορφώθηκε μέσα του η ασυμφιλίωτη αντιπαλότητα με κάθε έννοια αποτυχίας. Αναπόφευκτα, η επιδίωξη του κέρδους έγινε άμεση προτεραιότητά του, χωρίς αμφιταλαντεύσεις, ευαισθησίες ή δισταγμούς. Δεν ήταν ο μοναδικός που ρίσκαρε για το κέρδος, αλλά ο ίδιος το επιδείκνυε κιόλας με τρόπο που έκανε τις υπόλοιπες εμπειρίες του να φαντάζουν ασήμαντες. Όπως θυμούνται οι συντάκτες του αθλητικού ρεπορτάζ, που τον έψαχναν το 2004 όταν είχε αποχωρήσει από το πόστο του στην ΠΑΕ ΠΑΟ για να τον ρωτήσουν αν εξακολουθούσε να φλερτάρει με την πολιτική καριέρα, βρίσκονταν αντιμέτωποι στο τηλέφωνο με τη γραμματέα του που σε σταθερό μοτίβο απαντούσε: «Ο κύριος Φιλιππίδης αυτή τη στιγμή βγάζει λεφτά».
Τίποτε το παράξενο, ενοχλητικό ή έστω αναξιοπρεπές για τον ίδιο. Πάντα ήταν προσηλωμένος σε αυτό τον στόχο, πράγμα που τον γέμιζε με περηφάνια, καθώς έτσι αισθανόταν να τονώνεται το γόητρό του. Όσο για την πολιτική καριέρα, αυτή πάντα θα μπορούσε να περιμένει να υλοποιηθεί προηγουμένως ο βασικός στόχος. Ήταν μόλις 40 ετών. Και ήδη από τα 18 του ήταν οργανωμένος στην ΟΝΝΕΔ Κολωνακίου, όπου και βρέθηκε σύντομα πολύ κοντά στον Κώστα Καραμανλή όταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός ανέλαβε το 1986 πρόεδρος της ΚΙΠΕΑ, μιας ειρηνιστικής κίνησης υπό την αιγίδα του Κέντρου Πολιτικής Ερευνας και Επικοινωνίας (ΚΠΕΕ), ενός παραδοσιακού think tank της δεξιάς παράταξης. Εκτοτε τα τερτίπια της πολιτικής δεν τον άφηναν ασυγκίνητο, αλλά δεν συντονίζονταν πάντα με τον ρόλο που διεκδικούσε για τον εαυτό του. Πολύ πριν συμμετάσχει στον πρωινό καφέ της Ρηγίλλης επί πρωθυπουργίας Καραμανλή, παρέα με τα υπόλοιπα χρυσά παιδιά του νεοκαραμανλισμού, όπως οι Χρήστος Χατζηεμμανουήλ και Σπύρος Κλαδάς, είχε βιώσει τη σχετική απόρριψη. Αίσθηση τόσο κοινότοπη στην πολιτική και στις μπίζνες, που ακόμα και ο εγωισμός του Άγγελου Φιλιππίδη αρνούνταν να αποδεχτεί.
Το ντεμπούτο...
Φορτωμένος με πτυχία και μεταπτυχιακά διπλώματα από την Αμερική, ο Άγγελος Φιλιππίδης κάνει την εμφάνισή του στην εγχώρια αγορά στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με τη βοήθεια του Σήφη Γλυνιαδάκη, όταν αυτός ανέλαβε τη διοίκηση της Εμπορικής Τράπεζας επί κυβερνήσεως Κώστα Μητσοτάκη. Τοποθετείται αρχικά, με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή, επικεφαλής της Εμπορικής Χρηματιστηριακής και στη συνέχεια αναγορεύεται διευθύνων σύμβουλος και γενικός διευθυντής της Εμπορικής Κεφαλαίου. Μετά την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται και το 1994 εργάζεται για ένα πολύ μικρό διάστημα σε μία από τις μεγάλες εταιρείες του κλάδου, τη Διεθνή Χρηματιστηριακή του Βασίλη Χατζηλία. Σύντομα οι δύο άνδρες τα ’σπασαν και ο Φιλιππίδης δημιούργησε μια προσωπική εταιρεία συμβούλων.
Η εταιρεία Όμιλος Διεθνών Συμβούλων, με τον ίδιο στη θέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου, παρείχε έως το 1999 συμβουλές σε επιχειρήσεις για θέματα στρατηγικών αποφάσεων και ευρωπαϊκών προγραμμάτων. Συνεργάτης του εκείνη την εποχή υπήρξε ο κολλητός του από το σχολείο Μάριος Βαρώτσης, ο οποίος τον ακολουθούσε παντού σε όλες τις δημόσιες θέσεις, διετέλεσε αναπληρωτής διευθυντής του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και ήδη έχει συλληφθεί. Σύμφωνα με τις φήμες εκείνης της περιόδου, συνεργάζεται με χρηματιστηριακή εταιρεία της Βόρειας Ελλάδας, αξιοποιώντας τις παλιές και ευκατάστατες γνωριμίες του πατέρα του. Είναι η τεχνικά πρωτόγονη περίοδος του ντόπιου χρηματιστηριακού Ελ Ντοράντο, όπου οι μετοχικοί τίτλοι είναι τότε χαρτιά, τα μετοχολόγια αργούν να ενημερωθούν και οι εντολές ενίοτε πληκτρολογούνταν στο σύστημα χωρίς σχετική άδεια.
