Καίτη Μπελίντα (Αικατερίνη Πολιτοπούλου) - Η super star του ΄70 από το Άργος

Το 1962 πήρε το Α΄ βραβείο του 1ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

με το τραγούδι «Αλυσίδες» του Κ. Γιαννίδη.

 Φέτος συμπληρώνονται 33 χρόνια από τη μέρα που πέθανε ένα μεγάλο αστέρι του ελαφρού τραγουδιού, η Καίτη Μπελίντα ή απλώς Μπελίντα. Ήταν πολύ δημοφιλής στα χρόνια του ’60 και του ’70 και συνεργάστηκε πολύ και με τη Ρένα Βλαχοπούλου, τόσο στο θέατρο όσο και σε νυχτερινά κέντρα.

Η Μπελίντα γεννήθηκε την 1^η Μαρτίου του 1923 στο Άργος (και, όπως γράφει η Σπεράντζα Βρανά, ίσως ήταν η μόνη της γενιάς της που έλεγε με ειλικρίνεια την αληθινή της ηλικία...). Το πραγματικό της όνομα ήταν Καίτη Πολιτοπούλου. Στον κόσμο του τραγουδιού βρέθηκε όταν παντρεύτηκε τον σπουδαίο συνθέτη Γιάννη Βέλλα. Δεν ήταν πρόθεση του συζύγου της να τη... βγάλει στο τραγούδι, ωστόσο η νεαρή Καίτη μάθαινε τραγούδι όταν έρχονταν στο σπίτι της γνωστοί τραγουδιστές για να κάνουν πρόβα με τον άντρα της. Σε μια τέτοια πρόβα, ο αξέχαστος Τώνης Μαρούδας την άκουσε να σιγοτραγουδά από την κουζίνα και έπεισε τον Βέλλα να αφήσει τη γυναίκα του να τραγουδήσει στη δισκογραφία. Έτσι, στον πρώτο της δίσκο, στο τραγούδι «Ήταν όνειρο η αγάπη μας» συνοδεύει ως δεύτερη φωνή τον Μαρούδα, ενώ στην ετικέτα διαβάζουμε το όνομα «Καίτη Βέλλα». Αργότερα, έγινε «Καίτη Βελλίντα» ενώ, μετά τον χωρισμό της με τον συνθέτη, έγινε Καίτη Μπελίντα και πολύ σύντομα απλά Μπελίντα. Η πρώτη αθηναϊκή της εμφάνιση με αυτό το όνομα έγινε το καλοκαίρι του 1951 στις επιθεωρήσεις του θεάτρου «Ακροπόλ» Γαλανός ουρανός και Σκάνδαλα γυναικών. Στον θίασο την είχε φέρει ο Κώστας Μανιατάκης, δημοφιλής τραγουδιστής του ελαφρού τραγουδιού, με τον οποίο εκείνο τον καιρό ήταν ζευγάρι στη ζωή, αλλά πολύ σύντομα ξεκίνησε ο δεσμός της με τον θεατρικό επιχειρηματία του «Ακροπόλ», τον Βασίλη Μπουρνέλλη. Ο Μπουρνέλλης θεωρούνταν δικτάτορας στο θέατρό του, αλλά όσο κράτησε ο δεσμός του με την Μπελίντα λέγεται ότι δικτάτορας ήταν εκείνη...

