Περιμένω την καταστροφή, δηλαδή την απόλυση, το τέλος μιας καριέρας που δε μ' ενδιέφερε ιδιαίτερα, το βίαιο τέλος της καταναλωτικής μου μανίας, τη μέρα που δε θα έχω 4 ευρώ να πάρω καπνό και ίσως και να δακρύσω από τα νεύρα μου...
Περιμένω την καταστροφή, δηλαδή τη μέρα που θα ξυπνήσω φτωχότερος και δε θα έχω βενζίνη στο αυτοκίνητο.
Περιμένω την καταστροφή, τη μέρα που θα πρέπει να στείλω βιογραφικά, θα γίνω δημιουργικός, θα σκεφτώ νέες λύσεις, νέες καριέρες σε μια πόλη άδεια από κέφια και ευκαιρίες…
Οι φίλοι μου είναι μελαγχολικοί και σκεπτικοί και δε βρίσκουν δουλειές και στεναχωριούνται και διαδηλώνουν και θυμώνουν και μετά απογοητεύονται.. Και περιμένω κι εγώ και οι φίλοι μου την καταστροφή..
Περιμένω την καταστροφή, τη μέρα που θα πάρω αποφάσεις, θα κάνω αλλαγές, θα απογοητευτώ, θα ενθουσιαστώ και ίσως θα ξαναπογοητευτώ με τα νέα μου σχέδια, που όμως νέα θα είναι, και όσο να 'ναι δε θα τα βαρεθώ κι αμέσως…
Περιμένω την καταστροφή, της ρουτίνας μου, της μέρας-της-μαρμότας μου, της ασφάλειας που μου δίνει η συνήθεια η μονότονη.. Και περιμένω να καλωσορίσω την ανασφάλεια και την αλλαγή, κι εγώ κι άλλοι πολλοί μαζί μου, και νέοι και γέροι και παιδιά..
Περιμένω την καταστροφή με ανυπομονησία, ανυπομονώ να φτιάξω μια άλλη εβδομάδα, που εντάξει, μπορεί να είναι χειρότερη. Κι ύστερα κι άλλη κι άλλη και στις τέσσερις ένας μήνας και ποιός ξέρει τι θα γίνει σε ένα-δυο μήνες ε;
Μα έχει μια ωραία φθινοπωρινή μέρα βροχερή.. κι εγώ μπροστά σε μια οθόνη, περιμένω την καταστροφή για να χαμογελάσω, να βγω να περπατήσω στη βροχή!
Περιμένω την καταστροφή.
