Του Σωτήρη Κύρμπα:
12+1 κρατούμενοι του Σωφρονιστικού Καταστήματος Τρικάλων μεταμορφώθηκαν σε πρωταγωνιστές θεατρικού έργου βασισμένου σε ιδέα και κείμενα της εθελόντριας Γκέλης Ντηλιά
Αξίζω, αξίζω, αξίζω, αξίζω!
Ήταν η λέξη που τετράκις αναφώνησαν οι 12+1 κρατούμενοι του Σωφρονιστικού Καταστήματος Τρικάλων κατά την υπόκλιση, μετά την ολοκλήρωση της θεατρικής παράστασης “Καθρέφτες των καιρών”, στην οποία είχαν προηγουμένως πρωταγωνιστήσει.
Μιας σπουδαίας εκδήλωσης και παράστασης βασισμένης σε ιδέα και κείμενα της εθελόντριας Γκέλης Ντηλιά που πραγματοποιήθηκε προχθές Σάββατο 18 Οκτωβρίου στην αίθουσα εκδηλώσεων εντός των Φυλακών Τρικάλων.
Σ’ αυτές τις λίγες ώρες, συμπεριλαμβανομένων και των ωρών προετοιμασιών και προβών που επί 15ήμερο έλαβαν χώρα εντός του Σωφρονιστικού Καταστήματος, οι κρατούμενοι μεταμορφώθηκαν σε πρωταγωνιστές καθηλώνοντας το κοινό (το οποίο προσήλθε μεατομικές προσκλήσεις) που είχε την τύχη να παρακολουθήσει τη θεατρική τους παράσταση. Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε εάν η Διεύθυνση των Φυλακών Τρικάλων,με επικεφαλής την Προϊσταμένη ΜαρίαΛύτσιου δεν έδινε το πράσινο φως και δενβοηθούσε ποικιλοτρόπως στην πραγματοποίησή της.
Στους δεκαεπτά αντίλογους της παράστασης (μαζί με δύο χορικά και εφαπτόμενες
παράλληλες διηγήσεις) οι πρωταγωνιστές όχι μόνο ελεύθεροι ήταν, όπως ο ρόλος τους απαιτούσε, αλλά και ενσυναίσθητοι πολίτες που αντιλαμβάνονταν πως όντως αξίζουν!
Εξάλλου το Θέατρο (με τον αρχαιοελληνικό του ορισμό) είχε και έχει αυτή τη δραματοθεραπευτική δυνατότητα: Να δείχνει πως είναι εφικτός και άλλος -δύσκολος μεναλλά εγγυημένα ασφαλής- δρόμος για την αντιμετώπιση τραυμάτων, προβλημάτων συμπεριφοράς και κοινωνικών δυσκολιών που μας βρίσκουν.
Βρέθηκα στις Φυλακές Τρικάλων, όπου μία ομάδα κρατουμένων, με τη βοήθεια της Διοίκησης των Φυλακών και την καθοδήγηση της εθελόντριας Γκέλης Ντηλιά, μας παρουσίασαν ένα θεατρικό έργο! «
Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα αγαπήσεις τον κόσμο. Άλλωστε αυτό που έχεισημασία είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και τα πραγματικά δεσμά, δεν είναιαπαραίτητα τα κάγκελα και οι τοίχοι αλλά αυτά που μέσα μας πρέπει να ξεπεράσουμε γιανα νοιώσουμε ελεύθεροι.Συγχαρητήρια σε όλες και όλους. Φεύγεις διαφορετικός άνθρωπος από εκεί. Ακόμη κι ανκαθίσεις λίγες ώρες.»
Ο δε Περιφερειάρχης Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας αποδίδοντας στην Τέχνη το προνόμιοτης απελευθέρωσής μας από οδυνηρά ψέματα, ανέφερε:
«Σήμερα ήμουν στις φυλακές Τρικάλων. Όχι για μάθημα στους φυλακισμένους όπως συνήθως κάνω αλλά σε μια θεατρική παράσταση από φυλακισμένους. Το 1991 βγήκε η ταινία Το ακρωτήριο του φόβου, με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Εκπληκτική ταινία. Ο Ντε Νίρο είναι φυλακή για ένα βιασμό που δεν έκανε και αποφυλακίζεται βάζοντας σκοπό της ζωής του να καταστρέψει τη ζωή του δικηγόρου που τον έβαλε φυλακή.
Σ’ αυτές τις λίγες ώρες, συμπεριλαμβανομένων και των ωρών προετοιμασιών και προβών που επί 15ήμερο έλαβαν χώρα εντός του Σωφρονιστικού Καταστήματος, οι κρατούμενοι μεταμορφώθηκαν σε πρωταγωνιστές καθηλώνοντας το κοινό (το οποίο προσήλθε μεατομικές προσκλήσεις) που είχε την τύχη να παρακολουθήσει τη θεατρική τους παράσταση. Βέβαια τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε εάν η Διεύθυνση των Φυλακών Τρικάλων,με επικεφαλής την Προϊσταμένη ΜαρίαΛύτσιου δεν έδινε το πράσινο φως και δενβοηθούσε ποικιλοτρόπως στην πραγματοποίησή της.
Στους δεκαεπτά αντίλογους της παράστασης (μαζί με δύο χορικά και εφαπτόμενες
παράλληλες διηγήσεις) οι πρωταγωνιστές όχι μόνο ελεύθεροι ήταν, όπως ο ρόλος τους απαιτούσε, αλλά και ενσυναίσθητοι πολίτες που αντιλαμβάνονταν πως όντως αξίζουν!
