από τον Βασίλη Σωτηρόπουλο
Τιμάμε σήμερα την μνήμη ενός διακεκριμένου ανθρώπου Έλληνα πολίτη και πρεσβυτέρου. Είναι για μένα μεγάλη τιμή να πω λίγες λέξεις για τον Παπά – Γιώργη Νταβέλο με τον οποίο για τριάντα τουλάχιστον χρόνια μοιραστήκαμε χαρές και λύπες προσπάθειες και δυσκολίες στην ολοκλήρωση ενός έργου, μιας αποστολής Εκκλησιαστικής και κατ’ επέκταση μιας κοινωνικής προσφοράς.
Οι πολίτες αυτής της κοινωνίας γνωρίζουν το βιογραφικό του αειμνήστου πρεσβυτέρου – Πρέπει όμως να αναφερθούν ορισμένα σημεία σταθμοί στο πέρασμα του από αυτή τη ζωή. Ο παπά – Γιώργης γεννήθηκε το 1942 στο Κιβέρι και πέθανε το 2006 σε ηλικία 64 ετών. Το 1962 αποφοίτησε από την Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου και μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων έφυγε μετανάστατης για την Αυστραλία. Εκεί παντρεύτηκε την Μαρία Τσιώρου άξια σύντροφο της ζωής του και με την οποία απέκτησαν 3 παιδιά – 2 αγόρια και 1 κορίτσι – που έτυχαν χριστιανικής και πατριωτικής διαπαιδαγώγησης. Και σήμερα έρχεται μια νέα γενιά 6 εγγονιών που θα χαίρεται η ψυχή του από τους ουρανούς.
Το 1967 σε ηλικία 25 ετών χειροτονήθηκε διάκονος στην Αυστραλία και μετά από 3 ημέρες πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Σίδνευ. Το 1972 επιστρέφει στην Ελλάδα και τοποθετείται εφημέριος εις τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό μου Αργολικό όπου είχα και τη πρώτη γνωριμία. Διαδέχθηκε τον παπά – Μιχάλη Καββαθά ένα άξιο σεμνό ιερέα χωριανό μας που συνέβαλλε σημαντικά και στην αγροτική ανάπτυξη του χωριού μας και της ευρύτερης περιοχής.
Ο παπά Γιώργης Νταβέλος ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος άξιος λειτουργός του Υψίστου που έβλεπε όλους τους ανθρώπους με αγάπη, με καλοσύνη και τους εμπιστευότανε. Ανήσυχο πνεύμα και μαζί με όλα τα προβλήματα και τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα σπούδασε και Θεολογία για να γνωρίσει περισσότερο και αυθεντικά περί θρησκειών και Ορθοδοξίας.
Από τη πρώτη στιγμή που ήρθε στο χωριό μας ενδιαφέρθηκε να γνωρίσει όλες τις οικογένειες και τα μέλη τους. Ενδιαφέρον έδειξε για τις άπορες οικογένειες, οικογένειες με προβλήματα υγείας και άλλες με συνθήκες δύσκολης διαβίωσης.
Ιδιαίτερα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ήταν για την εποχή του ένας θρησκευτικός, πνευματικός καθοδηγητής για τους απλούς ανθρώπους του χωριού μας και κυρίως για τους νέους.
Δεν τον συναντάμε μόνο στην εκκλησία αλλά και στο σχολείο, στη πλατεία του χωριού, ακόμα και στους αγρούς να ρωτάει και να ενδιαφέρεται για τα αγροτικά προϊόντα.
Δεν ήταν ο απόμακρος ιερέας, αλλά με ταπεινότητα, πραότητα, προθυμία και καλοσύνη ήταν κοντά στα προβλήματα των κατοίκων.
