Άρθρο τηςΦρειδερίκου Σπυριδούλας
διπλωματούχος Γαλλικής γλώσσας
και Δημοσίων Σχέσεων
Πριν μερικά χρόνια ήταν αυτονόητο ότι το πρωί θα σηκωθούμε να πάμε στη δουλειά μας.
Ηταν αυτονόητο ότι τα παιδιά μας θα πάνε το πρωί σχολείο και τ’απόγευμα φροντιστήριο.
Ηταν αυτονόητο ότι το σαββατοκύριακο θα τα πηγαίναμε θέατρο ή κινηματογράφο .
Ηταν αυτονόητο ότι μαζί με το πρωινό φιλί θα δίναμε στο παιδί μας και το χαρτζηλίκι του.
Ηταν αυτονόητο ότι θα πηγαίναμε στο νοσοκομείο χωρίς ν’αγοράσουμε τις γάζες και τ’απαραίτητα για τη νοσηλεία μας , από τ’απέναντι φαρμακείο.
Ηταν αυτονόητο ότι στις γιορτές και τα γενέθλια θα καλούσαμε στο σπίτι φίλους και συγγενείς να γιορτάσουμε με φαγοπότι.
Ηταν αυτονόητο οτι θα εισπράταμε κάθε μήνα το μισθό που μας αναλογούσε ή που είχαμε συμφωνήσει και θα καλύπταμε τις υποχρεώσεις μας.
Ηταν αυτονόητο ότι θα λέγαμε στο φίλο, στο γείτονα , στο συνάδελφο, μια γελαστή καλημέρα και θα την εννοούσαμε..Τώρα τη θέση τής καλημέρας πήρε η ερώτηση «έχεις δουλίτσα»?
Ηταν αυτονόητο ότι αυτή η κοινωνία για να διατηρήσει τους ιστούς της δεμένους και την ομαλότητα της, έπρεπε να υπακούει σε κάποιους απλούς , στοιχειώδεις κανόνες , μα πάνω απ’όλα αυτή κοινωνία μάς χρειαζόταν και την χρειαζόμασταν. Δούλευε για μας και μεις για κείνην. Την υπηρετήσαμε έντιμα και ευσυνείδητα οι περισσότεροι μας.
Τώρα δεν μας χρειάζεται και ούτε την χρειαζόμαστε. Δεν μας ταιριάζει η επετεία!
Ολα αυτά και άλλα τόσα αυτονόητα πράγματα ζητάνε τώρα επαναπροσδιορισμό.
Τί να επαναπροσδιορίσεις δηλαδή, δεν καταλαβαίνω. Το παράλογο ζητά να γίνει λογικό.
Τί να επαναπροσδιορίσεις πείτε μου. Η δουλειά είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε πολίτη, κάθε χώρας και μάλιστα συνταγματικό του δικαίωμα.
Η παιδεία , η υγεία, η ψυχαγωγία ,η τροφή, η ένδυση, η κατοικία δεν είναι ΜΟΝΟ παγιωμένο δικαίωμα τού καθενός σε μια δημοκρατική χώρα, αλλά επίσης και κυρίως η έκφραση τής ελευθερίας του ατόμου.
Αρα δεν έχουμε δημοκρατία και κατ’επέκταση ούτε ελευθερία.
Φρειδερίκου Σπυριδούλα
διπλωματούχος Γαλλικής γλώσσας και Δημοσίων Σχέσεων