Εξάλλου το Θέατρο (με τον αρχαιοελληνικό του ορισμό) είχε και έχει αυτή τη δραματοθεραπευτική δυνατότητα: Να δείχνει πως είναι εφικτός και άλλος -δύσκολος μεναλλά εγγυημένα ασφαλής- δρόμος για την αντιμετώπιση τραυμάτων, προβλημάτων συμπεριφοράς και κοινωνικών δυσκολιών που μας βρίσκουν.
Τα μηνύματα τόσο του Υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρη Παπαστεργίου (πουήταν και το τιμώμενο πρόσωπο της εκδήλωσης και προσωπική επιλογή της εθελόντριας)όσο και του Περιφερειάρχη Θεσσαλίας Δημήτρη Κουρέτα αποτύπωσαν το νόημα πουεπεδίωξαν οι συντελεστές να δώσουν στο εγχείρημά τους.
Ο μεν συμπολίτης Υπουργός δήλωσε: «Η μέρα σήμερα ξεκίνησε διαφορετικά.
Ο μεν συμπολίτης Υπουργός δήλωσε: «Η μέρα σήμερα ξεκίνησε διαφορετικά.
Βρέθηκα στις Φυλακές Τρικάλων, όπου μία ομάδα κρατουμένων, με τη βοήθεια της Διοίκησης των Φυλακών και την καθοδήγηση της εθελόντριας Γκέλης Ντηλιά, μας παρουσίασαν ένα θεατρικό έργο! «
Οι «Καθρέφτες των καιρών» ήταν σύντομοι διάλογοι μεταξύ των ερασιτεχνώνηθοποιών/κρατουμένων, αναφορικά με τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και τα όσατελικά αξίζουν στη ζωή.
Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, δεν θα αγαπήσεις τον κόσμο. Άλλωστε αυτό που έχεισημασία είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και τα πραγματικά δεσμά, δεν είναιαπαραίτητα τα κάγκελα και οι τοίχοι αλλά αυτά που μέσα μας πρέπει να ξεπεράσουμε γιανα νοιώσουμε ελεύθεροι.Συγχαρητήρια σε όλες και όλους. Φεύγεις διαφορετικός άνθρωπος από εκεί. Ακόμη κι ανκαθίσεις λίγες ώρες.»
Ο δε Περιφερειάρχης Θεσσαλίας Δημήτρης Κουρέτας αποδίδοντας στην Τέχνη το προνόμιοτης απελευθέρωσής μας από οδυνηρά ψέματα, ανέφερε:
«Σήμερα ήμουν στις φυλακές Τρικάλων. Όχι για μάθημα στους φυλακισμένους όπως συνήθως κάνω αλλά σε μια θεατρική παράσταση από φυλακισμένους. Το 1991 βγήκε η ταινία Το ακρωτήριο του φόβου, με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Εκπληκτική ταινία. Ο Ντε Νίρο είναι φυλακή για ένα βιασμό που δεν έκανε και αποφυλακίζεται βάζοντας σκοπό της ζωής του να καταστρέψει τη ζωή του δικηγόρου που τον έβαλε φυλακή.
Στην πλάτη του έχει ένα τατουάζ. Μια ζυγαριά που στον ένα δίσκο έχει την αλήθεια και στον άλλο τη δικαιοσύνη. Μέσα στην ταινία αποκαλύπτεται ότι η αλήθεια και ηδικαιοσύνη πρέπει να βρίσκουν μια ισορροπία μέσα στη ζωή του κάθε ανθρώπου, κάτι πουείναι πολύ δύσκολο. Πολλή αλήθεια ίσως λιγότερο δικαιοσύνη. Και το ανάποδο.Η τέχνη είναι σύμφωνα με τον Νίτσε ένας τρόπος να αντέχουμε την αλήθεια.
Ίσως για αυτό πολλές φορές τα πιο οδυνηρά ψέματα είναι αυτά που λέμε στον εαυτό μας που πολλές φορές τον πιέζουμε να τα δεχθεί. Και η τέχνη πάντα θα είναι ο τρόπος να περιγράψει ο καλλιτέχνης την πραγματικότητα σε ένα πλαίσιο που δεν υπάρχει, αλλά χωρίς αυτό δεν μπορούμε να ζήσουμε. Αυτή η προσπάθειά μου να είμαι κοντά στην κοινωνία ως καθηγητής (και τώρα ως Περιφερειάρχης), δεν ξέρω από πού πηγάζει. Ίσως γιατί νεότερος στέρησα το παιδί μου και τη γυναίκα μου από χρόνο που δεν είχα να δώσω γιατί είχα αφιερωθεί στο Πανεπιστήμιο ολοκληρωτικά. Τώρα ίσως είναι ώρα να της πω ότι αυτό το χρέος προσπαθώ να το δώσω πίσω στην κοινωνία με τον τρόπο μου βέβαια. Λέω ίσως.»
Εάν, ίσως, έστω ένας από τους συντελεστές της παράστασης αποδείξει στον εαυτό του πως Αξίζει (θεωρώ πως δεν θα είναι μοναδικός), τα κέρδη για την ανοικτή κοινωνία μας θα είναι υπερπολλαπλάσια!
Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα «Διάλογος» Τρικάλων, 20/10/25
Εάν, ίσως, έστω ένας από τους συντελεστές της παράστασης αποδείξει στον εαυτό του πως Αξίζει (θεωρώ πως δεν θα είναι μοναδικός), τα κέρδη για την ανοικτή κοινωνία μας θα είναι υπερπολλαπλάσια!
Πρώτη δημοσίευση στην εφημερίδα «Διάλογος» Τρικάλων, 20/10/25