Για τη σχέση αυτή έχουν γραφτεί και, κυρίως, ακουστεί πολλά. Στην ουσία ο Μπουρνέλλης κατάφερε να επιβάλει την Μπελίντα ως πρώτο όνομα στις επιθεωρήσεις που ανέβαζε. Υπάρχουν μαρτυρίες της Σπεράντζας Βρανά αλλά και της Μάγιας Μελάγια και του Γιώργου Μουζάκη, μεταξύ άλλων, που περιγράφουν την Καίτη Μπελίντα ως σκληρή συνεργάτιδα που επιβλήθηκε στο μουσικό θέατρο χάρη στον δεσμό της με τον Μπουρνέλλη αλλά και χάρη στην επιθυμία του Μπουρνέλλη να δείχνει στους συνεργάτες τους ότι αυτός ήταν ο άρχοντας του μουσικού θεάτρου και έκανε ό,τι εκείνος ήθελε... Έτσι, λένε οι μαρτυρίες, οι συγγραφείς, οι συνθέτες και οι σκηνογράφοι ασχολούνταν πρώτα με τα νούμερα και τα τραγούδια της Καίτης Μπελίντα και ύστερα με τον υπόλοιπο θίασο. Έμειναν κλασικές οι μεγαλοπρεπείς εμφανίσεις της σε ανθοστόλιστες κούνιες που κατέβαιναν από την οροφή του «Ακροπόλ» ενώ στις αποθεώσεις των επιθεωρήσεων ακουγόταν από τα μεγάφωνα «κυρίες και κύριοι, ο θίασος του ‘Ακροπόλ’ και η κυρία Μπελίντα...», κι ας ανήκαν στον θίασο μεγάλα ονόματα όπως ο Αυλωνίτης και ο Μακρής. Η Σπεράντζα Βρανά (στο βιβλίο της Τα μπουλούκια, το θέατρο κι εγώ, εκδ. Εξάντας, 1982) τονίζει ότι στην προσωπική της ζωή η Καίτη Μπελίντα ήταν αρνάκι, έκτακτη φίλη. Στα ζητήματα της δουλειάς όμως είχε σιδερένια θέληση και επέβαλλε, με τη βοήθεια του Μπουρνέλλη, τη δική της άποψη. 

 Η Σπεράντζα Βρανά, η Καίτη Μπελίντα και η Χρυσούλα Ζώκα παίζουν χαρτιά στα καμαρίνια του "Ακροπόλ"

Η Μπελίντα είχε τη λεβεντιά, λέει η Βρανά, να αναγνωρίζει τις καλλιτεχνικές της αδυναμίες, αλλά δούλευε πολύ σκληρά και έγινε σύντομα μεγάλο αστέρι. Δεν είχε μεγάλη έκταση φωνής όπως, ας πούμε, η Ρένα Βλαχοπούλου, είχε όμως μεγάλη εκφραστικότητα: ζούσε κυριολεκτικά τα λόγια των τραγουδιών της, μετέδιδε το αίσθημα, την τρυφερότητα, τον πόνο και κατάφερνε να γοητεύει το κοινό της. Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης γράφει (στο σημείωμά του για τον Γιώργο Μουζάκη, στο βιβλίο που επιμελήθηκε ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης για τις εκδόσεις Άγκυρα) ότι η Μπελίντα μετέβαλε το «τραγουδίστρια» σε «ερμηνεύτρια» και το «ερμηνεύτρια» σε «τραγουδίστρια» και, όσο κι αν αυτή η άποψη αδικεί άλλες σημαντικότατες τραγουδίστριες που προηγήθηκαν ή συνυπήρξαν με την Μπελίντα (από τη Βέμπο και τη Δανάη μέχρι τη Βλαχοπούλου και τη Μελάγια), είναι ενδεικτική της απήχησης που είχε η Μπελίντα στο μεγάλο κοινό. Ενέπνευσε επίσης και νεότερες τραγουδίστριες. Η Μαρινέλλα, για παράδειγμα, έχει επανειλημμένα αναφέρει πόσο επηρεάστηκε από τον τρόπο ερμηνείας της Μπελίντα (γλωσσική σημείωση: στα χρόνια εκείνα η... επικρατούσα γενική ήταν «της Μπελίντας» αφού για τον πολύ κόσμο αυτό ήταν πια το όνομα της τραγουδίστριας. Ωστόσο, εγώ επέλεξα να το χρησιμοποιώ ως... επώνυμο και για αυτόν τον λόγο προτιμώ τη γενική «της Μπελίντα»...)