Μεγάλο το ενδιαφέρον του για την νεολαία και κυρίως για τα μικρά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου. Επικοινωνία με τον δάσκαλο και ειλικρινές ενδιαφέρον για κάθε παιδί και κυρίως για τα παιδιά που οι γονείς τους δεν είχαν τις γνώσεις για να τα βοηθήσουν και να καλύψουν τις μαθησιακές ανάγκες τους. Και την Κυριακή χαιρόταν με την παρουσία των παιδιών στην εκκλησία, που θέλανε άλλα να ντυθούν παππαδάκια, άλλα να πουν το πιστεύω και το πάτερ ημών, άλλα να χτυπήσουν τις καμπάνες κ.λ.π.
Οι γιορτές των Χριστουγέννων του Πάσχα και της Παναγίας στις 15 Αυγούστου, ήταν λαμπρές ημέρες Χριστιανικής ανατάσεως και οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας με την παρουσία του Παπά – Γιώργη. «Ο Θεός είναι αγάπη» δίδασκε. Αγαπάει τα πλάσματα του ασχέτως αν δεν τον βλέπουμε. Και «εί ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών», όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή.
«Ζωή δίχως πίστη είναι του ζώου ζωή», όπως είπε ο Λέων Τολστόι και πολλοί άλλοι μεγάλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι «ζωή δίχως πίστη, δίχως Θεό, μας οδηγεί σε ένα ταξίδι στην άκρη του τίποτα…»
Και ο παπά – Γιώργης είχε βαθιά πίστη στο Θεό. Η ζωή του ήταν παράδειγμα προς όλους. Παράδειγμα χριστιανικής πίστεως, φιλοπατρίας, σεβασμού στις παραδόσεις. Χαιρόταν ιδιαίτερα την μεγάλη χριστιανική και εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου, Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και επέτειος της Εθνικής μας παλιγγενεσίας που γιορτάζει ο Ελληνισμός σε όλο τον κόσμο. Και η θρησκεία μας, με τους λειτουργούς της, έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στην Αναγέννηση του έθνους μας.
Σε αυτή τη πολύ κρίσιμη εποχή που περνάει σήμερα ο κόσμος και κυρίως η χώρα μας, πρέπει να σεβόμαστε τις ιστορικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις, της πίστης μας και του έθνους μας και να αγωνιζόμαστε για αυτές για να διαφυλάξουμε τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και την ελευθερίας της πατρίδας μας.
Ο παπά Γιώργης ήταν από τους ιερείς που βάδισε σε αυτόν τον δρόμο και λάμπρυνε την εκκλησιαστική μας ιστορία με ταπεινότητα ως ένας απλός υπηρέτης των πιστών.
Αλλά και ως γνήσιος Έλληνας που αγαπάει την πατρίδα του σκεπτόταν και το χωριό που γεννήθηκε και έτσι μετά από 13 χρόνια στο Αργολικό έρχεται στο Κιβέρι το 1985 ως πρεσβύτερος. Έχει πολλούς στόχους να πραγματοποιήσει, προέχει όμως η ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς Ναού. Κινητοποιεί όλους τους κατοίκους της περιοχής για να βοηθήσουν με τον όβολο τους και να τρέξουν μαζί του για την ανέγερση του Ιερού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ενθυμούμαι τις λεπτομέρειες που μου έλεγε, πόσο στεναχωριότανε όταν δεν έβρισκε αυτό που αναζητούσε. Γύρισε τη μισή Ελλάδα για να βρει φθηνότερες τιμές και καλούς μαστόρους τεχνίτες γιατί ήθελε το έργο του να είναι έργο ποιότητος. Και με τη βοήθεια του Θεού, έγινε το