Οι γονείς δηλώνουμε ξεκάθαρα: είμαστε μαζί τους.
Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές βιώνουμε τη
χειρότερη σχολική χρονιά των τελευταίων ετών. Και έχουμε κάθε λόγο να το λέμε.
Έφτασε Νοέμβρης και στην περιοχή μας εξακολουθούν να
υπάρχουν δεκάδες κενά σε εκπαιδευτικούς Γενικής και Ειδικής Αγωγής — από το
Νηπιαγωγείο μέχρι το Λύκειο. Μαθήματα χάνονται, ώρες μένουν ακάλυπτες, ενώ
πολλά τμήματα ασφυκτιούν με 25 και 27 μαθητές.
Εκπαιδευτικοί Παράλληλης Στήριξης ή σχολικοί
νοσηλευτές στις περισσότερες σχολικές μονάδες είτε απουσιάζουν, είτε
μοιράζονται ανάμεσα σε δύο και τρία σχολεία.
Αυτό αξίζουν τα παιδιά μας;
Και τα σχολικά κτήρια;Σχολεία που πλημμυρίζουν με την
πρώτη βροχή, που παγώνουν τον χειμώνα και ασφυκτιούν το καλοκαίρι, χωρίς
κλιματισμό, χωρίς ασφαλείς αυλές, χωρίς χώρους άθλησης, χωρίς βασικές
υλικοτεχνικές υποδομές.
Κτήρια που δεν εμπνέουν μάθηση, αλλά κουράζουν· που
δεν καλωσορίζουν τα παιδιά, αλλά τα περιορίζουν.
Τα παιδιά μας αξίζουν σχολεία που αναπνέουν, εμπνέουν
και μορφώνουν — όχι κτήρια που καταρρέουν.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται τώρα και το
“Εθνικό Απολυτήριο”:
Ένα νέο εξεταστικό σύστημα που μετατρέπει ολόκληρο το
Λύκειο σε έναν ατέλειωτο μαραθώνιο δοκιμασιών.
Με πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλα τα μαθήματα και
στις τρεις τάξεις, με θέματα από την Τράπεζα Θεμάτων, οι μαθητές ζουν
καθημερινά κάτω από ένα διαρκές καθεστώς πίεσης και άγχους.
Αντί για σχολείο γνώσης, συνεργασίας και κριτικής
σκέψης, χτίζεται ένα σχολείο ανταγωνισμούκαι αποκλεισμών.
Ένα σχολείο που μετρά μόνο επιδόσεις και αριθμούς,
αφήνοντας πίσω τους πιο αδύναμους, εντείνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και
οδηγώντας όλο και περισσότερους νέους στα φροντιστήρια — εκεί όπου η “ισότητα”
κοστίζει.
Το “Εθνικό Απολυτήριο” και η Τράπεζα Θεμάτων δεν αναβαθμίζουν το σχολείο· το
απογυμνώνουν από το ουσιαστικό του περιεχόμενο: τη χαρά της μάθησης.
Η παιδεία δεν είναι τεστ αντοχής. Είναι διαδικασία διαμόρφωσης ελεύθερων, σκεπτόμενων ανθρώπων — κι αυτό το σχολείο δεν το προσφέρει.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι
τυχαίο.
Η κυβέρνηση “κάνει οικονομία” στην Παιδεία, γιατί
είναι απασχολημένη αλλού:
- Με το να επιδοτεί τους ισχυρούς.
Εφοπλιστές, τραπεζίτες, βιομήχανοι, μεγάλοι ξενοδόχοι και φροντιστηριάρχες έχουν πάντα προτεραιότητα.
Άλλοι φορολογούνται “εθελοντικά”, άλλοι με αναβαλλόμενους φόρους, άλλοι απολαμβάνουν γενναίες επιδοτήσεις και κρατικό χρήμα από τα “ματωμένα” πλεονάσματα που προέρχονται από τις τσέπες μας. - Με το να ρυθμίζει τη ζωή των οικογενειών μας με τον νόμο για το 13ωρο,
στερώντας χρόνο, ξεκούραση και παρουσία από τα ίδια τα παιδιά μας — και
ύστερα να μας κουνά το δάχτυλο για την “ανατροφή” τους.
- Με το να επενδύει δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, όχι για την άμυνα της
χώρας, αλλά για τους άδικους πολέμους που αιματοκυλίζουν λαούς και παιδιά
στην Ανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.
- Με το να απαντά στις διεκδικήσεις της εκπαιδευτικής κοινότητας με ΜΑΤ,
χημικά και διώξεις.
Όταν πρόκειται για τα παιδιά μας, για τα σχολεία, για
την καθημερινότητα της εκπαίδευσης, ξαφνικά “δεν υπάρχουν πόροι”.Όταν πρόκειται
για τους λίγους και ισχυρούς, τα ταμεία είναι πάντα ανοιχτά.
Οι γονείς δεν μένουμε θεατές.
Μαζί με τα παιδιά μας και τους εκπαιδευτικούς τους, θα
συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για:
- Άμεση κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών κενών με μαζικούς διορισμούς
μόνιμων εκπαιδευτικών.
·
Οι αναπληρωτές είναι για να καλύπτουν τις έκτακτες
ανάγκες — όχι τον ίδιο τους τον εαυτό.
- Σύγχρονα, ασφαλή σχολεία για όλα τα παιδιά.
- Γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης, ώστε να καλύπτονται όλες
οι πραγματικές ανάγκες των σχολείων.
- Καμία στέρηση υποστήριξης για κανένα παιδί.
Εξατομικευμένη Παράλληλη Στήριξη, σχολικός νοσηλευτής και σχολικός βοηθός σε κάθε σχολείο.Καμία οικογένεια να μην αναγκάζεται να επιλέγει ανάμεσα στη μόρφωση ή την υγεία του παιδιού της.
·
Μόνιμους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς σε
κάθε σχολείο, με καθημερινή παρουσία — όχι μια φορά τη βδομάδα, εκ περιτροπής.
- Μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη.
- Καμία σκέψη για “τριπλές πανελλαδικές” στο Λύκειο.
Κατάργηση της Τράπεζας Θεμάτων και της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής.
Γιατί η Παιδεία δεν
είναι πολυτέλεια — είναι δικαίωμα.
Και αυτό το δικαίωμα
θα το υπερασπιστούμε ως το τέλος.