Τα σκάνδαλα ξεκινούν
Το σκάνδαλο με τη Λαυρεωτική ΑΕΒΕ το 1994 θίγει την εν λόγω χρηματιστηριακή εταιρεία, αλλά το όνομα του Άγγελου Φιλιππίδη παραμένει άμεμπτο. Εικάζεται ακόμα, αλλά δύσκολα αποδεικνύεται, ότι είχε κάποια σχέση με το σκάνδαλο της εκτόξευσης της μετοχής Μαγρίζος τη διετία 1996-98, όταν μια ομάδα επενδυτών προχωρά σε τριγωνικές συναλλαγές υπό τους Παναγιώτη Τρύφωνα και Σπύρο Βαλδεσέρα, οι οποίοι και απογειώνουν τη μετοχή από τις 200 στις 1.000 δραχμές το κομμάτι. Λέγεται ότι η ομάδα φόρτωνε τις χάρτινες τότε μετοχές στο πορτ- μπαγκάζ από ένα παλιό Φιατάκι και τις μετέφεραν ο ένας στον άλλον. Οι ίδιες φήμες συνδέουν το όνομά του με την απογείωση της μετοχής της Singular εξαιτίας του υψηλόβαθμου στελέχους της, με μεταπτυχιακό από την Οξφόρδη, Δημόκριτου Άμαλλου. Εν προκειμένω η διασύνδεση φαίνεται να γίνεται εκμεταλλευόμενη τη φιλική σχέση αλλά και την κουμπαριά των δύο ανδρών: ο Άμαλλος βάφτισε τον έναν από τους δύο γιους του Φιλιππίδη. Ωστόσο, χωρίς άμεσα να φαίνεται, κατηγορείται και για συμμετοχή στη φούσκα της μετοχής του Κεράνη.
Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τον Μάιο του 1999 του επιβάλλει κυρώσεις και διοικητικό πρόστιμο θεωρώντας τον ως πρόσωπο-κλειδί στη συγκεκριμένη απάτη. Ο ίδιος προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας για να δικαιωθεί. Η ζημιά όμως έχει γίνει και τον αντίκτυπό της θα τον λουστεί πέντε χρόνια αργότερα. Στο μεσοδιάστημα ασκεί μια συγκεχυμένη διοίκηση στον Παναθηναϊκό, δίνοντας την εντύπωση ότι προτεραιότητά του είναι το πώς θα γίνει γνωστός, ώστε κάποια μέρα να καταφέρει να πολιτευτεί με τη Ν.Δ. Η κερκίδα δεν τον συγχωρεί, ξεσηκώνεται και δεν τον εκλαμβάνει ουδέποτε ως απόλυτο αφεντικό. Ο ρόλος του στα γήπεδα, που κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια, πάει στράφι, αλλά οι αενάως καλές σχέσεις του με τον Κώστα Καραμανλή τον έχουν ήδη βολέψει στο ΚΠΕΕ, όπου είναι εκδότης του περιοδικού «Επίκεντρα» και ταυτόχρονα ο βασικός χρηματοδότης της όλης προσπάθειας. Όλα αυτά εν αναμονή της νικηφόρας εκλογής της ΝΔ, το 2004.
Η πολιτική ανταμοιβή...
Τότε υπολογίζει και την ανταμοιβή για την υποδειγματική μακρόχρονη στήριξή του στο κόμμα. Υπολογίζει ότι διαθέτει το κύρος για την ανάληψη κορυφαίας θέσης, αλλά υπολογίζει χωρίς τον «μπουλντόζα». Ο Μιλτιάδης Έβερτ εξεγείρεται δημοσίως και «ανεβαίνει στα κάγκελα» κατά του διορισμού του στην Τράπεζα Αττικής έπειτα, όπως λέγεται, από προτροπή φίλου του γνωστού χρηματιστή, ο οποίος εμπράκτως έχει αξιολογήσει τον Φιλιππίδη όχι μόνο για αδεξιότητες και παραλείψεις, αλλά βασίμως ως ύποπτο για χρηματιστηριακές απάτες . Ο Καραμανλής υπαναχωρεί απέναντι στο σφοδρό επιχείρημα ότι 1.300.000 μικροεπενδυτές έχασαν τις αποταμιεύσεις τους από κάτι τέτοιους τύπους.
Και ο Άγγελος, εκεί που ανέμενε εξαγνισμό μέσω εξουσίας, βρίσκεται εκτεθειμένος στην κόλαση της δημόσιας ανυποληψίας. Ακολουθεί, ωστόσο, την πεπατημένη εκείνων των στελεχών που, δίχως δημόσιο πόστο, στριφογυρίζουν στην περιφέρεια της εξουσίας αναμένοντας να τρυπώσουν στο Μέγαρο Μαξίμου. Παράλληλα αναπτύσσει επιχειρηματική δραστηριότητα στον χρηματοοικονομικό και τραπεζικό τομέα στην Ελλάδα και σε χώρες της Βαλκανικής όπως το Μαυροβούνιο. Γνωρίζει εξάλλου ότι οι ευκαιρίες ξαναπαρουσιάζονται, και περιμένει σεμνά και ταπεινά καλύτερες μέρες για να γίνει τραπεζίτης όσο εκκρεμούν οι προσφυγές στη Δικαιοσύνη. Αυτό που πιθανώς δεν υπολόγισε είναι ότι οι προίκες και οι πολιτικές διασυνδέσεις κάποτε θα τελείωναν. Όπως και έγινε...
