Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ Β’
Πρὸς τὸ χριστεπώνυμον πλήρωμα
τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
«Ἀδελφοί μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοί» (Ἰακώβ. α’ 16)
«Χ ρ ι σ τ ὸ ς Ἀ ν έ σ τ η»
«Σήμερα γιορτάζουμε τὴ λαμπρή νίκη μας. Σήμερα ὁ Κύριός μας ἔστησε τὸ τρόπαιο κατὰ τοῦ θανάτου, κατέλυσε τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου καὶ μᾶς χάρισε τὴν ὁδό τῆς σωτηρίας, διὰ τῆς ἀναστάσεως. Ὅλοι χαιρόμεθα, σκιρτᾶμε, ἀγαλλόμεθα. Ἂν καὶ ὁ Κύριός μας Χριστὸς νίκησε καὶ ἔστησε τὸ τρόπαιο, ἐν τούτοις κοινὴ εἶναι ἡ εὐφροσύνη καὶ ἡ χαρά μας… Σήμερα ἡ σύναξη τῶν ἀγγέλων καὶ ὁ χορὸς ὅλων τῶν οὐρανίων δυνάμεων ἀγάλλονται γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων».
Μέγα ὄντως, θαυμαστὸ καὶ χαρμόσυνο τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦΚυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ δὲν εἶναιτίποτα ἄλλο, παρὰ ἡ ἱστορία ἑνὸς καὶ μοναδικοῦ θαύματος, τῆςἈναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τονίζει ὁ Ἀπόστ. Παῦλος ὅτανγράφει στοὺς Κορινθίους: «εἰ δὲ Χριστὸς οὐκ ἐγήγερται, κενὸν ἄρα τὸκήρυγμα ἡμῶν, κενὴ δὲ καὶ ἡ πίστις ἡμῶν» (Α’ Κορινθ. ιε’, 14). Δηλ. ἐὰν ὁ Χριστὸς δὲν εἶχε ἀναστηθεῖ τότε θὰ ἦταν χωρὶς νόημα τὸ κήρυγμά μας, χωρὶς νόημα καὶ ἡ πίστη μας.
Καὶ ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος παρατηρεῖ: «Δὲν εἶναι καθόλου γιὰ μᾶς μεγάλο, ἂν πιστεύουμε ὅτι ὁ Χριστὸς πέθανε. Αὐτὸ τὸ πιστεύουν καὶ οἱ εἰδωλολάτρες. Καὶ οἱ Ἰουδαῖοι. Καὶ ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί. Ὅλοι πιστεύουν ὅτι πέθανε. Ἡ πίστη τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ εἶναι γιὰ μᾶς τὸ μεγάλο: Πιστεύουμε, ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε». Ἀλλὰ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι καὶ τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς θεμέλιο. Σημαίνει γιὰ μᾶς τὴν πιὸ βαθιὰ καὶ οὐσιαστικὴ μεταμόρφωση. Πρόκειται γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀνάστασή μας ἀπὸ τὰ νεκρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς φθορᾶς.
Γράφει πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς: «Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται στ᾿ ἀλήθεια ὄχι ὅταν (τὸν) φέρνει στὸν κόσμο ἡ μητέρα του, ἀλλὰ ὅταν πιστεύει στὸν Ἀναστημένο Σωτήρα Χριστό, γιατὶ τότε γεννιέται στὴνἀθάνατη καὶ αἰώνια ζωή, ἐνῶ ἡ μητέρα γεννᾶ τὸ παιδί της πρὸς (τὸν)θάνατο, γιὰ τὸν τάφο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μητέρα ὅλων μας,ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ἡ μητέρα τῶν ἀθανάτων. Διὰ (μέσου) τῆς πίστηςστὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, γεννιέται πάλι ὁ ἄνθρωπος, γεννιέται γιὰ τὴναἰωνιότητα».
Ὅμως, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦμε ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν πίστη, θὰ πρέπει νὰ ἀπεκδυθοῦμε«τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» (Κολ. γ’, 9) καὶ νὰἐνδυθοῦμε τὸν «καινὸν ἄνθρωπον, τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα» (Ἐφ. δ’, 24).Λοιπόν, ἂς γίνουμε ἄνθρωποι τῆς Ἀναστάσεως, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦἈποστόλου Παύλου «εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τὰ ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁΧριστός ἐστιν, τὰ ἄνω φρονεῖτε μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς» (Κολ. γ’ 1-2).
Ἔτσι ἔζησαν οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Αὐτό, ἀκριβῶς, καλούμεθα νὰ κάνουμε καὶ ὅλοι ἐμεῖς σήμερα ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἐνισχυμένοι μὲ τὰἹερὰ Μυστήρια τῆς Μετανοίας καὶ τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὀφείλουμε τὸὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας νὰ περιπατήσουμε «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. στ’,4), ὥστε μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά μας νὰ διακηρύτ-τουμε πρὸς κάθεκατεύθυνση τὴν πίστη μας στὸν Ἀναστάντα Κύριό μας καὶ στὴ Μία, Ἁγία,Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία Του.
Μόνο μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, τῆς ἐπιστροφῆς μας στὴν πίστη καὶ τὴ ζωὴ τῆςἈναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου, σὰν μοναδικὸ πλέον τρόπο σωτηρίας, θὰ εἶναι δυνατὸν νὰ ψάλλουμε καὶ αὐτὸ τὸ Πάσχα καὶ ὡς Ἐκκλησία καὶ ὡς Ἔθνος καὶ ὡς οἰκογένεια, ἀλλὰ κυρίως ὡς ἄτομα τὸν νικητήριο Παιάνα τῆςἘκκλησίας μας, τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη», γιὰ νὰ νοιώσουμε μέσα μας καὶ γύρω μας τὴν τόσο ἀπαραίτη-τη γιὰ τὴν ἐποχή μας «εἰρήνη τοῦ Θεοῦ» τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσα κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο (Φιλ. δ’, 7).
Ἂς εὐχηθοῦμε ἡ Χάρις καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας νὰκαταυγάσει μὲ τὸ «ἀνέσπερο φῶς Του» τὶς ψυχὲς ὅλων μας, τὴν κοινωνίαμας, τὶς οἰκογένειές μας, ἰδιαιτέρως δὲ τοὺς πάσχοντας καὶ ἐν ἀνάγκαις εὑρισκομένους ἀδελφούς μας καὶ κυρίως τοὺς νέους μας. Ἀμήν.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν Ἀναστάντα
Εὐχέτης Ὑμῶν
Ὁ Μητροπολίτης
Ναύπλιον, Ἅγιον Πάσχα 2011
