Λένε πως ως νέοι που είμαστε αδιαφορούμε και είναι αλήθεια όμως εγώ δεν μπορώ να παραμένω με το στόμα κλειστό μπροστά σ αυτή την αδικία.
Το ποίημα δεν είναι το μοναδικό που έχω γράψει όμως ένιωσα πολλά καθώς το έγραφα. Η άποψη μου είναι πως με το δικό μου ποίημα ίσως και άλλοι νέοι θέλουν να μιλήσουν για αυτό που τους απασχολεί.
"Τον τελευταιο καιρό έχω ξεχάσει πως να είμαι παιδί
και έτσι άρχισα για να ξεσπώ να τα γράφω σ'ενα κομμάτι χαρτί.
Το ένιωσα όμως και το αγάπησα έτσι όπως οι λέξεις με νόημα βγαίνουν, γιατί είναι σκέψεις αυθόρμητες που από τα δύσκολα με συνεφέρνουν.
Είναι στίχοι που χρωματίζουν τις σκοτεινές μου τις σκέψεις και άλλοτε η φωνή που εκρύγνηται σε ανείπωτες προδιαθέσεις.
Με ρωτάνε πως γίνεται να εχω συνέχεια κάτι να πω,
τους λέω δεν θέλει προσπάθεια παίρνω αφορμή από οτι και αν δω.
Και είναι πολλά αυτά που κατάματα κοίταξα ενώ άλλοι επέλεξαν να προσπεράσουν
ίσως γιατί αδιαφόρησαν ή δεν είχαν το θάρρος για να αντιδράσουν .
Έτσι απλά η παιδικότητα χάθηκε και έμεινε μονάχα ψευτιά και απάτη,
έμεινε στίχος ανούσιος, έμεινε μίσος και στάχτη.
Και η γενιά μου δεν θέλει τον κόσμο ν αλλάξει,
χαμένη στον κόσμο της επιθυμεί με τα likes , prestige ν ανεβάσει.
Δεν φταίει μονάχα η κυβέρνηση για αυτό μας το χάλι, φταίμε και εμείς που επιτρέψαμε να αφεθούμε σε άλλους και πάλι.
Έπειτα κάηκε μαζί με τα δάση, τα σπίτια, τα ζώα και η ελπίδα για λίγη χαρά και σκόρπισε πόνος ,σκόρπισε θλίψη κυρίευσε ο φόβος και η μοναξιά.
Χάθηκε το εμείς στο εγώ βύθισε την ανθρωπιά μας και τρέμουμε γιατί αύριο μπορεί να χάσουμε ακόμη και τα παιδιά μας.
Μετά το τρακάρισμα πένθος που στοίχησε χιλιάδες ζωές, χιλιάδες αγγέλους που θα επέστρεφαν στων δικών τους τις αγκαλιές. Μια μέρα αξέχαστη για αυτές τις ψυχες!
Μα κάποιοι κατάφεραν μέσα στις φλόγες τα χέρια τους να παραδώσουν, να σώσουν οτι απέμεινε τις καρδιές τους για να μην αμαυρώσουν.
Ήρωες αποκαλέστηκαν και στην ψυχή μα και στο σώμα γιατί σε όλους μάς υπενθύμισαν πως η ανθρωπιά υπάρχει ακόμα.
Ωστόσο τα γήπεδα βάφονται κόκκινα από οπαδούς των ομάδων διότι κανείς δεν τους θύμισε πως αυτα είναι επίσης παιδιά κάποιων άλλων.
Και άραγε ποιος στάθηκε πλαί σε αυτές τις μανάδες; Τάχα η κυβέρνηση, δίνοντας 5 δεκάρες; Γιατί αυτοί πλέον είμαστε, αυτή ειναι η κοινωνία, δεν ανοιγόμαστε, δεν έχουμε πλέον επικοινωνία.
Γενήκαμε άπληστοι, γενήκαμε κτήνοι και αν με ρωτάς εγώ ντρέπομαι για την κατάντια αυτού του πλανήτη. Μα όλοι κοιτάν το συμφέρον τους και έτσι κυλάει η ζωή. Έδώ απουσιάζει συνάισθημα και ενδιαφέρον, εδώ αναζητάται η λέξη ψυχή!
Καλώς ήρθες στον κόσμο μας να σε χαρούν τα παιδιά του, μα ούτε οι φωνές τους ακούγονται στις γειτονιές γιατί κλείνονται στα πατρικά τους..."