Αμέτρητες επιτυχίες

 

Έτσι, η Μπελίντα ταυτίστηκε με μια σειρά από ανεπανάληπτες επιτυχίες πολλών συνθετών του ελαφρού τραγουδιού. Οι περισσότερες από αυτές ήταν του Γιώργου Μουζάκη. «Το μονοπάτι», το υπέροχο αυτό αρχοντορεμπέτικο με στίχους των Αλέκου Σακελλάριου και Γιώργου Γιαννακόπουλου, που η Μπελίντα πρωτοτραγούδησε σε ένα νούμερο της επιθεώρησης Βρε Μανώλη Τραμπαρίφα και το «Μαρία» που ο συνθέτης έγραψε για τη μητέρα του είναι ίσως οι πιο χαρακτηριστικές. Άλλα σουξέ τους ήταν τα «Για σένα χτυπά μια καρδιά» (στίχοι της «Τριάδας» Γιώργος Ασημακόπουλος-Βασίλης Σπυρόπουλος-Πάνος Παπαδούκας), «Γλυκιά Μαντόνα» (ντουέτο με τον Νάσο Πατέτσο, στίχοι Ναπολέοντα Ελευθερίου-Κώστα Νικολαΐδη), «Με σένα αρχίζει η ζωή» (στίχοι επίσης της «Τριάδας»). Τραγούδησε επίσης με επιτυχία Μιχάλη Σουγιούλ («Απονιά θα πει γυναίκα», σε στίχους και πάλι της «Τριάδας»), Ζακ Ιακωβίδη-Γιάννη Βέλλα («Σου έχω τόση αδυναμία» σε στίχους της «Τριάδας», «Αχ Αθήνα μου» σε στίχους Αλ. Σακελλάριου-Χρ. Γιαννακόπουλου), Μενέλαο Θεοφανίδη («Κόσμος πάει κι έρχεται» σε στίχους Κώστα Πρετεντέρη-Γιώργου Θίσβιου-Ασημάκη Γιαλαμά). Τραγούδησε επίσης σε δεύτερη εκτέλεση το αρχοντορεμπέτικο σουξέ των Μενέλαου Θεοφανίδη-Γιώργου Γιαννακόπουλου-Μίμη Τραϊφόρου «Κάνε μου τέτοια» («Άλα πασά μου»), το τραγούδι που καθιέρωσε τη Ρένα Βλαχοπούλου ως κωμική ηθοποιό...

Βλαχοπούλου-Μπελίντα: μια πολυετής συνεργασία

Η πρώτη συνάντηση της Καίτης Μπελίντα με τη Ρένα Βλαχοπούλου είχε γίνει δυο χρόνια νωρίτερα, το καλοκαίρι του 1952, στην επιθεώρηση του θεάτρου «Ακροπόλ» Η βασίλισσα της νύχτας. Είναι η εποχή που έχει αρχίσει η παντοδυναμία της Καίτης Μπελίντα στις επιχειρήσεις του Μπουρνέλλη, και παρόλο που η Βλαχοπούλου προηγείται ως όνομα στο πρόγραμμα από την Μπελίντα (και την ακολουθεί η Μάγια Μελάγια), φαίνεται ότι στην παράσταση προβάλλεται περισσότερο η Μπελίντα. Ίσως να έφταιγε και το γεγονός ότι η Ρένα έχει επιστρέψει πρόσφατα από τη μεγάλη της περιοδεία στο εξωτερικό (1946-51) και, όπως γράφει η Βρανά, έχει κάπως «ψιλοξεχαστεί», ωστόσο, στους θεατρικούς κύκλους κάνει αίσθηση το γεγονός ότι «κοτζάμ Βλαχοπούλου» κάνει σεγόντο στην Μπελίντα! Πάντως εκείνο το καλοκαίρι φαίνεται πως οι τρεις τραγουδίστριες του «Ακροπόλ» γνωρίζουν ιδιαίτερη επιτυχία. Βλαχοπούλου και Μπελίντα σμίγουν με τη Σπεράντζα Βρανά για μια εντυπωσιακή τριφωνία: στο πρώτο μέρος της παριστάνουν τρεις συντηρητικές κυρίες, σεμνά ντυμένες, με γυαλιά που δεν τις πλησιάζουν οι άντρες...