θαύμα και ολοκληρώθηκε ο Ναός σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μόνο όσοι έχουν επισκεφθεί και προσευχηθεί σε αυτόν τον Ναό μπορούν να εκτιμήσουν την αξία του έργου. Εκτός από αυτό το μεγάλο έργο μεταφέρει το παλαιό νεκροταφείο σε νέο, και ανεγείρει το ναό των Αγίων Θεοδώρων. Οργανώνει και λειτουργεί κατηχητικά σχολεία, όχι μόνο στο Κιβέρι, αλλά και στο Σκαφιδάκι και στους Μύλους. Και μέσα σε αυτόν τον τρελό χορό των απασχολήσεων του και των υποχρεώσεων του η υγεία του κάμπτεται, κλονίζεται και εκπέμπει μηνύματα ότι πρέπει να αλλάξει ρυθμό στις εργασίες του. Ήταν μόλις 50 ετών όταν χτύπησε το πρώτο καμπανάκι. Τον συνόδευσα στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα. Δεν δείλιασε. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία και γαλήνη το πρόβλημα χωρίς να εγκαταλείπει το πολυσχεδές ποιμενικό του έργο στην ενορία του. Η υγεία του όμως παρουσίασε επιδείνωση και νέα προβλήματα, τα οποία έπρεπε να αντιμετωπιστούν με σοβαρές επεμβάσεις και διαρκώς με ρωτούσε αν θα προλάβει να ολοκληρώσει την ανέγερση του Ναού. Είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους θεράποντες Ιατρούς, που λίγοι ασθενείς το επιτυγχάνουν και έκανε χιούμορ μαζί τους για τον θάνατο.
Δεν τον φόβιζε ο θάνατος, ήθελε να ολοκληρώσει το έργο του. Είχε ορθά διδαχτεί από το Ευαγγέλιο «Τα έργα α εγώ ποιώ ταύτα μαρτυρώσιν περί εμού» και είναι πολύ σημαντικό και πολύμορφο το έργο του αειμνύστου ιερέα που ανάλωσε γι’ αυτό όλη του τη ζωή και δεν μπόρεσε η καρδιά του να αντέξει περισσότερο και έφυγε πρόωρα.
Επιτρέψτε μου κλείνοντας αυτή τη σύντομα επιμνημόσυνη ομιλία για τη ζωή και το έργο του παπά-Γιώργη Νταβέλο να εκφράσω τη βεβαιότητα ότι «Η ψυχή του εν αγαθοίς αυλισθήσεται» και η μνήμη του θα είναι αιωνία.
Οι πολίτες αυτής της κοινωνίας γνωρίζουν το βιογραφικό του αειμνήστου πρεσβυτέρου – Πρέπει όμως να αναφερθούν ορισμένα σημεία σταθμοί στο πέρασμα του από αυτή τη ζωή. Ο παπά – Γιώργης γεννήθηκε το 1942 στο Κιβέρι και πέθανε το 2006 σε ηλικία 64 ετών. Το 1962 αποφοίτησε από την Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου και μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων έφυγε μετανάστατης για την Αυστραλία. Εκεί παντρεύτηκε την Μαρία Τσιώρου άξια σύντροφο της ζωής του και με την οποία απέκτησαν 3 παιδιά – 2 αγόρια και 1 κορίτσι – που έτυχαν χριστιανικής και πατριωτικής διαπαιδαγώγησης. Και σήμερα έρχεται μια νέα γενιά 6 εγγονιών που θα χαίρεται η ψυχή του από τους ουρανούς.
Το 1967 σε ηλικία 25 ετών χειροτονήθηκε διάκονος στην Αυστραλία και μετά από 3 ημέρες πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Σίδνευ. Το 1972 επιστρέφει στην Ελλάδα και τοποθετείται εφημέριος εις τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό μου Αργολικό όπου είχα και τη πρώτη γνωριμία. Διαδέχθηκε τον παπά – Μιχάλη Καββαθά ένα άξιο σεμνό ιερέα χωριανό μας που συνέβαλλε σημαντικά και στην αγροτική ανάπτυξη του χωριού μας και της ευρύτερης περιοχής.
