Πρώτο Βραβείο Δημιουργικής Φαντασίας & Πρωτοτυπίας από την Αμφικτυονία Ελληνισμού στην Γκέλη Ντηλιά

Ο 13ος Παγκόσμιος Ποιητικός Διαγωνισμός της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με ελεύθερο θέμα, επέλεξε το κοινωνικό ποίημα της Γκέλης Ντηλιά με τίτλο «Εφηβική καλημέρα» για να του αποδώσει το Α΄ Βραβείο Δημιουργικής Φαντασίας και Πρωτοτυπίας.

Η ποιήτρια εμπνέεται από την σημερινή γενιά των εφήβων που στην πλειονότητα δεν βρίσκει νόημα στη ζωή της, δεν βρίσκει μέλλον στο παρόν της και θεωρεί ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Ντυμένοι όμοια και απαράλλακτα,με το μαύρο να επικρατεί στις προτιμήσεις τους, οι σημερινοί έφηβοι κάνουν μαύρες σκέψεις και δυσανασχετούν με τους ενήλικες που δεν τους κατανοούν και κουβαλούν και αυτοί με τη σειρά τους τα δικά τους προβλήματα και απογοητεύσεις.

Αν κάποτε θεωρούνταν ότι η εφηβείαλάμβανε τέλος μεταξύ 18 - 20 ετών, τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην, εξαιτίας πολλών παραγόντων. Η πορεία προς την ενηλικίωση δεν σταματά ακόμη και όταν ο έφηβος έχει πλέον ενηλικιωθεί και μάλιστα, σύμφωνα με μελέτες, η μετεφηβεία ίσως και να σταματάει λίγο πριν το τέλος των 30 ετών. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι αποφασίζουν να μην ωριμάσουν στην ώρα τους, οτιδήποτε και αν συνεπάγεται αυτό. Κάποιοι αποφασίζουν να παραμείνουν προσκολλημένοι σε μια ηλικία που δεν συνάδει με την ημερομηνία γέννησης, αλλά όμως δικαιολογεί την παραίτηση ή την εκμεταλλεύεται ωςαφορμή αντίστασης σε ένα κατεστημένο που θεωρούν ότι τους ρίχνει άκυρο μονίμως. Κι ας μην ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Γιατί η ζωή θέλει αγώνες και για να τους κερδίσει κάποιος πρέπει να παλέψει. Τίποτα δεν χαρίζεται.

Όποιος πιστεύει πως η εποχή αλλάζει, θα διαψευσθεί καθώς η εποχή έχει ήδη αλλάξει. Γι’ αυτό και θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τα καινούργια δεδομένα για τη νέα γενιά ανθρώπων (GenZ, Millennials, GenA) που καλούνται να πάρουν τη θέση των μεγαλύτερων και να προχωρήσουν με σκοπό και στόχο στη ζωή τους και κυρίως με αξίες.

ΕΦΗΒΙΚΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Βαριέμαι να κουβαλάω το μαύρο μπουφάν μου

βαριέμαι να απαντάω γιατί δεν το φοράω

τη στιγμή που ένα πολύχρωμο παλτό σκεπάζει

τα διαλυμένα μυαλά των υπολοίπων κανονικών.

Στις τσέπες τους χώνονται μπουκαλάκια αντικαταθλιπτικών

και σκοινιά κρεμασμένων ελπίδων,

μην καταφέρνοντας να βάλουν από κάτω το σύστημα

και να του αλλάξουν τον αδόξαστο.

Ριγώ χωρίς το μπουφάν, αλλά και χωρίς στόχο πάλι τρέμω.

Κοιμάμαι και ξυπνάω και βρίζω πριν ακόμη πιώ καφέ.

Όταν αποφασίσω να μεγαλώσω,

αν το αποφασίσω, γιατί δεν ξέρω αν με συμφέρει να το τολμήσω,

θα δανείζομαι κάπου κάπου το παλτό σας.

Προς το παρόν έχω ταυτότητα εφήβου

αντιδραστικού, μυστικοπαθούς και αλλεργικού

στα νορμάλ των ανώμαλων όλων σας.