Γράμμα σε έναν έφηβο που «βαριέται»

 Σου γράφω όπως θα θελα να μου είχαν γράψει στα δεκάξι μου. Το ξέρω πως βαριέσαι, βαριέσαι να σου λένε, τι και πως πρέπει να κάνεις. Βαριέσαι να σου λένε τι είναι σωστό και τι λάθος. Βαριέσαι να πρέπει να πηγαίνεις σχολείο και να διαβάζεις, να μαθαίνεις ένα σωρό αχρείαστα πράγματα και μάλιστα να σε εξετάζουν σε αυτά και να σου λένε, «προσπάθησε περισσότερο».

Η ελπίδα βλασταίνει στο έδαφος της αποδοχής (Μέρος 2ο)

Γράφει ο Παύλος Κουτρουφίνης

Σύμβουλος ψυχ. Υγείας – Ψυχοθεραπευτής*

Μέχρι τώρα επιλέξαμε να εστιάσουμε στο αναντίρρητο γεγονός ότι ο ασθενής θέλει να μην υποφέρει και δεν μπορεί. Νιώθει ακινητοποιημένος και βυθίζεται σε ένα σπιράλ απαξιωτικών σκέψεων και συναισθημάτων ανάμεσα στην απελπισία και την λύπη. Η κινητοποίηση ακόμη αργεί. Ζητείται ελπίδα. Η ενστάλαξη της ελπίδας σε τούτο το μαύρο φόντο μοιάζει αδύνατη, κάθε προτροπή από το περιβάλλον για κίνηση ερμηνεύεται από τον ασθενή ως μια ακόμη επιβεβαίωση της ανυπαρξίας του.

Οι μυλόπετρες της κατάθλιψης αλέθουν την ανθρώπινη ψυχή (Μέρος 1ο)

Γράφει ο Παύλος Κουτρουφίνης

Σύμβουλος ψυχ. Υγείας – Ψυχοθεραπευτής*

 Όλο και περισσότεροι φθάνουν στο γραφείο άνθρωποι σαν όλους, που μοιάζουν κατάκοποι κυριολεκτικά αλεσμένοι από τις μυλόπετρες αυτού του ζωντανού θανάτου, της κατάθλιψης.