Το ζήτημα του σχεδίου και όχι ακόμα συμφωνίας μεταξύ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Παναγιώτη Δ. Μπουλούκου
Δικηγόρου

Τα Εθνικά θέματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν, ούτε από Ακροδεξιούς, ούτε από Διεθνιστές και κυρίως από Φασίζοντες οποιασδήποτε απόχρωσης.

Το ζήτημα του σχεδίου και όχι ακόμα συμφωνίας, με τον τίτλο: «ΤΕΛΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ 817 (1993) ΚΑΙ 845 (1993), ΤΗ ΛΗΞΗ ΤΗΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΤΟΥ 1995, ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΙΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΜΕΡΩΝ», μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και της Former Yugoslav Republic of Macedonia, όπως είναι μέχρι και σήμερα το επίσημο όνομα της χώρας αυτής, ταλανίζει στις μέρες μας τον Ελληνικό Λαό και δημιουργεί διχαστικές τάσεις και με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, για αυτό, στον ήδη ταλαιπωρημένο, κουρασμένο, αλλά με ψυχικά ακόμα αποθέματα Ελληνικό Λαό.

Επειδή πιστεύω ότι δεν είναι η ώρα της σιωπής, του φόβου και της λήθης, αλλά η στιγμή, που όλοι μας και ο καθένας μας, χωριστά, από το μετερίζι του, πρέπει να μιλήσει, να στοχαστεί, να διαλεχθεί και να πράξει, θα προσπαθήσω στο κείμενο αυτό, χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο και την αυθεντία του ειδήμονα και χωρίς να έχω καμία απολύτως διάθεση προβολής, να επισημάνω ορισμένα σημεία του ανωτέρω σχεδίου και όχι όλα τα σημεία, τα οποία, κατά την γνώμη μου, θέτουν σοβαρά προβλήματα στην εξωτερική πολιτική της χώρας μας και τα οποία ενδέχεται στο μέλλον γίνουν οχήματα ώστε να επιβληθούν αυτά, που κατά τα λεγόμενα των διαπραγματευομένων και τελικά υπογραφόντων και επιβλεπόντων την υπογραφή από Ελληνικής πλευράς, θα αποτρέψει η κύρωση του ανωτέρω σχεδίου σε συμφωνία. Ζητώ δε από όλους να διαβάσουν το σχέδιο αυτό, ώστε να διαμορφώσουν μία ολοκληρωμένη άποψη για το ίδιο το σχέδιο και για τις σκέψεις που κατατλιθεντε στο κείμενο αυτό.

Σημειώνω δε εξ αρχής ότι ένας απλός κανονισμός πολυκατοικίας γράφεται, για να καλύψει όλες τις ενδεχόμενες προστριβές μεταξύ των οροφοιδιοκτητών, σε πολύ περισσότερες σελίδες, από τις μόλις 20 του σχεδίου αυτού, προκειμένου να μην υπάρχουν, κατά το δυνατόν, αόριστα σημεία και μη τακτοποιημένα θέματα, που θα δημιουργήσουν στον μέλλον προστριβές, που θα καθιστούν αναγκαία τη Δικαστική παρέμβαση.

Ξεκινώντας θα πρέπει να θυμηθούμε, ότι το κράτος αυτό έχει εισέλθει στον Ο.Η.Ε. με την απόφαση /RES/47/225 της 98^ης συνόδου της ολομελείας του οργανισμού αυτού, που έλαβε χώρα την 8^η Απριλίου 1993 ως εξής:

«Decides to admit the State whose application is contained in document A/47/876-S/25147 to membership in the United Nations, this State being provisionally referred to for all purposes within the United Nations as "the former Yugoslav Republic of Macedonia" pending settlement of the difference that has arisen over the name of the State». Ήτοι και κατά το δυνατόν πιστή μετάφραση:

«Αποφασίζει να αποδεχθεί το κράτος του οποίου η αίτηση περιέχεται στο έγγραφο A / 47/876-S / 25147 για να αποκτήσει ιδιότητα μέλους στα Ηνωμένα Έθνη, το εν λόγω κράτος
που προσωρινά αναφέρεται για όλες τις χρήσεις (σκοπούς) στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών ως " the former Yugoslav Republic of Macedonia" εν αναμονή της διευθέτησης της διαφοράς
που έχει προκύψει όσον αφορά στο όνομα του κράτους».