...ενώ στο δεύτερο μέρος πετούν τα γυαλιά και με ένα τρικ τα σεμνά τους φορέματα μετατρέπονται σε προκλητικά και οι τρεις γυναίκες είναι πλέον μοντέρνες κυρίες της εποχής που σνομπάρουν τους άντρες που τις πολιορκούν...

Εκτός από την τριφωνία, η Βλαχοπούλου και η Μπελίντα, ντυμένες σαν... σιορ Διονύσιος με φράκο και Αντζουλίνα αντίστοιχα τραγουδούν ντουέτο (μάλλον το «Αυτός ο έρωτας» του Γιώργου Μουζάκη) και στη συνέχεια εμφανίζεται και η Μάγια Μελάγια με το αρχοντορεμπέτικο «Της γυναίκας η καρδιά» (που σε δίσκους τραγούδησε εκτός από τη Μελάγια και η Μπελίντα) και οι τρεις τραγουδίστριες κλείνουν μαζί (στην πάρασταση αυτή η Ρένα Βλαχοπούλου τραγουδούσε επίσης το υπέροχο «Σ’ αγαπώ τόσο πολύ» του Μουζάκη και της «Τριάδας» που σε δίσκους τραγουδήθηκε υπέροχα από τη Μάγια Μελάγια—αλλά δυστυχώς όχι και από τη Ρένα).

 Βλαχοπούλου-Μπελίντα-Μελάγια τραγουδούν Μουζάκη στο "Ακροπόλ" το καλοκαίρι του '52

Στα χρόνια του ’50 η Ρένα Βλαχοπούλου και η Καίτη Μπελίντα συναντήθηκαν άλλη μια φορά στο θέατρο «Ακροπόλ», τη σεζόν 1956-57, στις επιθεωρήσεις Σιγά και με το μαλακό και Αλήθειες και ψευτιές. Πλέον είναι και οι δυο πρωταγωνίστριες, έχει η καθεμιά τα δικά της τραγούδια αλλά και τα δικά της νούμερα: κωμικά νούμερα η Ρένα Βλαχοπούλου και δραματικά νούμερα η Καίτη Μπελίντα. Ωστόσο, οι δυο καλλιτέχνιδες θα δεθούν περισσότερο καλλιτεχνικά στα χρόνια του ’60, με τις κοινές τους εμφανίσεις σε θέατρα και κέντρα. Μετά από τη σύντομη συνεργασία τους το 1961-62 στον «Θίασο Γυναικών» που συγκροτούν οι αδελφές Καλουτά για να παρουσιάσουν στο θέατρό τους την πρωτότυπη παράσταση Της φυλακής τα σίδερα των Γιώργου Γιαννακόπουλου-Γιώργου Κατσαρού που δυστυχώς ατύχησε στα ταμεία και κατέβηκε άδοξα, Βλαχοπούλου και Μπελίντα θα βρεθούν στο τέλος του ’62 στην «Παλιά Αθήνα»

Διαφήμιση από τη "Νεράιδα", το κέντρο που ανήκε στην τραγουδίστρια Λένα Παμέλα, στενή φίλη της Καίτης Μπελίντα...

