"Αδικοχαμένη πατρίδα": Ποίημα για τη Γενοκτονία των Ποντίων (γράφει η Φαίη Κουρούπη)

«Στην Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά και στους συλλόγους που στέκονται αρωγοί στη διατήρηση της πολιτιστικής και ιστορικής μας κληρονομιάς: στον Προοδευτικό Σύλλογο “Ο Παλαμήδης”, στην Ένωση Συγγραφέων & Λογοτεχνών Αργολίδας και, βέβαια, στον Σύλλογο Ποντίων Αργολίδας και Φίλων Ποντιακού Ελληνισμού “Παναγία Σουμελά”» αφιερώνει τους στίχους που ακολουθούν η Φαίη Κουρούπη.

Αδικοχαμένη πατρίδα

Ο ήχος που βγάζει η λύρα, θυμίζει αυτό που κουβαλάει η ψυχή.

Στα μάτια, το αίμα, στα χέρια, με κραυγή πρόλαβε να ξεριζωθεί η ζωή.

Τα δάκρυα στο χώμα της Πατρίδας έχουν την οσμή του θανάτου.

Μακριά, σ’ εκείνα τα βουνά της Μαύρης Θάλασσας, ο λυγμός βρίσκει το δρόμο.

Από ανάγκη, η φυγή, που δεν ήταν επιλογή, δεν δίνει περιθώριο περισσότερο από μια βαθιά πληγή.

Η ξενιτιά γκρέμισε ό,τι όνειρο δεν έκαψε η φωτιά, που ακόμη ακολουθεί.

Γεννήθηκε μια νέα αρχή, ρίζωσε την αγάπη της πατρίδας σε καινούργια ζωή.

Μα οι πρόγονοι στέκονται ακόμα εκεί,

με τις ιστορίες τους ψιθυρίζοντας στον αέρα.

Στα τραγούδια, ακόμη τους κυνηγούν.

Εκεί, στους τόπους, καρτερούν οι φωνές των παιδιών, που δεν μεγάλωσαν ποτέ.