Συνεπώς το όνομα του κράτους αυτού μέχρι και σήμερα είναι " the former Yugoslav Republic of Macedonia " και αναφέρεται προσωρινά για όλους τους σκοπούς – χρήσεις στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών (erga omnes) με το όνομα αυτό. Η δε μετάφραση στα Ελληνικά του ονόματος αυτού, που επικράτησε, ήταν το «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», αν και θεωρώ ότι το «Τέως Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», θα έπρεπε, από την πρώτη στιγμή, να είναι μετάφραση στα Ελληνικά του ονόματος αυτού, όχι με αλυτρωτική διάθεση, αλλά για μελλοντική διαπραγματευτική ισχύ.

Η χρήση δε του όρου «ΠΡΩΗΝ» ακόμα και από τη γραμματική της ερμηνεία, για να μην προχωρήσω στην τελεολογική της, χρησιμοποιείται για οποιονδήποτε «κατείχε» στο παρελθόν μια ονομασία (στη συγκεκριμένη περίπτωση) που υπήρξε - χρησιμοποιήθηκε και δεν σημαίνει ότι θα συνεχίσει να υπάρχει – χρησιμοποιείται, ούτε και ότι αποκτήθηκε κάποιο τελικό δικαίωμα σε αυτήν. Με τη χρήση του ονόματος " the former Yugoslav Republic of Macedonia " η Ελλάδα πουθενά και με κανέναν τρόπο δεν αναγνώρισε στη χώρα αυτή το δικαίωμα της οριστικής χρήσης του όρου Μακεδονία στην ονομασία της, αντιθέτως το αίτημα της χώρας αυτής για εισδοχή στον Ο.Η.Ε. με την ονομασία " the former Yugoslav Republic of Macedonia ", εμπεριέχει ομολογία ότι είχε στο παρελθόν «former» το όνομα αυτό (δεν είναι της παρούσης πως και γιατί χρησιμοποίησε την ονομασία αυτή και είναι γνωστά αυτά τα ιστορικά δεδομένα) και οφείλει να διευθετήσει την διαφορά που προέκυψε από την χρήση του ονόματος αυτού. Έχει ομολογήσει, λοιπόν, με τον πλέον επίσημο τρόπο στον Ο.Η.Ε., ότι η μέχρι τότε χρήση του ονόματος «Yugoslav Republic of Macedonia» είναι προβληματική στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων της νεοσύστατης αυτής κρατικής οντότητας.

Και εισέρχομαι στο ίδιο το κείμενο του ανωτέρω σχεδίου συμφωνίας, από την Ελληνική, καίτοι η επίσημη γλώσσα του σχεδίου αυτού είναι, σύμφωνα με το κείμενό της, η Αγγλική και πιθανόν να κρύβονται και άλλες εκπλήξεις.

Το προοίμιο λοιπόν ξεκινά ως εξής:

«Το Πρώτο Μέρος, η Ελληνική Δημοκρατία (το «Πρώτο Μέρος») και το Δεύτερο Μέρος, που έγινε δεκτό στα Ηνωμένα Έθνη σύμφωνα με την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών 47/225 της 8 Απριλίου 1993 (το «Δεύτερο Μέρος»), αναφερόμενα από κοινού ως «τα Μέρη»».

