Η κ. Ε. Νίκα-Σαμψών, Αναπλ. Καθ. στο ΑΠΘ, ανέλυσε τον συμβολικό ρόλο του Ηρακλή σε όπερες του 17ου και 18ου αιώνα με κορυφαία περίπτωση την αγγλόφωνη όπερα του Χέντελ για τον ήρωα αυτόν στην οποία ο Ηρακλής εκφράζει την αμφιταλάντευσή του μπροστά στη δελεαστική επιλογή της «Κακίας».
Ο κ. Ν. Μαλιάρας, Αναπλ. Καθ. στο Παν/μιο Αθηνών, έκανε μια περιδιάβαση στις όπερες—ξεκινώντας από τον γάλλο Σαρπεντιέ (1693) και καταλήγοντας στον επίσης γάλλο Μιλό (1938)—με θέμα τον μύθο της Μήδειας. Οι διαδοχικές μεταπλάσεις του μύθου αυτού που εξέτασε δείχνουν την εξέλιξη της αντιμετώπισης της παιδοκτονίας της Μήδειας. Ο Σαρπεντιέ, για παράδειγμα, αποσιώπησε το έγκλημα αυτό στο έργο του για να μη σοκάρει τον γάλλο βασιλιά.
Ο κ. Ιω. Φούλιας, Λέκτωρ στο Παν/μιο Αθηνών, πραγματεύθηκε τον μύθο του Φαέθοντα, του αλαζονικού ηνιόχου ο οποίος τόλμησε να οδηγήσει το άρμα του Ηλίου και αναπόφευκτα κατέπεσε στον Ηριδανό ποταμό και πνίγηκε.Το θέμα της ύβρης αυτής ενέπνευσε τον κλασικό γερμανό συνθέτη Ντιτερσντόρφ τον 18ο αίωνα και τον Μιλό τον 20ο. Και οι δύο επιχειρούν στα συμφωνικά τους έργα για τον Φαέθοντα να αποδώσουν μεταξύ άλλων τον ήχο της βροντής του Δία και την πτώση του ήρωα.
Τα κύρια συμπεράσματα της εκδήλωσης, η οποία διανθίστηκε με ηχογραφημένα αποσπάσματα, ήταν αφενός ότι οι μουσικοί βασίστηκαν σε αρχαιοελληνικές και ρωμαϊκές γραπτές πηγές, π.χ. στον Ευριπίδη, τον Ξενοφώντα και πρωτίστως στον λατίνο Οβίδιο, και αφετέρου ότι τα θέματα των μύθων παραμένουν τα ίδια αλλά οι τεχνικές και οι θεματικές εμφάσεις που οι μουσικοί επιλέγουν στην απόδωση ενός μύθου αλλάζουν ανά τους αιώνες.
Κέντρο Ελληνικών Σπουδών
Πανεπιστημίου Harvard
.webp "ΑΡΓΟΛΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ")