Νίκου Σπ. Ζέρβα
Πολιτικόυ Επιστήμονα
Πανεπιστημίου Αθηνών.
Την περασμένη Τετάρτη ανέβηκε άλλη μια παράσταση στο κοινοβουλευτικό θέατρο του παραλόγου. Στη συζήτηση για τη ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής 2013-2016» για μια ακόμα φορά τα είδαμε όλα. Ανούσιες τοποθετήσεις αντιπροσώπων του ελληνικού λαού, ανεξαρτητοποιήσεις και διαγραφές βουλευτών, καθώς και αναπομπές τροπολογιών υπό τις απειλές καλοβολεμένων δημοσίων υπαλλήλων είναι ενδεικτικές. Ωστόσο, εκείνο που απ’ την πρώτη στιγμή επισημάνθηκε ήταν η διαχρονική υποκρισία και ανευθυνότητα των εκπροσώπων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ήδη απ’ την προηγούμενη μέρα, στη συζήτηση του πολυνομοσχεδίου στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής, ο άρχων της αντιπολίτευσης έδειξε τα διαπιστευτήριά του. Ζητούσε επίμονα την παραίτηση της τρικομματικής κυβέρνησης συνεργασία και τη διεξαγωγή εκ νέου βουλευτικών εκλογών, ώστε να του παραχωρήσει ο ελληνικός λαός τα κλειδιά της εξουσίας. Αντί να κάνει κάποιες προτάσεις για την κρίσιμη κατάσταση, στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας. Εκείνος απαιτούσε να επανέλθει η ακυβερνησία. Να γυρίσουμε δηλαδή 6 μήνες πίσω, δίνοντας στους δανειστές μας την ευχέρεια για την ολική μας καταστροφή. Τι να πεί όμως κανείς για την Αριστερά του απομονωτισμού, της διαμαρτυρίας και της αυτοαναίρεσης, που αντικατέστησε το όραμα του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου για μια «Αριστερά των ανοικτών οριζόντων»(*1);
Ο εκ των συνιστωσών απομονωτισμός.
Στο συνονθύλευμα των αριστερών τάσεων που περικλύει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βασιλεύει η απομόνωση. Η υπερευαισθησία που δείχνει διαχρονικά στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης -ενδεικτικότερη η κατάληψη της Νομικής υπό τις οδηγίες των βουλευτών του πριν από 1,5 περίπου χρόνο- στρέφει απέναντί του την υπόλοιπη κοινωνία, καλλιεργώντας παράλληλα ακραίες, επικίνδυνες για τα ατομικά δικαιώματα νοοτροπίες.
Επιπλέον, η εμμονή ορισμένων τάσεών του στη δραχμή -προκαλώντας αντιδράσεις και εκ των έσω, σοβαρών ανθρώπων όπως ο Αλέξης Μητρόπουλος, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Δημήτρης Παπαδημούλης κ.α.- πρεσβεύει τον διεθνή παραγκωνισμό της Ελλάδος απ’ τον χώρο της ελεύθερης και μη αγοράς.
Το δόγμα της διαμαρτυρίας.
Η διαμαρτυρία είναι ολοφάνερο ότι ρέει άφθονη στις φλέβες του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ.. Κάτι αντίστοιχο αποδεικνύεται καθημερινά απ’ την παρουσία εκπροσώπων του στους τηλεοπτικούς δέκτες, αλλά και στο δρόμο. Στην πρόσφατη άλλωστε Ολομέλεια της Βουλής πάντοτε κάποιες συγκεκριμένες προσωπικότητες έσπευδαν να παρακωλύσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, επικαλούμενες θεούς και δαίμονες. Τρεις ολόκληρες ώρες χάθηκαν σε σχέση με το εάν θα προέβαιναν ή όχι στη ψηφοφορία για τη συνταγματικότητα του πολυνομοσχεδίου. Εντούτοις, δεν έμειναν εκεί. Προέβησαν και σε ’’συμβολικές’’, κωμικοτραγικές κινήσεις όπως η ανάρτηση πανό πάνω απ’ τον άγνωστο στρατιώτη και η συνθηματολογία κάποιων εκλεγμένων του μαζί με τον κομματικό στρατό που βρισκόταν στις επάλξεις.
Παρόλα αυτά, ευτυχώς η συμμετοχική δημοκρατία επ’ ουδενί δεν στηρίζεται στην άγονη καταγγελτική πολιτική που θέτει τον κατήγορο υποκριτικά εκτός του προβλήματος και τον απαλλάσσει από κάθε ευθύνη. Αντιθέτως, η συμμετοχική δημοκρατία μας βασίζεται στην αλληλοκατανόηση και στον κριτικό διάλογο (*2), αξίες για τις οποίες θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά για να τις προσεγγίσουν.