Από το προοίμιο λοιπόν το Πρώτο Μέρος, η Ελληνική Δημοκρατία εμφανίζεται με το επίσημο όνομά της στον Ο.Η.Ε., ενώ το Δεύτερο Μέρος αρνείται να εμφανιστεί με το επίσημό όνομά του στον Ο.Η.Ε., αλλά κρύπτεται στη διατύπωση «που έγινε δεκτό στα Ηνωμένα Έθνη σύμφωνα με την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών 47/225 της 8 Απριλίου 1993», χωρίς να αναφέρει και το όνομα που έγινε δεκτό στα Ηνωμένα Έθνη δηλαδή "the former Yugoslav Republic of Macedonia". Η απόκρυψη αυτή από την μία δεν συνάδει με την αρχή της καλής πίστης και σαφώς θέτει εν αμφιβόλω, την ειλικρινή διάθεση τήρησης των εμπεριεχομένων στο σχέδιο αυτό παρακάτω διακηρύξεων. Θα σταθώ σε μία από αυτές, η οποία αναφέρεται στη δημιουργία κλίματος εμπιστοσύνης και καλών γειτονικών σχέσεων: «Επιθυμώντας να ενισχύσουν ένα κλίμα εμπιστοσύνης και καλών γειτονικών σχέσεων στην περιοχή, να θέσουν μόνιμα τέλος σε οιεσδήποτε εχθρικές συμπεριφορές που τυχόν επιμένουν και συμφωνώντας για την ανάγκη να απέχουν από κάθε είδος αλυτρωτισμό και αναθεωρητισμό.». Ωστόσο αποποιείται – «αποτινάζει» κάθε αναφορά στο όνομα, που το ίδιο αυτό Δεύτερο Μέρος, συνομολόγησε και δέχθηκε για την εισδοχή του στον Ο.Η.Ε., "the former Yugoslav Republic of Macedonia", αποδεικνύοντας ότι η ανωτέρω ομολογία της νεοσύστατης αυτής κρατικής οντότητας, ως ανωτέρω αναλύθηκε, υπάρχει και της δημιουργεί τετελεσμένα, τα οποία το Πρώτο Μέρος, η Ελληνική Δημοκρατία, δεν αξιοποιεί για την πραγματικά οριστική διευθέτηση του ζητήματος αυτού, φτάνοντας μέχρι του σημείου να αποδεχτεί να αναφέρεται πλέον σε όλο το κείμενο της συμφωνίας ως «Πρώτο Μέρος» «αναφερόμενα από κοινού ως «τα Μέρη». Πρώτη παραχώρηση της Ελληνικής Δημοκρατίας – Πρώτου Μέρους, εκ προοιμίου. ( Θα σημειώσω όμως εδώ, ότι και στην Ενδιάμεση Συμφωνία με την "the former Yugoslav Republic of Macedonia" που υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου 1995, πουθενά δεν αναφέρεται κράτος, αλλά μόνο οι εκπρόσωποι του κάθε συμβαλλόμενου μέρους, ήτοι: «Ο Υπουργός Κάρολος Παπούλιας, ως εκπρόσωπος του Μέρους του Πρώτου Συμβαλλόμενου Μέρους (το Πρώτο Συμβαλλόμενο Μέρος) και ο Υπουργός Stevo Crvenkovski ως εκπρόσωπος του Μέρους του Δεύτερου Συμβαλλόμενου Μέρους ( το Δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος) γεγονός, το οποίο επίσης αποδεικνύει ότι το δεύτερο μέρος θέλει να αποτινάξει τα ανωτέρω τετελεσμένα εις βάρος του με την διαχρονική ανοχή των εκπροσώπων της Ελλάδας).

Το σχέδιο συμφωνίας στο ΑΡΘΡΟ 1 προβλέπει:

«1. Η παρούσα Συμφωνία είναι τελική και από τη θέση της σε ισχύ τερματίζει την Ενδιάμεση Συμφωνία μεταξύ των Μερών που υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου 1995.

2. Τα Μέρη αναγνωρίζουν ως δεσμευτικό το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που διεξήχθησαν υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, στις οποίες και τα δύο Μέρη έχουν δεσμευθεί κατ' εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών 817 (1993) και 845 (1993) καθώς επίσης και της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.

3. Σε συνέχεια αυτών των διαπραγματεύσεων έχουν γίνει αμοιβαίως αποδεκτά και συμφωνήθηκαν τα ακόλουθα:

α) Το επίσημο όνομα του Δεύτερου Μέρους θα είναι «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας», το οποίο θα είναι το συνταγματικό όνομα του Δεύτερου Μέρους και θα χρησιμοποιείται erga omnes, όπως προβλέπεται στην παρούσα Συμφωνία. Το σύντομο όνομα του Δεύτερου Μέρους θα είναι «Βόρεια Μακεδονία».».

Καταρχάς η χρήση του ονόματος Βόρεια Μακεδονία (North Macedonia, κατά το επίσημο Αγγλικό κείμενο και όχι Severna Macedonia, όπως τουλάχιστον ανακριβώς αναφέρθηκε στην Ελληνική Κοινή γνώμη, πριν την υπογραφή από επίσημα κατά τα άλλα χείλια. Και ας μη θυμηθούμε και το δήθεν αμετάφραστο.

