H μυρωδιά του καμένου ήταν έντονη την Παρασκευή το μεσημέρι, λίγο πριν φτάσουμε στην Παλιά Επίδαυρο. Λίγο αργότερα, μας εξήγησαν ότι σε πέντε σημεία ταυτοχρόνως είχε ξεσπάσει πυρκαγιά, που ευτυχώς σβήστηκε έγκαιρα.
Δεν ήταν όπως κάθε Παρασκευή, η περασμένη στην Επίδαυρο. Κανείς δεν σταματούσε στο γραφικό λιμανάκι λίγο πριν ανεβεί στο αρχαίο θεάτρο - αφού δεν υπήρχε παράσταση εκεί. Οι λίγοι επισκέπτες κοντοστέκονταν λίγο, πριν πάρουν τον δρόμο που οδηγεί στο λιμανάκι της Παλιάς Επιδαύρου, για να διαβάσουν τα πανό που είχαν ανυψωθεί σε διάφορα σημεία της διαδρομής: «Οχι στη βιομηχανία ιχθυοτροφείων - Θάλασσα για όλους όχι ιδιωτική», «ΕπίδαυροSOSαρωνικός - Ιχθυοτροφεία Stop καταστροφή», «Οχι στη βιομηχανία ιχθυοτροφείων - Οχι στην οριστική καταστροφή» γράφουν. Πανό που υπάρχουν παντού: έξω από το θέατρο της Μικρής Επιδαύρου, στο λιμανάκι δίπλα στις βάρκες, σε διάφορα σημεία της διαδρομής. Στην είσοδο των περιπτέρων αγροτουρισμού, που κάθε χρόνο φιλοξενούν παραγωγούς φυσικών προϊόντων ή δημιουργούς χειροποίητων αντικειμένων υπάρχει μια αφισέτα που δείχνει ματωμένο το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου και τη φράση «Αυτή η τραγωδία δεν θα περάσει».
Τι ακριβώς συμβαίνει; Η τοπική κοινωνία είναι σε διάσταση. Οι μεν κατηγορούν τους δε κι εκείνη που δεν ακούγεται καθόλου είναι η φωνή της λογικής. Υπάρχουν απόψεις που ζητούν να χωροθετηθεί η περιοχή της ιχθυοκαλλιέργειας, αλλά υπάρχουν και ψηφίσματα «κατά της χωροθέτησης περιοχών οργανωμένης ανάπτυξης υδατοκαλλιεργειών». Στη μέση βρίσκονται οι επαγγελματίες της περιοχής, οι επαγγελματίες του τουρισμού. «Είναι σαν να πυροβολούμε τα πόδια μας», λένε. Η Επίδαυρος, όπως κι άλλα τουριστικά σημεία της χώρας, παλεύουν με τις συνέπειες και τις επιπτώσεις της κρίσης.
Ο επισκέπτης που φτάνει για μια δυο μέρες, και θέλει ν’ αφήσει πίσω του τις απεργίες, τους κλεισμένους δρόμους και τα μποτιλιαρίσματα, την ένταση της Αθήνας και κυρίως την άθλια εικόνα της πλατείας Συντάγματος, διαπιστώνει μια επέκταση των συμπεριφορών «αυτοχειρίας». Εβλεπα γύρω μου, κολλημένη σε τοίχους και σε κολόνες ή κρεμασμένη ανάμεσα σε δέντρα, την αντίληψη που ολοένα και εξαπλώνεται και δυναμιτίζει ό, τι καλό υπάρχει σ’ έναν τόπο, ό, τι δίνει κάποιες δυνατότητες ανάκαμψης, ανάσας, αισιοδοξίας.
«Θα έχει κάμψη ο τουρισμός στην Επίδαυρο φέτος;» ρωτάω έναν ξενοδόχο.
«Ολοι κάνουν ό, τι μπορούν για να έχει κάμψη. Ενα λιθαράκι βάζει η εικόνα της πλατείας Συντάγματος, ένα λιθαράκι οι απεργίες, ένα λιθαράκι οι κακές υπηρεσίες που προσφέρουμε, ένα λιθαράκι αυτά τα πανό. Γιατί ν’ αποφασίσουν κάποιοι να έρθουν;» ήταν η απεγνωσμένη απάντηση.
Ενας απλός άνθρωπος από την Επίδαυρο ζητούσε αυτό που κυρίως λείπει από τη χώρα: κοινή λογική και διάθεση συνεννόησης.