Η Μπελίντα είχε ήδη αρχίσει τις εμφανίσεις της στο γνωστό κέντρο της Πλάκας από τον Οκτώβριο, με τον Γιάννη Βογιατζή και τον Γιώργο Μουζάκη. Ο Γιάννης Βογιατζής θυμάται ότι η Μπελίντα τον έπεισε να αλλάξει ρόλο και από τραγουδιστής ορχήστρας να γίνει τραγουδιστής πίστας, ένα είδος που ανέδειξε τις ικανότητές του στο σόου... Στο σχήμα της «Παλιάς Αθήνας» ανήκαν ακόμα η Άντζελα Ζήλεια το χορευτικό ζευγάρι Γιάννη Φλερύ-Λίντα Άλμα και ο σπουδαίος Βάσος Σεϊτανίδης, σύζυγος της Σμάρως Στεφανίδου. Εκείνο τον καιρό η Ρένα Βλαχοπούλου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση για ένα πρόβλημα που αντιμετώπιζε στις φωνητικές της χορδές (που έγινε και η αιτία να διακοπεί για έναν περίπου μήνα το γύρισμα του πρώτου μιούζικαλ του Δαλιανίδη Μερικοί το προτιμούν κρύο—αν προσέξει κανείς τη φωνή της Ρένας σε κάποιες σκηνές της ταινίας, αντιλαμβάνεται ότι είναι λίγο βραχνή...). Όταν όμως ανέρρωσε, η Μπελίντα την κάλεσε να συμμετάσχει στο πρόγραμμα της «Παλιάς Αθήνας» και έτσι από την 1^η Δεκεμβρίου διαβάζουμε στις διαφημίσεις: «Σε λίγες μέρες η μόνη που λείπει τους εκλεκτούς του Αθηναϊκού κοινού, Ρένα Βλαχοπούλου». Έτσι, από τις 22 Δεκεμβρίου και ως το τέλος της σεζόν, το κοινό απολαμβάνει τη «σύμπραξη Ρένας Βλαχοπούλου» στο πλακιώτικο κέντρο.

Μπελίντα-Βλαχοπούλου-Σειληνός στα χρόνια του '60

Η επιτυχία που γνωρίζουν οι δυο κυρίες είναι τεράστια και αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους ξανά, το καλοκαίρι του 1963. Αυτή τη φορά συμπράττουν στη «Σπηλιά του Παρασκευά» με τον μεγάλο τροβαδούρο Τώνη Μαρούδα. Το σχήμα «Μαρούδας-Βλαχοπούλου-Μπελίντα» ενισχυμένο από το χορευτικό ζευγάρι Σειληνός-Προκοπίου και την ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού (με τον οποίο η Μπελίντα ήταν ζευγάρι και στη ζωή εκείνη την περίοδο) είναι ίσως ένα από τα τελευταία επιτυχημένα καθαρόαιμα προγράμματα ελαφρού τραγουδιού που παρουσιάζονται στη νυχτερινή Αθήνα καθώς δύει το ελαφρό τραγούδι. Στα επόμενα χρόνια οι ρεβύ πίστας δίνουν όλο και περισσότερη σημασία στο show, καθώς οι εκπρόσωποι του ελαφρού τραγουδιού στέκονται κάπως αμήχανοι μπροστά στην έλλειψη ρεπερτορίου και στην εμφάνιση νέων ειδών, συνθετών και φωνών στο ελληνικό τραγούδι. Βλαχοπούλου-Μπελίντα-Κατσαρός-Σεϊτανίδης συνεργάζονται εκ νέου στην «Παλιά Αθήνα» τη σεζόν 1963-64 και παρουσιάζουν τις ρεβί πίστας Κομπολόι ηθοποιών (όπου η Βλαχοπούλου υποδύεται την «Κάρμεν» και η Μπελίντα την «Εύθυμη χήρα»), Οδός Νοσταλγίας και Κεφιού γωνία και Κρουαζιέρα στα νησιά μας (όπου η Βλαχοπούλου είναι η «Κερκυραία καπετάνισσα» και η Μπελίντα βρίσκεται «στο τιμόνι του καραβιού»). Παράλληλα με την «Παλιά Αθήνα» οι δυο πρωταγωνίστριες συναντιούνται και στη σκηνή του «Ακροπόλ» όπου παρουσιάζουν μαζί με τον Γιώργο Οικονομίδη, τον Θανάση Βέγγο και τον Γιώργο Δάνη τις επιθεωρήσεις Αρχοντορεμπέτισσα και Κύπρος γιοκ.