Ο παπά Γιώργης Νταβέλος ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος άξιος λειτουργός του Υψίστου που έβλεπε όλους τους ανθρώπους με αγάπη, με καλοσύνη και τους εμπιστευότανε. Ανήσυχο πνεύμα και μαζί με όλα τα προβλήματα και τα εκκλησιαστικά του καθήκοντα σπούδασε και Θεολογία για να γνωρίσει περισσότερο και αυθεντικά περί θρησκειών και Ορθοδοξίας.
Από τη πρώτη στιγμή που ήρθε στο χωριό μας ενδιαφέρθηκε να γνωρίσει όλες τις οικογένειες και τα μέλη τους. Ενδιαφέρον έδειξε για τις άπορες οικογένειες, οικογένειες με προβλήματα υγείας και άλλες με συνθήκες δύσκολης διαβίωσης.
Ιδιαίτερα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ήταν για την εποχή του ένας θρησκευτικός, πνευματικός καθοδηγητής για τους απλούς ανθρώπους του χωριού μας και κυρίως για τους νέους.
Δεν τον συναντάμε μόνο στην εκκλησία αλλά και στο σχολείο, στη πλατεία του χωριού, ακόμα και στους αγρούς να ρωτάει και να ενδιαφέρεται για τα αγροτικά προϊόντα.
Δεν ήταν ο απόμακρος ιερέας, αλλά με ταπεινότητα, πραότητα, προθυμία και καλοσύνη ήταν κοντά στα προβλήματα των κατοίκων.
Μεγάλο το ενδιαφέρον του για την νεολαία και κυρίως για τα μικρά παιδιά του Δημοτικού Σχολείου. Επικοινωνία με τον δάσκαλο και ειλικρινές ενδιαφέρον για κάθε παιδί και κυρίως για τα παιδιά που οι γονείς τους δεν είχαν τις γνώσεις για να τα βοηθήσουν και να καλύψουν τις μαθησιακές ανάγκες τους. Και την Κυριακή χαιρόταν με την παρουσία των παιδιών στην εκκλησία, που θέλανε άλλα να ντυθούν παππαδάκια, άλλα να πουν το πιστεύω και το πάτερ ημών, άλλα να χτυπήσουν τις καμπάνες κ.λ.π.
Οι γιορτές των Χριστουγέννων του Πάσχα και της Παναγίας στις 15 Αυγούστου, ήταν λαμπρές ημέρες Χριστιανικής ανατάσεως και οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας με την παρουσία του Παπά – Γιώργη. «Ο Θεός είναι αγάπη» δίδασκε. Αγαπάει τα πλάσματα του ασχέτως αν δεν τον βλέπουμε. Και «εί ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών», όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή.
«Ζωή δίχως πίστη είναι του ζώου ζωή», όπως είπε ο Λέων Τολστόι και πολλοί άλλοι μεγάλοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι «ζωή δίχως πίστη, δίχως Θεό, μας οδηγεί σε ένα ταξίδι στην άκρη του τίποτα…»
Και ο παπά – Γιώργης είχε βαθιά πίστη στο Θεό. Η ζωή του ήταν παράδειγμα προς όλους. Παράδειγμα χριστιανικής πίστεως, φιλοπατρίας, σεβασμού στις παραδόσεις. Χαιρόταν ιδιαίτερα την μεγάλη χριστιανική και εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου, Ευαγγελισμός της Θεοτόκου και επέτειος της Εθνικής μας παλιγγενεσίας που γιορτάζει ο Ελληνισμός σε όλο τον κόσμο. Και η θρησκεία μας, με τους λειτουργούς της, έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στην Αναγέννηση του έθνους μας.
Σε αυτή τη πολύ κρίσιμη εποχή που περνάει σήμερα ο κόσμος και κυρίως η χώρα μας, πρέπει να σεβόμαστε τις ιστορικές και πολιτιστικές μας παραδόσεις, της πίστης μας και του έθνους μας και να αγωνιζόμαστε για αυτές για να διαφυλάξουμε τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και την ελευθερίας της πατρίδας μας.
