Η παράδοση θέλει το Σάββατο πριν την μεγάλη εβδομάδα που ονομάζετε Λαζαροσάββατο, γιατί τότε ο Χριστός ανέστησε τον αγαπημένο του φίλο Λάζαρο, τα παιδιά να βγαίνουν στις γειτονίες κρατώντας ξύλινα ομοιώματα και καλαθάκια στολισμένα με λουλούδια να τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου.
Για την σημαντική γιορτή των Βαΐων αλλά και για το Σάββατο του Λαζάρου που είναι μια από τις πιο σημαντικές ημέρες της Ορθοδοξίας, αφού σηματοδοτεί αφενός το θάνατο και αφετέρου τη ζωή, έμαθαν τα μικρά παιδιά του βρεφονηπιακού σταθμού Δον Πινέλο. Το θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου είναι το τελευταίο και το μεγαλύτερο θαύμα του Χριστού, αφού ανέστησε τον νεκρό για τέσσερις ημέρες Λάζαρο, λέγοντας τη γνωστή σε όλους μας φράση «Λάζαρε, δεύρο έξω».
Τα μικρά παιδιά μέσα από τις κατασκευές για τις "Λαζαρίνες", που δεν είναι τίποτε άλλο από άπλα κουζινικά σκεύη, κατασκευασμένα έτσι που να συμβολίζουν τον Αναστημένο φίλο του Ιησού, έμαθαν πως την ημέρα αυτή σε όλα τα σπίτια οι νοικοκυρές φτιάχνουν στριφτά κουλουράκια, «τα Λαζαράκια», συμβολίζοντας με τον τρόπο αυτό το σώμα του Λαζάρου που ήταν τυλιγμένο στο σάβανο.
Έτσι ζύμωσαν, έπλασαν και έψησαν στο φούρνο της Άριας, τα "Λαζαράκια" τους, που έφτιαξαν με υλικά του σχολείου τους και την βοήθεια των δασκάλων τους, αναβιώνοντας το έθιμο αυτό που κρατάει πολλούς αιώνες. Πρόκειται για μικρά ψωμάκια πλασμένα σε σχήμα ανθρώπου που μέσα στην ζύμη έβαλαν μέλι, καρύδια ἢ σταφίδες.
Επίσης κατασκεύασαν τον Λάζαρο, έναν ξύλινο σταυρό, που τον στόλισαν με πολύχρωμα ανοιξιάτικα λουλούδια. Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας για να απεικονίσουν την Ανάσταση του Λάζαρου, να συμβολίσουν δηλαδή τη Νίκη του Χριστού απέναντι στο θάνατο, αλλά παράλληλα και για να υποδηλώσουν την ανάσταση της φύσης, έφτιαχναν ένα ομοίωμα του Λάζαρου.
Την παραμονή της γιορτής ή, σε πολλά μέρη, ανήμερα την “πρώτη Λαμπρή”, τα παιδιά, κρατώντας το “Λάζαρο”, γύριζαν στα σπίτια και τραγουδούσαν τα “λαζαρικά”, για να διηγηθούν την ιστορία του αναστημένου φίλου του Χριστού και να πουν παινέματα στους νοικοκυραίους.
“Πες μας Λάζαρε τι είδες
εις τον Άδη που επήγες.
Είδα φόβους, είδα τρόμους,
είδα βάσανα και πόνους,
δώστε μου λίγο νεράκι
να ξεπλύνω το φαρμάκι,
της καρδούλας μου το λέω
και μοιρολογώ και κλαίω.
Του χρόνου πάλι να ʽρθουμε,
με υγεία να σας βρούμε,
και ο νοικοκύρης του σπιτιού
χρόνια πολλά να ζήσει,
να ζήσει χρόνια εκατό
και να τα ξεπεράσει.”