Η συχνή αυτοαναίρεση.
Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. το τελευταίο χρονικό διάστημα προσπαθεί να φορέσει έναν κοινωνικό-υπερασπιστικό μανδύα, θέλοντας να δείξει πως βρίσκεται στο πλευρό του βαναύσως βαλλόμενου λαού. Οι πράξεις του όμως, δυστυχώς για τον ίδιο, αναιρούν τη βούλησή του.
Ενώ καταγγέλει την κυβέρνηση, πως δεν πράττει τίποτε για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και την αύξηση των δημοσίων εσόδων, μόλις πριν από μερικούς μήνες αντιπροσωπεία του μετέβη στην Ύδρα για να υπερασπιστεί κουτοπόνηρους φοροφυγάδες και να διώξει την οικονομική αστυνομία. Την ώρα που κατηγορεί το πελατειακό κράτος για τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα, στέκεται στο πλευρό αργόσχολων, υψηλώς αμειβομένων υπαλλήλων της Βουλής. Τέλος, ενώ εμφανίζεται σαν άλλος Ρομπέν των Δασών των φτωχοποιημένων στρωμάτων της κοινωνίας μας, χαϊδεύει τα αυτιά πρώην πρασινοφρουρών εργατοπατέρων που επί δεκαετίες ζημίωναν τις δημόσιες επιχειρήσεις. Μέχρι και ένας βουλευτής τους, ο Αλέξης Μητρόπουλος, απ’ τους εμπνευστές του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα, προσφάτως έκανε λόγο για «καταρρέουσα συνδικαλιστική γραφειοκρατία», ενώ σύντροφοί του επεδίωκαν την ένταξη του γενειοφόρου ανδρείκελου της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ στο νέο ’’κίνημα’’, στηρίζοντας την υποψηφιότητά του για την ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Ωστόσο, η αυτοαναίρεση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. φτάνει στο έπακρον όσον αφορά την κατάληψη της εξουσίας. Ο χειρισμός των διερευνητικών εντολών τον περασμένο Μάϊο απ’ τον αρχηό του, απέδειξε ότι δεν ήθελε τη δεδομένη περίοδο να κυβερνήσει. Επίσης, την ανετοιμότητά του παραδέχτηκε μόλις προσφάτως ’’εξέχον’’ στέλεχος του Αριστερού-σκοταδιστικού του Ρεύματος. Τούτο διότι αντί για ένα σαφές και ρεαλιστικό σχέδιο, το μόνο που διαθέτουν στην Κουμουνδούρου είναι διαπιστωτικές φαρφάρες που τους οδηγούν σε μια στείρα αντιπολίτευση. Κανένα σημάδι, έστω για μια ελάχιστη προσπάθεια συνεννόησης βάζοντας στο επίκεντρο τη σωτηρία της πατρίδας.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα την υποκρισία που διακρίνει το συγκεκριμένο κόμμα. Ένα κόμμα που εκμεταλλεύεται τον πόνο και τις θυσίες του ελληνικού λαού, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του λαϊκισμού της ανήθικης δεκαετίας του 80’. Που δεν διστάζει να αμφισβητεί την πρόσφατη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού προς μια κυβέρνηση, που παρά τις κακοδαιμονίες της (προσωπικοί τακτικισμοί, υποτέλεια στους ’’ευρωσωτήρες’’, τάσεις διάλυσης του δεύτερου κυβερνητικού εταίρου), καταβάλλει λίγες έστω προσπάθειες για τον απεγκλωβισμό της χώρας απ’ τα συντρίμια του παραδοσιακού πελατειακού-κομματικού-γραφειοκρατικού κράτους, της συνδιακαλιστικής ασυδοσίας, της διεφθαρμένης κοινωνίας...
Θα εμπιστευθούμε επομένως τους χαλίφηδες; Αν ναι, τότε είμεθα άξιοι της μοίρας μας.
(*1) Χρυσοστομίδης Αντ., Λεωνίδας Κύρκος. Η δυναμική της ανανέωσης., εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα 2011, σελ. 11
(*2) Ράμφος Στ., Η λογική της παράνοιας, ιά έκδοση, εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2011, σελ. 14-15
Νίκος Σπ. Ζέρβας,
Πολιτικός Επιστήμονας Πανεπιστημίου Αθηνών.
