Κατηγορούμενος, είναι ο ιερέας πρώην εφημέριος του ναού που σήμερα έχει μετατεθεί σε άλλη ενορία εντός των ορίων της ιεράς Μητροπόλεως Κορίνθου.
Η υπόθεση έχει και παρασκήνιο, γιατί ο πρόεδρος ιερέας του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Παρασκευάς Μπούλιαρης, αρνείται να δώσει τα αντίγραφα πρακτικών απόφασης διορισμού των συνηγόρων, αφετέρου γιατί ο ίδιος ο ιερέας τα… γυρίζει για την υπογραφή του. Ωστόσο, τα έγγραφα δόθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Κορίνθου μετά την εξώδικη πρόσκληση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του ιερού ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις 9/9/2010.
Πρόκειται για μια ιδιαζόντος ευαίσθητη υπόθεση και οι παράγοντες της διαδικασίας επιβάλλεται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ενώ είναι απαράδεκτο να επιχειρηθεί η οποιαδήποτε εμπλοκή για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.
Ιερός ναός με ιστορία και σύμβολο του απελευθερωτικού αγώνα
Ο ιερός ναός Παμεγγίστων Ταξιαρχών δεν είναι ένας τυχαίος ναός.
Πρόκειται για ιερό ναό, που αντιπροσωπεύει την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου, τόσο ως πολιτικό και ιστορικό σύμβολο, όσο και ως θρησκευτικό. Τα κλοπιμαία δεν είναι απλές χριστιανικές εικόνες ή εκκλησιαστικά σκεύη. Είναι ιστορικά σύμβολα και κειμήλια του τόπου, που πέραν από αυτή την οπτική γωνία, όσον αφορά μια πρώτη πρόχειρη αξιολόγηση, υπερβαίνουν κατά πολύ τις πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ και να φθάνουν ακόμη και το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Με την προσφυγή της στη Δικαιοσύνη, η εκκλησιαστική επιτροπή δεν επιδιώκει μόνο την ηθική αποκατάσταση σε μια περίπτωση απλής κλοπής. Είναι προφανές, ότι επιδιώκεται αφενός η καταδίκη του φερόμενου ως δράστη - πρώην εφημέριου του ναού, αφετέρου η με κάθε τρόπο επιστροφή των ιερών κειμηλίων στον ιερό ναό.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το διαφημιστικό έντυπο της νομαρχίας Κορινθίας: «Ο ναός των Παμεγίστων Ταξιαρχών, καθεδρικός ναός της Περαχώρας και φρουριακός ναός, κτίσθηκε λίγο μετά του πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μεταγενέστερη ανακαίνιση και διαπλάτυνση του ναού έγινε το 1761, δαπάναις και εποπτεία του Αγίου Μακαρίου Νοταρά, Μητροπολίτου Κορίνθου, οπότε και αγιογραφήθηκε ο ναός.
Η παρουσία του Αγίου Μακαρίου την εποχή αυτή στην Περαχώρα, έδρα δισχιλίων περίπου Δερβενοχωριτών ενόπλων, διαφωτίζει μίαν άγνωστη πτυχή της Εθνικής μας ιστορίας. Ο Μακάριος, νέος τότε, περίπου 34 ετών, ήταν ο κύριος υποκινητής της Επαναστάσεως κατά των Τούρκων, κατά τα έτη 1768 - 1770 εις την Κορινθίαν. Για να εξεγερθή όμως η Κορινθία, έπρεπε προηγουμένως να εξασφαλισθή η συμμετοχή στην Επανάσταση αυτή των ενόπλων Ελλήνων Δερβενοχωριτών, πράγμα το οποίο και εγένετο. Ύστερα όμως, από την ατυχία της Επαναστάσεως του 1769 και του 1770, τα Δερβενοχώρια και ιδίως ο άμαχος πληθυσμός, υπέστησαν πρωτοφανείς καταστροφές, διώξεις και μαρτύρια, από τα μανιασμένα στίφη των Τουρκαλβανών.
Η ανακαίνισις του ναού των Ταξιαρχών ήταν μια εύλογος δικαιολογία απέναντι των Τούρκων κατακτητών, για τις συχνές μεταβάσεις του Μητροπολίτου Μακαρίου στην Περαχώρα. Καθαρό δείγμα του εθνικοθρησκευτικού παλμού της ανήσυχης εκείνης εποχής είναι οι σπουδαίες αγιογραφίες που στολίζουν το ναό των Ταξιαρχών, έργα του του ζωγράφου Ανδρέα Αναγνώστου, που είχε την ευτυχία καθώς τελείωνε το έργο του να αφήση μέσα στο ναό την ύστατη πνοή του, το 1767.
«Ετελείωσε εδώ,» ήταν το μόνο που μπόρεσε να προσθέση κάποιος βοηθός και συνεργάτης του. Κατά την αντικαποδοστριακήν Επανάστασι 1831 - 1832, η Περαχώρα έγινε πρωτεύουσα των υπό των Ιωάννη Κωλέτην και Παναγιώτη Νοταρά Συνταγματικών Επαναστατών και ο ναός των Ταξιαρχών μετετράπη σε βουλευτήριον. Ήταν τόπος προσευχής των εθνικών ιστορικών αποφάσεων των αγωνιστών του 1821, όπως του Νικηταρά του Παπαφλέσσα, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και άλλων. Σύμφωνα με την παράδοση, στο ιερό του ναού οι αγωνιστές του 21 είχαν αφιερώσει πολλές εικόνες αμύθητου θρησκευτικής αξίας και πανάκριβα ιερά σκεύη, ενώ λέγεται ότι υπήρχε το λάβαρο στο οποίο είχαν ορκιστεί οι ήρωες του 21».
