Αναγκαίο ‘‘κακό’’;

Τις αρετές του συνετού ηγεμόνα περιγράφει εδώ και μισή περίπου χιλιετία, από το 1513 μ.Χ., στο ομώνυμο έργο του ο Niccolo Machiavelli. Μία εξ’ αυτών είναι η πρόληψη. Όπως επισημαίνει ο Φλωρεντίνος διπλωμάτης «οι συνετοί ηγεμόνες δεν πρέπει να προσέχουν μόνο τις τρέχουσες δυσκολίες, αλλά και τις μελλοντικές, και να τις προλαμβάνουν με κάθε τρόπο· προβλέποντάς τες εγκαίρως εύκολα μπορεί κανείς να τις διορθώσει, ενώ περιμένοντας να πλησιάσουν, το φάρμακο δεν προλαβαίνει γιατί η αρρώστια είναι ανίατη». Στην εν Ελλάδι όμως πολιτική πραγματικότητα, η ανωτέρω μακιαβελική ηγετική αρετή φαίνεται πως εκλείπει από τον πρωθυπουργό της χώρας.

Εμπιστοσύνη υπό όρους…

 «Και καλείται μεν το πολίτευμά μας δημοκρατία, λόγω του ότι η κυβέρνησις του κράτους ευρίσκεται όχι εις χείρας των ολίγων, αλλά των πολλών. Αλλά δια μεν των νόμων ασφαλίζεται εις όλους ισότης δικαιοσύνης δια τα ιδιωτικά των συμφέροντα, ενώ υπό την έποψιν της κοινής εκτιμήσεως, έκαστος πολίτης προτιμάται εις τα δημόσια αξιώματα, όχι διότι ανήκει εις ωρισμένην κοινωνικήν τάξιν, αλλά δια την προσωπικήν του αξίαν, εφόσον διακρίνεται εις κάποιον κλάδον». 

Η τελευταία (;) ευκαιρία του πρωθυπουργού

 «Καθένας που αναμειγνύεται στην πολιτική έχει χρέος να πάρει θέση και να κάνει μια αναπόφευκτη επιλογή, μεταξύ της ηθικής των απόλυτων σκοπών και της ηθικής της ευθύνης». Η συγκεκριμένη ρήση χρησιμοποιείται στις μέρες μας κατά κόρον από διάφορους ’’δημοσιολόγους’’ (δημοσιογράφους, πολιτικούς κλπ.), ως επί το πλείστον σε τηλεοπτικά πάνελ. Στην πραγματικότητα εκείνος που την εξέφρασε πρώτος, πριν από περίπου έναν αιώνα, ήταν ο Max Weber, ο σπουδαίος Γερμανός νομικός και κοινωνιολόγος, στο περίφημο βιβλίο του «Η πολιτική ως επάγγελμα». Για «Gesinnungsethik» και «Verantwortungsethik» έκανε λόγο στο πρωτότυπο έργο του ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης. 

Ας πρυτανεύσει η λογική…

 Για πολλούς το δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής αποτέλεσε τη σημαντικότερη στιγμή της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Για άλλους ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη της πρωθυπουργικής δειλίας, καθότι ένας ολόκληρος λαός, αφού πρώτα διχάστηκε, κλήθηκε να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στο εσωτερικό της Κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Όσον αφορά δε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, η σαρωτική επικράτηση του «ΟΧΙ» στηρίχθηκε στην ποικιλότητα των κοινωνικών ομάδων εκλογέων που το στήριξαν. Ποιοι κυρίως το στήριξαν;

Το ιστορικό μας καθήκον έναντι της πρωθυπουργικής δειλίας

 Τα τελευταία 24ωρα ζούμε ιστορικές στιγμές. Πολύ περισσότερο οι νεότεροι εξ’ ημών βιώνουμε πρωτοφανείς καταστάσεις. Ουδείς μας περίμενε να αντικρίσει ηλικιωμένους συμπολίτες μας να αναμένουν αγωνιωδώς επί ώρες, μήπως και ανοίξει κάποιο υποκατάστημα τραπέζης, προκειμένου να εισπράξουν μέρος της σύνταξής τους. Κανείς μας υπό άλλες συνθήκες δεν θα έβλεπε νοικοκυρές να γεμίζουν το καλάθι με τυποποιημένα τρόφιμα, μη τυχόν και αδειάσουν ξαφνικά τα ράφια των supermarkets. 

Τα συνεχιζόμενα λάθη του κυρίου Τσίπρα

 Ο Niccolo Machiavelli σημείωνε πριν από πέντε (5) περίπου αιώνες, το 1513 μ.Χ., στον «Ηγεμόνα» του : «οι συνετοί ηγεμόνες δεν πρέπει να προσέχουν μόνο τις τρέχουσες δυσκολίες, αλλά και τις μελλοντικές, ώστε να τις προλαμβάνουν με κάθε τρόπο· προβλέποντάς τες εγκαίρως, εύκολα μπορεί κανείς να τις διορθώσει, ενώ περιμένοντας να πλησιάσουν, το φάρμακο δεν προλαβαίνει, γιατί η αρρώστια έχει γίνει πλέον ανίατη». 

Αποσαθρώνοντας τον κρατικό μηχανισμό

 Παράγραφος στ’ «Προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος» : «Όλοι οι Έλληνες εις όλα τα αξιώματα και τιμάς έχουσι το αυτό δικαίωμα· δοτήρ δε τούτων μόνη η αξιότης εκάστου». Η συγκεκριμένη διάταξη, προερχόμενη από το μακρινό παρελθόν, από την πρώτη επαναστατική Κυβέρνηση του 1822, διατυπώνει το αυτονόητο. Το ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες έχουν ισότιμη πρόσβαση στα δημόσια αξιώματα, αρκεί να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις, ορισμένα αξιοκρατικά κριτήρια.

Από τον Franklin στον Αλέξη

 «Hundred days». Το περιβόητο χρονικό διάστημα από τις 4 Μαρτίου 1933, ημέρα ορκωμοσίας του 32ου και μακροβιότερου Προέδρου της ιστορίας των ΗΠΑ, Franklin Delano Roosevelt, ως και τις 6 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Το διάστημα της νομοθετικής φρενίτιδας της τότε αμερικανικής Κυβέρνησης για την έμπρακτη εφαρμογή του «New Deal», του οικονομικού προγράμματος για την, ομολογουμένως καθυστερημένη, αντιμετώπιση της κρίσης του 1929 και την ανόρθωση της οικονομίας.