Ήταν θλιβερό και τραγικό το τέλος του ήρωα της Επανάστασης που κατέλαβε το Παλαμήδι μια μέρα σαν σήμερα... Ο Στάικος Σταϊκόπουλος ήταν αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης από εκείνους που δεν έγιναν «κάδρο» που στόλισε τοίχο σχολικής αίθουσας, από κείνους που πέρασε στα χαμηλά ράφια της Ιστορίας από εκείνους που ακούγοντας το ονοματεπώνυμο του κάτι, μα κάτι μας θυμίζει, αλλά δεν θυμόμαστε τι. Ακόμα και το Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του Ελευθερουδάκη έχει λησμονήσει τον ήρωα!
Κι όμως… Ο Στάικος Σταϊκόπουλος ήταν από τους σπουδαίους αγωνιστές του 1821.
Μια μέρα σαν σήμερα, 29 Νοεμβρίου του 1822, ο Στάικος Σταϊκόπουλος, με 400 άνδρες κατέλαβε το κάστρο του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο με τρόπο που θα ζήλευαν οι σημερινοί καταδρομείς. Ο Σταϊκόπουλος και οι κομάντος του, όταν έπεσε το σκοτάδι, σκαρφάλωσαν στους προμαχώνες του απόκρημνου Παλαμηδίου με αυτοσχέδιες σκαλωσιές!
Το Παλαμήδι είχε χτιστεί από τους Ενετούς και θεωρείτο απρόσβλητο με επτά προμαχώνες και 92 βαριά κανόνια να προστατεύουν το κάστρο· ήταν ένα εξαιρετικά οχυρωμένο φρούριο πάνω σε ύψωμα που δέσποζε- και ακόμα δεσπόζει- στο Ναύπλιο. Μετά την άλωση της Τριπολιτσάς, οι Τούρκοι που κλείστηκαν στο Παλαμήδι και η φρουρά του, αντιμετώπιζαν σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα, αφού οι Επαναστάτες είχαν κόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού.
Μια μέρα σαν σήμερα, 29 Νοεμβρίου του 1822, ο Στάικος Σταϊκόπουλος, με 400 άνδρες κατέλαβε το κάστρο του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο με τρόπο που θα ζήλευαν οι σημερινοί καταδρομείς. Ο Σταϊκόπουλος και οι κομάντος του, όταν έπεσε το σκοτάδι, σκαρφάλωσαν στους προμαχώνες του απόκρημνου Παλαμηδίου με αυτοσχέδιες σκαλωσιές!
Το Παλαμήδι είχε χτιστεί από τους Ενετούς και θεωρείτο απρόσβλητο με επτά προμαχώνες και 92 βαριά κανόνια να προστατεύουν το κάστρο· ήταν ένα εξαιρετικά οχυρωμένο φρούριο πάνω σε ύψωμα που δέσποζε- και ακόμα δεσπόζει- στο Ναύπλιο. Μετά την άλωση της Τριπολιτσάς, οι Τούρκοι που κλείστηκαν στο Παλαμήδι και η φρουρά του, αντιμετώπιζαν σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα, αφού οι Επαναστάτες είχαν κόψει τις γραμμές ανεφοδιασμού.
Γραφεί ο αγωνιστής της Επανάστασης και λόγιος Δημήτριος Αινιάν: «Στη χώρα κάτω οι Τούρκοι φάγανε και τα σκυλιά και τα γατιά κι ύστερα τους πεθαμένους από την πείνα άρχισανε κι’ αυτούς κομμάτια να τους κάνουνε και να τους τρώνε. Και τους τρώγανε δίχως δισταγμό, ήσυχα και ολοφάνερα».
Πρώτα τους νίκησε η πείνα...
Ο Σταϊκόπουλος, όταν ενημερώθηκε για την δυσχερή θέση των υπερασπιστών του Παλαμηδίου, ανέλαβε δράση: αναρριχήθηκε, με την αρωγή του οπλαρχηγού Δημήτριου Μοσχονησιώτη, στους προμαχώνες του κάστρου και το κατέλαβε και μάλιστα αναίμακτα!
Τα ξημερώματα της 30ης Νοεμβρίου, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Ανδρέα αντήχησαν κανονιοβολισμοί και πυροβολισμοί από το Παλαμήδι. Οι Επαναστάτες ύψωσαν την ελληνική σημαία πανηγυρίζοντας!
Μετά το ανδραγάθημα εκείνο, ο Στάικος Σταϊκόπουλος ονομάστηκε «στρατηγός»· κατέλαβε το κάστρο της Κορίνθου, τον Ακροκόρινθο, πολέμησε πρώτος τις ορδές του Ιμπραήμ και μάλιστα συνέλαβε 30 στρατιώτες του. Και, όπως σχεδόν κάθε ήρωας στην Ελλάδα, είχε κι' αυτός τέλος τραγικό: αρρώστησε ψυχολογικά και για να ζήσει άρχισε να ζητιανεύει.
Ο Σταϊκόπουλος έβριζε τους Βαυαρούς του ξενόφερτου βασιλιά της Ελλάδος Όθωνα, που, τελικώς, τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν. Οι κακουχίες και τα παλιά τραύματα επιδείνωσαν την υγεία του Σταϊκόπουλου, που πέθανε την ημέρα της αποφυλάκισής του στις 21 Φεβρουαρίου του 1835.
Οι φίλοι του έκαναν έρανο για το ξόδι του ήρωα που «έφυγε» πάμπτωχος! Κοινή η μοίρα των γενναίων…
