Πέρασα από τη διασταύρωση των οδών Άργους και Χρυσοστόμου Σμύρνης. Και είδα με μελαγχολία ένα από τα τελευταία (αν όχι το τελευταίο) προσφυγικά σπίτια του Συνοικισμού να έχει κατεδαφιστεί. Θύμα κι αυτό της οικιστικής ανάπτυξης (;). Μια ολόκληρη γειτονιά, πνιγμένη στα σκοτάδια και τ΄αγκάθια τη δεκαετία του ’20, που οι πρόσφυγες από τη Μικρασία την μετέτρεψαν με κόπο και αγώνες-και παρά τις έντονες αντιδράσεις που συνάντησαν από την τοπική κοινωνία-σ’ ένα όμορφο και ζωντανό κομμάτι της πόλης δεν είναι πια η ίδια. Οι βουκαμβίλιες χάθηκαν από την περιοχή. Χάθηκαν τα χαμηλά σπίτια με τις αυλές και τις πέτρινες μάντρες. Τι έμεινε; Δυστυχώς λίγα. Το κτίριο του Δεύτερου Δημοτικού. Η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Μα πάνω απ’ όλα οι γλυκές αναμνήσεις για όλους όσους μεγαλώσαμε στα στενά της περιοχής και παίξαμε μπάλα και κρυφτό πάνω στην πλατεία. Αυτές δεν θα σβήσουν ποτέ από το μυαλό και την ψυχή μας…
IL CONSERVATORE
