Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με την ψυχολόγο Αγγελική Μπαβελλα, επιστημονικά υπεύθυνη του Ελπίδα Ζωής.
“Δεν είμαι η άτυχη δωδεκάχρονη. Δεν είναι θέμα τύχης το να πέσεις θύμα βιασμού ή ξυλοδαρμού. Ή μάλλον, δε θα έπρεπε να είναι. Είναι ένα βαθιά κοινωνικό πρόβλημα, που δε συνδέεται πάντα με τυχόν ψυχικές διαταραχές του θύτη, αλλά, κυρίως, με το πλαίσιο, στο οποίο του δίνεται η δυνατότητα να δράσει”.*
Οι δολοφονίες, οι βιασμοί, η κακοποίηση των γυναικών δεν είναι «μεμονωμένα» συμβάντα.
Είναι το αποτέλεσμα της άνισης εκμεταλλευτικής σχέσης ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες, με τις γυναίκες να υφίστανται συστηματικά και συστημικά βία και καταπίεση πολλών μορφών. Μία σειρά από διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις που αφενός διαιωνίζουν την αποπνικτική συνθήκη του να είσαι γυναίκα και αφετέρου υπονομεύουν οποιαδήποτε τάση ρήξης των στερεοτύπων για το αντρικό φύλο από τους ίδιους τους άντρες.
Η έμφυλη βία αποτελεί μια ανοιχτή πληγή που για να κλείσει θα πρέπει να φτάσουμε στη ρίζα του προβλήματος.
“Ξέρετε, είναι πάρα πολύ δύσκολο να καταλάβεις ότι μια κατάσταση δεν είναι νορμάλ, όταν έχεις γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα σε ένα αρρωστημένο περιβάλλον”.*
Όλα τα παραπάνω είναι ζητήματα που οφείλουμε να ακουμπάμε στο τραπέζι ξανά και ξανά, μέχρι να υπάρξει η εποχή που θα είναι παρελθόν.
Όπως περιγράφεται και στο εν λόγω βιβλίο, "ξέρω πως δεν είμαι μόνη και ξέρω πως δεν είμαι η μόνη".*
