Η εξήγηση για την γευστική αυτή συνήθεια έχει να κάνει κυρίως με τη φτώχεια των ανθρώπων και κυρίως με την αδυναμία των κατοίκων της ενδοχώρας, να προμηθευτούν φρέσκο ψάρι. Παρά το ότι ο μπακαλιάρος δεν είναι ελληνικός, αφού βρίσκεται κυρίως στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού, το γεγονός ότι γίνεται παστός τον καθιστά ένα τρόφιμο φθηνό κι εύκολο στη συντήρηση.
Ο μπακαλιάρος σερβιρίστηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό τραπέζι περίπου τον 15ο αιώνα και καθιερώθηκε γρήγορα ως το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου, αφού το φρέσκο ψάρι αποτελούσε πολυτέλεια για τους φτωχούς κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Έτσι, ο παστός μπακαλιάρος, που δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη συντήρηση και ήταν η εύκολη και φθηνή λύση, έγινε το έθιμο που κρατά μέχρι σήμερα.
Η σκορδαλιά με τα αμύγδαλα που αγαπούσε ο Όθωνας
Η γιαγιά μου, η Πρεβεζάνα, έφτιαχνε μια καταπληκτική σκορδαλιά, που έλεγε ότι ήταν η αγαπημένη του βασιλιά Όθωνα. Ήταν η μοναδική σκορδαλιά που τον άφηνε να τρώει η βασίλισσα Αμαλία, έτσι μας έλεγε η γιαγιά μου η Ευτυχία, η οποία δεν μας είπε ποτέ από που το είχε μάθει.
Εκείνο που ξέρω και μπορώ να μοιραστώ μαζί σας, είναι η συνταγή της σκορδαλιάς με τα αμύγδαλα που έτρωγε ο Όθωνας, όπως ακριβώς είναι γραμμένη στο τετράδιο της γιαγιάς μου.
Σκορδαλιά με αμύγδαλα του βασιλέως
Υλικά:150 γραμ αμύγδαλα λευκασμένα.
3 σκελίδες σκόρδο
1-2 μέτριες πατάτες βρασμένες
1 κρόκο αυγού
60 γρ λάδι το χυμό από ένα λεμόνι
Αλάτι
Κοπανίσατε σε γουδί το αλάτι, το σκόρδο και τα αμύγδαλα, τα οποία έχετε καθαρίσει από τον φλοιό, μέχρι που να γίνουν αλοιφή. Για να καθαρίσετε τα αμύγδαλα, ρίξατέ τα σε ζεματιστό νερό για 10’ λεπτά, στραγγίσατε και αφαιρέσατε εύκολα τον φλοιό.
Προσθέσατε τις βρασμένες και καθαρισμένες πατάτες, κοπανίσατέ τες πολύ καλά με τα αμύγδαλα, το σκόρδο και το αλάτι και αρχίστε να δουλεύετε τη σκορδαλιά, με το λάδι λίγο λίγο. Πάντα από το ίδιο μέρος, όπως τη μαγιονέζα. Όταν σας τελειώσει το λεμόνι, αν θέλετε μπορείτε να βάλετε λίγο ξύδι αραιωμένο, αν θέλετε για να γίνει πιο πικάντικη.
Να έχετε υπόψη σας ότι δεν πρέπει να προσθέσετε πολύ ξύδι και γι’ αυτό πρέπει να βάλετε τον χυμό ενός λεμονιού και όχι μισού, οπωσδήποτε.
Όταν η σκορδαλιά τραβήξει όλο το λάδι είναι έτοιμη. Εάν η σκορδαλιά σάς κόψει, την αδειάζετε σε μια σουπιέρα και αρχίζετε να δουλεύετε ότι απέμεινε στο μπωλ με 2-3 σταγόνες νερού μέχρι να δέσει το μείγμα.
Συνεχίσετε να δουλεύετε ρίχνοντας σιγά σιγά κάθε φορά από μισή κουταλιά γλυκού σκορδαλιά από τη σουπιέρα. Έτσι θα δέσει η κομμένη σκορδαλιά. Το ίδιο γίνεται για κομμένη μαγιονέζα ή ταραμοσαλάτα.
«Η βασίλισσα Αμαλία αφού άφηνε τον Όθωνα να τρώει αυτή την ωραία σκορδαλιά τού έδινε μετά να μασήσει τουλάχιστον δύο ματσάκια φρεσκοπλυμένο μαϊδανό για να μην μυρίζει το σκόρδο». Έτσι μας έλεγε η γιαγιά μου η Ευτυχία που ήταν από την Πρέβεζα κι έφτιαχνε πολύ ωραία σκορδαλιά με αμύγδαλα, που τη συνόδευε πάντα με μπακαλιάρο τηγανητό κροκέτα.
Χρόνια σας πολλά.