Ο παπά Γιώργης ήταν από τους ιερείς που βάδισε σε αυτόν τον δρόμο και λάμπρυνε την εκκλησιαστική μας ιστορία με ταπεινότητα ως ένας απλός υπηρέτης των πιστών.
Αλλά και ως γνήσιος Έλληνας που αγαπάει την πατρίδα του σκεπτόταν και το χωριό που γεννήθηκε και έτσι μετά από 13 χρόνια στο Αργολικό έρχεται στο Κιβέρι το 1985 ως πρεσβύτερος. Έχει πολλούς στόχους να πραγματοποιήσει, προέχει όμως η ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς Ναού. Κινητοποιεί όλους τους κατοίκους της περιοχής για να βοηθήσουν με τον όβολο τους και να τρέξουν μαζί του για την ανέγερση του Ιερού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ενθυμούμαι τις λεπτομέρειες που μου έλεγε, πόσο στεναχωριότανε όταν δεν έβρισκε αυτό που αναζητούσε. Γύρισε τη μισή Ελλάδα για να βρει φθηνότερες τιμές και καλούς μαστόρους τεχνίτες γιατί ήθελε το έργο του να είναι έργο ποιότητος. Και με τη βοήθεια του Θεού, έγινε το θαύμα και ολοκληρώθηκε ο Ναός σε σύντομο χρονικό διάστημα. Μόνο όσοι έχουν επισκεφθεί και προσευχηθεί σε αυτόν τον Ναό μπορούν να εκτιμήσουν την αξία του έργου. Εκτός από αυτό το μεγάλο έργο μεταφέρει το παλαιό νεκροταφείο σε νέο, και ανεγείρει το ναό των Αγίων Θεοδώρων. Οργανώνει και λειτουργεί κατηχητικά σχολεία, όχι μόνο στο Κιβέρι, αλλά και στο Σκαφιδάκι και στους Μύλους. Και μέσα σε αυτόν τον τρελό χορό των απασχολήσεων του και των υποχρεώσεων του η υγεία του κάμπτεται, κλονίζεται και εκπέμπει μηνύματα ότι πρέπει να αλλάξει ρυθμό στις εργασίες του. Ήταν μόλις 50 ετών όταν χτύπησε το πρώτο καμπανάκι. Τον συνόδευσα στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Νοσοκομείου Αλεξάνδρα. Δεν δείλιασε. Αντιμετώπισε με ψυχραιμία και γαλήνη το πρόβλημα χωρίς να εγκαταλείπει το πολυσχεδές ποιμενικό του έργο στην ενορία του. Η υγεία του όμως παρουσίασε επιδείνωση και νέα προβλήματα, τα οποία έπρεπε να αντιμετωπιστούν με σοβαρές επεμβάσεις και διαρκώς με ρωτούσε αν θα προλάβει να ολοκληρώσει την ανέγερση του Ναού. Είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με τους θεράποντες Ιατρούς, που λίγοι ασθενείς το επιτυγχάνουν και έκανε χιούμορ μαζί τους για τον θάνατο.
Δεν τον φόβιζε ο θάνατος, ήθελε να ολοκληρώσει το έργο του. Είχε ορθά διδαχτεί από το Ευαγγέλιο «Τα έργα α εγώ ποιώ ταύτα μαρτυρώσιν περί εμού» και είναι πολύ σημαντικό και πολύμορφο το έργο του αειμνύστου ιερέα που ανάλωσε γι’ αυτό όλη του τη ζωή και δεν μπόρεσε η καρδιά του να αντέξει περισσότερο και έφυγε πρόωρα.
Επιτρέψτε μου κλείνοντας αυτή τη σύντομα επιμνημόσυνη ομιλία για τη ζωή και το έργο του παπά-Γιώργη Νταβέλο να εκφράσω τη βεβαιότητα ότι «Η ψυχή του εν αγαθοίς αυλισθήσεται» και η μνήμη του θα είναι αιωνία.
