Χίλιοι διαφορετικοί λόγοι ήταν η αιτία αυτής της σιωπής. Όποιοι κι αν ήταν όμως, υπήρχε μια κοινή συμφωνία, η ίδια η ανάγκη της σιωπής. Η επιθυμία να μη σκορπιστεί η σκέψη σε κουβέντες. Και ήταν πιο δυνατή και πιο πυκνή από οποιαδήποτε άλλη μορφή μαζικής έκφρασης.
Με γοητεύει η περιπλάνηση στο τοπίο των φωνών. Αλλά αγαπώ πιο πολύ τη σιωπή. Τουλάχιστον ως στιγμιαία αντίσταση στο ακατέργαστο αυθόρμητο. Ως αναγκαίο χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων. Ως ευκαιρία να αφουγκραστούμε τον απέναντι. Ή ως σεβασμό σε κάτι που μας ξεπερνάει. Οι μεγάλες στιγμές της ζωής μας δεν συνοδεύονται ποτέ από «κουβέντες γενικά». Άλλα εκφραστικά μέσα πρωταγωνιστούν. Τα μάτια, τα σώματα, οι ανάσες, οι λυγμοί. Τα μεγάλα μεγέθη δεν χωράνε στις καμένες -δυστυχώς- λέξεις. Εκτός αν είσαι ποιητής.
Γι’ αυτό με ξάφνιασε η κατάνυξη. Δεν μπορώ να ξέρω, αλλά δεν ήταν μόνο θρησκευτική. Το λέω με σιγουριά, γιατί όσα χρόνια θυμάμαι, μόνο μια Μ. Παρασκευή είχε την ησυχία της μυσταγωγίας. Ήταν λοιπόν, προχθές, μια στροφή προς τα μέσα. Εκεί που φυλάσσονται τα ακριβά. Κι ας μην αποφασίσουμε ότι ήταν μόνο βάρος ή θλίψη. Έχει χίλιες ποιότητες το «αναλογίζομαι». Και χίλιες άκρες να βρεις.
Ήταν πράγματι διαφορετικές αυτές οι μέρες. Και οι ευχές το ίδιο. Το νιώσατε, έτσι δεν είναι; Το «Καλή Ανάσταση» απόκτησε μεγαλύτερο νόημα. Ήταν ευχή, δύναμη, πείσμα, πίστη. Και χιούμορ.