Ακροπόλ, 1959: διακρίνονται από αριστερά Τζένη Τσακίρη, Βασίλης Αυλωνίτης, Καίτη Μπελίντα, Ρένα Ντορ, Γιώργος Γαβριηλίδης

Παρόλο που και οι δυο τους δηλώνουν ότι δεν θα συνεχίσουν τη συνεργασία τους με τον Μπουρνέλλη για να ξεκουραστούν, ο δαιμόνιος επιχειρηματίας τις πείθει να εμφανιστούν το καλοκαίρι του 1964 στο θέατρο Εθνικού Κήπου. Ο θίασος «Χρήστου Ευθυμίου-Ρένας Βλαχοπούλου-Καίτης Μπελίντας-Γιάννη Γκιωνάκη και η Σπεράντζα Βρανά» γνωρίζει μεγάλη επιτυχία με την επιθέωρηση Γυναίκες και λουλούδια (και το παραμυθόδραμα Η ηλιογέννητη και ο βασιλιάς στο οποίο πρωταγωνιστεί η Ντόρα Γιαννακοπούλου) και θα συνεχίσει με μικρές αλλαγές στη σύνθεσή του να παρουσιάζει επιθεωρήσεις μέχρι και την άνοιξη του ’66, στο «Ακροπόλ», ξανά στον Κήπο και ξανά στο «Ακροπόλ». Ταυτόχρονα, τη σεζόν 1965-66 Βλαχοπούλου και Μπελίντα συνεργάζονται για τελευταία φορά και σε νυχτερινό κέντρο, στις ρεβί πίστας που παρουσιάζουν στου «Μοστρού» και πάλι με την ορχήστρα του Γιώργου Κατσαρού.

Το ελαφρό τραγούδι, όπως είπαμε, είναι στη δύση του, αλλά η Μπελίντα συνεχίζει να δισκογραφεί στις 45 στροφές, δίχως βέβαια να γνωρίζει την επιτυχία που είχαν οι δίσκοι της στα χρόνια του ‘50. Η Μπελίντα είναι, ωστόσο, ένα από τα λίγα «τυχερά» ονόματα του ελαφρού τραγουδιού που δισκογραφούν τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι (συγκεκριμένα τα τραγούδια «Ο ταχυδρόμος πέθανε» και «Το μαντολίνο»). Αξίζει ακόνα να αναφέρουμε ότι η Μπελίντα κερδίζει το 1962 το πρώτο βραβείο στο Α΄ Φεστιβάλ Ελαφρού Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης με τις «Αλυσίδες» του Κώστα Γιαννίδη. Θα ακολουθήσει μια ακόμα συμμετοχή στο Φεστιβάλ το 1966, ενώ στα τελευταία χρόνια του ’60 θα συνεχίσει τις εμφανίσεις της σε κοσμικά κέντρα και σε θεατρικές παραστάσεις (επιθεωρήσεις και μουσικές κωμωδίες). Το 1970 αποφασίζει να αποσυρθεί από το τραγούδι. Το λαϊκό τραγούδι έχει πλέον επικρατήσει και η ίδια θεωρεί ότι δεν έχει θέση μέσα στην καινούρια ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί. Ωστόσο, μετά την επιτυχία που γνωρίζει το «ρετρό» του θέατρου «Μινώα» το 1976, και την επιστροφή στη μόδα όλων των εκπροσώπων του ελαφρού τραγουδιού, ο Γιώργος Λαζαρίδης την πείθει να εμφανιστεί στο «Δελφινάριο» το καλοκαίρι του 1977.

Η Μπελίντα τραγουδά το "Μονοπάτι" στη σκηνή του θεάτρου "Παπαϊωάννου". Μαζί της η Νάντα Τζάκα.

