Το βράδυ της Τετάρτης 6η Φεβρουαρίου 2013 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Επιμελητηρίου Αργολίδος, στο Άργος, πραγματοποιήθηκε διάλεξη με την η Ιωάννα-Σαπφώ Πεπελάση, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Οικονομικής Ιστορίας, Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Θέμα της ομιλίας, η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο της σειράς διαλέξεων και εκδηλώσεων “Events Series 2013” του Κέντρου ήταν : «Χρηματο-οικονομικές κρίσεις, “Μύθος ή πραγματικότητα”: Τι μας διδάσκει η ιστορία;».
Συνομιλητής της κυρίας Πεπελάση θα είναι ο δρ. Στάθης Κουτρουβίδης, Ιστορικός της Οικονομίας.
Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν ο Δ.Κρίγκος, ο πρόεδρος του ΙΣΚΕ π.Γ. Σελλής, η διευθύντρια της ΔΕΥΑ Ναυπλίου Α.Μαντά,δημοτικοί σύμβουλοι και αρκετός κόσμος.
Η ομιλήτρια, η οποία είναι ιστορικός της οικονομίας, παρουσίασε μια μακροεπισκόπηση του παγκοσμίου διαχρονικού φαινομένου των κρίσεων χρέους κρατών και τραπεζών, ξεκινώντας από την αναγεννησιακή Φλωρεντία του 13ου αιώνα και φθάνοντας στη σύγχρονη περίοδο. Όπως παρετήρησε, οι περισσότερες χώρες και κοινωνίες έχουν περάσει κρίσεις δημοσιονομικού χρέους, το οποίο είναι—παραδόξως—χρήσιμο για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Διαχρονικά οι ποικίλες οικονομικές κρίσεις—οι οποίες δεν προκαλούνται ποτέ από «φούσκες»-- προκύπτουν συχνά από τεχνολογικές και άλλες καινοτομίες και έχουν, παραδόξως, αντιμετωπισθεί από περαιτέρω καινοτομίες.
Εξήρε η κ. Πεπελάση τους ρόλους της συλλογικής μνήμης—και λήθης—καθώς και τα φαινόμενα της μαζικής ευφορίας, του πανικού και της «κατάθλιψης» κατά την εξέλιξη μιας κρίσεως. Οι κρίσεις είναι συχνά απόρροια της ξαφνικής εισροής χρημάτων σε μια αναπτυσσόμενη οικονομία κατά τη διαδικασία της μετάβασής της στην ευημερία. Κατά μέσον όρον οι σύγχρονες κρίσεις διαρκούν τρία χρόνια και εντάσσονται στη συνεχή διαδοχή ανάπτυξης και ύφεσης.
Τα διαλείμματα ανάκαμψης όμως μετά από μια κρίση μπορεί να οδηγήσουν στην απατηλή εντύπωση ότι μια κρίση δεν μπορεί να επαναληφθεί. Εν γένει, όπως και ο κ. Κουτρουβίδης, η ομιλήτρια τόνισε ότι προέχουν η ευνομία και δικαιοσύνη, η συνεργασία μεταξύ κράτους και ιδιωτών, όχι ο ανταγωνισμός και η δυσπιστία. Κράτος και ιδιώτες πρέπει να πορεύονται παράλληλα και να αποθαρρύνεται το φαινόμενο της ‘δεσποτείας’ μιας αφανούς διεθνούς επενδυτικής ελίτ (που διαχειρίζονται hedge funds και έχουν κάθε συμφέρον να αποφεύγουν την οικονομική σταθερότητα).
