Η αμυγδαλιά, με την πρώιμη ανθοφορία της, παίζει καθοριστικό ρόλο στον κύκλο της φύσης και στην παρακολούθηση των καιρικών συνθηκών από τους αγρότες.
Το γεγονός ότι τα άνθη της είναι «ατελή» και ανθίζουν πριν ακόμα αρχίσουν να κυκλοφορούν πολλά έντομα επικονιαστές, όπως οι μέλισσες, την καθιστά πιο ευαίσθητη στις συνθήκες του περιβάλλοντος. 
Γι’ αυτό και οι κλιματικές συνθήκες της εποχής ανθοφορίας της επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία της γονιμοποίησης και, τελικά, την παραγωγή.
Ο Μύθος:
Η Φυλλίς ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα από τη Θράκη, η οποία ερωτεύτηκε τον Δημοφώντα, γιο του Θησέα. Ο Δημοφώντας ταξίδευε από την Τροία προς την Αθήνα, όταν γνώρισε τη Φυλλίδα, και οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν βαθιά. Όμως, ο Δημοφώντας έπρεπε να φύγει για να επιστρέψει στην πατρίδα του, και της υποσχέθηκε πως θα γυρίσει σύντομα.
Η Φυλλίς περίμενε τον αγαπημένο της για χρόνια, αλλά εκείνος δεν επέστρεφε. Η θλίψη της ήταν τόσο μεγάλη που, σύμφωνα με τον μύθο, πέθανε από στενοχώρια. Οι θεοί τη λυπήθηκαν και τη μετέτρεψαν σε ένα δέντρο, την αμυγδαλιά, ως σύμβολο της αιώνιας αγάπης και της υπομονής.
Όταν ο Δημοφώντας τελικά επέστρεψε και έμαθε τι είχε συμβεί, αγκάλιασε το δέντρο κλαίγοντας. Η αμυγδαλιά, συγκινημένη από την αγάπη του, άνθισε ξαφνικά μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γεμίζοντας με λευκά και ροζ άνθη, παρόλο που ήταν γυμνή από φύλλα. Έτσι, η αμυγδαλιά έγινε το σύμβολο της αγάπης που νικάει το θάνατο και της αναγέννησης μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Αυτός ο μύθος εξηγεί γιατί η αμυγδαλιά είναι το πρώτο δέντρο που ανθίζει κάθε χρόνο, ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα, θυμίζοντας πως η αγάπη και η ελπίδα μπορούν να ανθήσουν ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές.
Η Φυλλίς ήταν μια όμορφη πριγκίπισσα από τη Θράκη, η οποία ερωτεύτηκε τον Δημοφώντα, γιο του Θησέα. Ο Δημοφώντας ταξίδευε από την Τροία προς την Αθήνα, όταν γνώρισε τη Φυλλίδα, και οι δύο νέοι ερωτεύτηκαν βαθιά. Όμως, ο Δημοφώντας έπρεπε να φύγει για να επιστρέψει στην πατρίδα του, και της υποσχέθηκε πως θα γυρίσει σύντομα.
Η Φυλλίς περίμενε τον αγαπημένο της για χρόνια, αλλά εκείνος δεν επέστρεφε. Η θλίψη της ήταν τόσο μεγάλη που, σύμφωνα με τον μύθο, πέθανε από στενοχώρια. Οι θεοί τη λυπήθηκαν και τη μετέτρεψαν σε ένα δέντρο, την αμυγδαλιά, ως σύμβολο της αιώνιας αγάπης και της υπομονής.
Όταν ο Δημοφώντας τελικά επέστρεψε και έμαθε τι είχε συμβεί, αγκάλιασε το δέντρο κλαίγοντας. Η αμυγδαλιά, συγκινημένη από την αγάπη του, άνθισε ξαφνικά μέσα στην καρδιά του χειμώνα, γεμίζοντας με λευκά και ροζ άνθη, παρόλο που ήταν γυμνή από φύλλα. Έτσι, η αμυγδαλιά έγινε το σύμβολο της αγάπης που νικάει το θάνατο και της αναγέννησης μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες.
Αυτός ο μύθος εξηγεί γιατί η αμυγδαλιά είναι το πρώτο δέντρο που ανθίζει κάθε χρόνο, ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα, θυμίζοντας πως η αγάπη και η ελπίδα μπορούν να ανθήσουν ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές.
