Τα μακριά τους, πόδια μοιάζουν με ευπαθή καλάμια, οι λεπτοί τους λαιμοί κάποιες φορές χαμηλώνουν για να δοκιμάσουν τα κρυφά πλούτη των υγρών βιοτόπων.
Η σιωπή τους διακόπτεται μόνο από το ήρεμο φύσημα του ανέμου και το θορυβώδες τραγούδι των πουλιών, που υποκλίνονται στην παρουσία αυτών των βασιλέων των υγρών εκτάσεων.
Αυτή η ομάδα των φλαμίνγκο δεν είναι απλά μια σπάνια εικόνα. Είναι μαρτυρία της οικολογικής αξίας αυτού του μοναδικού καταφυγίου, ενός ζωντανού πολιτισμού που αναδεικνύει την ομορφιά και την ησυχία της Αργολίδας πέρα από τα ιστορικά της μνημεία.
Μια στιγμή απαλής μεγαλοπρέπειας, που υπενθυμίζει ότι τα πιο εκπληκτικά θαύματα συχνά βρίσκονται στις ήσυχες γωνιές του φυσικού κόσμου.




