Το τέλος

Το 1978 όμως η Μπελίντα αρρωσταίνει από καρκίνο. Η εξέλιξη της ασθένειας είναι άσχημη και τον Σεπτέμβριο βρίσκεται κατάκοιτη σε νοσοκομείο. Μια εβδομάδα ακριβώς πριν πεθάνει, δημοσιεύεται στα Νέα η τελευταία της συνέντευξη. Εκεί δηλώνει ότι θέλει να τελειώσει τον δίσκο που ετοίμαζε πριν αρρωστήσει, έναν δίσκο με μουσική του Δώρου Γεωργιάδη και στίχους της Σώτιας Τσώτου. Στις δύσκολες στιγμές της δηλώνει: «Ήταν πολλοί αυτοί που μου παραστάθηκαν. Η Ρένα Βλαχοπούλου πρώτη. Κι ύστερα νέα παιδιά, του λαϊκού τραγουδιού. Ο Διονυσίου, ο Πουλόπουλος, ο Μενιδιάτης κι άλλοι πολλοί. Ας με συγχωρήσουν που τους ξεχνάω. Έλειψε όμως ένας Μαρούδας, ένας Παναγόπουλος...». Κοντά της σε όλη αυτή τη δοκιμασία η ηθοποιός Πόπη Κόντου, πιστή της φίλη για περισσότερα από 20 χρόνια, από την εποχή των επιθεωρήσεων του «Ακροπόλ», όπου η Κόντου, ως κομμέρ με φράκο, παρουσίαζε την Μπελίντα στις μεγαλοπρεπείς της εμφανίσεις.

Η Πόπη Κόντου θυμόταν με συγκίνηση, κάποια χρόνια αργότερα στην τηλεοπτική εκπομπή του Αρτέμη Μάτσα Τα φώτα της ράμπας δεν σβήνουν ποτέ, τις τελευταίες στιγμές της Καίτης Μπελίντα. Το βράδυ της 21^ης Σεπτεμβρίου 1978 διεξαγόταν το 17^ο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης που σκέφτηκε να τιμήσει τη δημοφιλή ερμηνεύτρια, την πρώτη νικήτρια του θεσμού αυτού. Η Μπελίντα συγκινημένη για αυτή την τιμή περίμενε με μια, παράξενη για την κατάστασή της, δύναμη να ακούσει τη βράβευσή της από ένα ραδιόφωνο στο δωμάτιο του νοσοκομείου όπου νοσηλευόταν. Μόλις αναγγέλθηκε το βραβείο, θυμάται η Πόπη Κόντου, η Μπελίντα ψέλλισε «ευχαριστώ» και... έφυγε. Την επόμενη μέρα, στην κηδεία της, την αποχαιρέτησαν η Ρένα Βλαχοπούλου, η Άννα Καλουτά, η Μαρινέλλα, η Τζένη Βάνου, ο Γιώργος Κατσαρός και πλήθος θαυμαστών και θαυμαστριών της που την ώρα της ταφής τραγουδούσαν συγκινημένοι/ες την παλιά της επιτυχία: «Κόσμος πάει κι έρχεται...»

Ντοκουμέντα

Η Μπελίντα, εκτός από τις πολλές ηχογραφήσεις της σε δίσκους, άφησε πίσω της κάποιες ηχογραφήσεις από τα στούντιο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας αλλά και κάποιες κινηματογραφικές εμφανίσεις. Μπορεί να είναι «δεύτερες ταινίες» (Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας, Η φτώχεια θέλει καλοπέραση, Το κορίτσι της γειτονιάς), είναι ωστόσο χρήσιμες μαρτυρίες της εικόνας μιας δημοφιλέστατης τραγουδίστριας του ελαφρού τραγουδιού. Υπάρχει ακόμα ένα πολύτιμο ντοκουμέντο, ένα απόσπασμα από τηλεοπτική εκπομπή, νομίζω του Γιώργου Παπαστεφάνου, στην οποία η Μπελίντα, λίγο καιρό πριν πεθάνει, τραγουδάει μαζί με τον Γιάννη Πάριο, πρώτο όνομα τότε του τραγουδιού, την παλιά της επιτυχία, «Το μονοπάτι».

 Δείτε το "Μονοπάτι" με την Μπελίντα και τον Γιάννη Πάριο εδώ (στο 1:47):

ΠΗΓΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν την ανάρτηση προέρχονται από τα βιβλία Τολμώ και Τα μπουλούκια, το θέατρο κι εγώ της Σπεράντζας Βρανά (εκδ. Εξάντας), Βίβα Ρένα (εκδ. Άγκυρα), Γιώργος Μουζάκης του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη (εκδ. Άγκυρα) και Βασικά θεατής (εκδ. Topos).