(120411)
Η υπόθεση έχει και παρασκήνιο, γιατί ο πρόεδρος ιερέας του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου Παρασκευάς Μπούλιαρης, αρνείται να δώσει τα αντίγραφα πρακτικών απόφασης διορισμού των συνηγόρων, αφετέρου γιατί ο ίδιος ο ιερέας τα… γυρίζει για την υπογραφή του. Ωστόσο, τα έγγραφα δόθηκαν από την Ιερά Μητρόπολη Κορίνθου μετά την εξώδικη πρόσκληση του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου του ιερού ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών στις 9/9/2010.
Πρόκειται για μια ιδιαζόντος ευαίσθητη υπόθεση και οι παράγοντες της διαδικασίας επιβάλλεται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, ενώ είναι απαράδεκτο να επιχειρηθεί η οποιαδήποτε εμπλοκή για αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης.
Ιερός ναός με ιστορία και σύμβολο του απελευθερωτικού αγώνα
Ο ιερός ναός Παμεγγίστων Ταξιαρχών δεν είναι ένας τυχαίος ναός.
Πρόκειται για ιερό ναό, που αντιπροσωπεύει την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου, τόσο ως πολιτικό και ιστορικό σύμβολο, όσο και ως θρησκευτικό. Τα κλοπιμαία δεν είναι απλές χριστιανικές εικόνες ή εκκλησιαστικά σκεύη. Είναι ιστορικά σύμβολα και κειμήλια του τόπου, που πέραν από αυτή την οπτική γωνία, όσον αφορά μια πρώτη πρόχειρη αξιολόγηση, υπερβαίνουν κατά πολύ τις πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ και να φθάνουν ακόμη και το ένα εκατομμύριο ευρώ.
Με την προσφυγή της στη Δικαιοσύνη, η εκκλησιαστική επιτροπή δεν επιδιώκει μόνο την ηθική αποκατάσταση σε μια περίπτωση απλής κλοπής. Είναι προφανές, ότι επιδιώκεται αφενός η καταδίκη του φερόμενου ως δράστη - πρώην εφημέριου του ναού, αφετέρου η με κάθε τρόπο επιστροφή των ιερών κειμηλίων στον ιερό ναό.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από το διαφημιστικό έντυπο της νομαρχίας Κορινθίας: «Ο ναός των Παμεγίστων Ταξιαρχών, καθεδρικός ναός της Περαχώρας και φρουριακός ναός, κτίσθηκε λίγο μετά του πρώτη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μεταγενέστερη ανακαίνιση και διαπλάτυνση του ναού έγινε το 1761, δαπάναις και εποπτεία του Αγίου Μακαρίου Νοταρά, Μητροπολίτου Κορίνθου, οπότε και αγιογραφήθηκε ο ναός.
Η παρουσία του Αγίου Μακαρίου την εποχή αυτή στην Περαχώρα, έδρα δισχιλίων περίπου Δερβενοχωριτών ενόπλων, διαφωτίζει μίαν άγνωστη πτυχή της Εθνικής μας ιστορίας. Ο Μακάριος, νέος τότε, περίπου 34 ετών, ήταν ο κύριος υποκινητής της Επαναστάσεως κατά των Τούρκων, κατά τα έτη 1768 - 1770 εις την Κορινθίαν. Για να εξεγερθή όμως η Κορινθία, έπρεπε προηγουμένως να εξασφαλισθή η συμμετοχή στην Επανάσταση αυτή των ενόπλων Ελλήνων Δερβενοχωριτών, πράγμα το οποίο και εγένετο. Ύστερα όμως, από την ατυχία της Επαναστάσεως του 1769 και του 1770, τα Δερβενοχώρια και ιδίως ο άμαχος πληθυσμός, υπέστησαν πρωτοφανείς καταστροφές, διώξεις και μαρτύρια, από τα μανιασμένα στίφη των Τουρκαλβανών.
Η ανακαίνισις του ναού των Ταξιαρχών ήταν μια εύλογος δικαιολογία απέναντι των Τούρκων κατακτητών, για τις συχνές μεταβάσεις του Μητροπολίτου Μακαρίου στην Περαχώρα. Καθαρό δείγμα του εθνικοθρησκευτικού παλμού της ανήσυχης εκείνης εποχής είναι οι σπουδαίες αγιογραφίες που στολίζουν το ναό των Ταξιαρχών, έργα του του ζωγράφου Ανδρέα Αναγνώστου, που είχε την ευτυχία καθώς τελείωνε το έργο του να αφήση μέσα στο ναό την ύστατη πνοή του, το 1767.
«Ετελείωσε εδώ,» ήταν το μόνο που μπόρεσε να προσθέση κάποιος βοηθός και συνεργάτης του. Κατά την αντικαποδοστριακήν Επανάστασι 1831 - 1832, η Περαχώρα έγινε πρωτεύουσα των υπό των Ιωάννη Κωλέτην και Παναγιώτη Νοταρά Συνταγματικών Επαναστατών και ο ναός των Ταξιαρχών μετετράπη σε βουλευτήριον. Ήταν τόπος προσευχής των εθνικών ιστορικών αποφάσεων των αγωνιστών του 1821, όπως του Νικηταρά του Παπαφλέσσα, του Οδυσσέα Ανδρούτσου και άλλων. Σύμφωνα με την παράδοση, στο ιερό του ναού οι αγωνιστές του 21 είχαν αφιερώσει πολλές εικόνες αμύθητου θρησκευτικής αξίας και πανάκριβα ιερά σκεύη, ενώ λέγεται ότι υπήρχε το λάβαρο στο οποίο είχαν ορκιστεί οι ήρωες του 21».
(120411)
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")