Πάντως το Severna Macedonia δεν υπάρχει πουθενά στο επίσημο Αγγλικό κείμενο! Δεν δημιουργεί λοιπόν, απευθείας, τουλάχιστον συνειρμικά, μία Νότια Μακεδονία (South Macedonia); Ας το κρατήσουμε αυτό.

Προβλέπεται επίσης, το περίφημο «έναντι όλων» (erga omnes), το οποίο όμως, αμέσως περιορίζεται με την προσθήκη του «όπως προβλέπεται στην παρούσα Συμφωνία». Το έναντι όλων ή είναι έναντι όλων ή δεν είναι. Αυτή είναι η σημασία του erga omnes και ο περιορισμός «όπως προβλέπεται στην παρούσα Συμφωνία» σημαίνει εξ υπαρχής την καλόηχη μεν αναφορά του, (επίτηδες χρησιμοποιώ τον νεολογισμό αυτόν, που δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει και το erga omnes), για την προσπάθεια χειραγώγησης και αποφυγής αντιδράσεων και κατάκρισης από τη μεριά του Λαού ( ή της μάζας για άλλους Δημοκρατικούς Πολιτικούς), που είναι όμως χωρίς αντίκρυσμα πραγματικό, αφού ουσιαστικά είναι ως μη γραφόμενο. Υπενθυμίζω το ανωτέρω αναλυθέν erga omnes για το "the former Yugoslav Republic of Macedonia" στην απόφαση /RES/47/225 της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών της 8 Απριλίου 1993, το πώς καταστρατηγήθηκε από τη νεοσύστατη αυτή κρατική οντότητα, το πώς αναγνωρίστηκε, διμερώς και όχι Διεθνώς, αυτή, από μάλλον 98 χώρες, σε σύνολο 193 χωρών του Ο.Η.Ε. και όχι 140 ή 150, που αναφέρουν διάφοροι, (αξίζει να σημειωθεί ότι το Δεύτερο Μέρος αναφέρει 133 χώρες, για να καταλάβουμε τη σπουδή των ανωτέρω ανδρών!), με το όνομα «MACEDONIA», διότι άλλο είναι η σύναψη διπλωματικών σχέσεων και άλλο η αναγνώριση με το ανωτέρω όνομα, ούτως ώστε βάσιμα να είμαστε επιφυλακτικοί για την τελική χρήση και μορφή του ονόματος αυτού, δεδομένου μάλιστα, ότι κατόπιν ορίζεται:

«β) Η ιθαγένεια του Δεύτερου Μέρους θα είναι Μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, όπως αυτή θα εγγράφεται σε όλα τα ταξιδιωτικά έγγραφα.».

Εδώ θα μου επιτρέψετε να επιστρατεύσω το επίσημο κείμενο στην Αγγλική:

«The nationality of the Second Party shall be Macedonian/citizen of the Republic of North Macedonia, as it will be registered in all travel documents».

Η λέξη «nationality», μεταφράζεται και ως Ιθαγένεια, όπως αναφέρει το Ελληνικό κείμενο, αλλά κυρίως ως ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ, μάλιστα για τη λέξη Ιθαγένεια υπάρχει η Αγγλική λέξη, αν δεν κάνω λάθος, «CITIZENSHIP». Γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε στο επίσημο Αγγλικό κείμενο η λέξη αυτή; Μήπως θα μπορούσε να υποστηριχθεί κάποτε από ένα κακόπιστο μέρος, ότι το «Macedonian» αναφέρεται στο «nationality» (The nationality of the Second Party shall be Macedonian) και το citizen of the Republic of North Macedonia αναφέρεται στο «CITIZENSHIP», γι΄ αυτό το λόγο υπάρχει και η διαχωριστική διαγώνιος (/) ανάμεσα σε αυτές τις δύο διαφορετικές έννοιες; Και γιατί, αφού αυτό το σχέδιο έχει ως σκοπό την εξάλειψη του αλυτρωτισμού και των κινδύνων ή φόβων για την Ελλάδα και την "the former Yugoslav Republic of Macedonia" δεν χρησιμοποιήθηκε, ως θα ήταν το πλέον φυσικό και λογικό το όνομα, που λαμβάνει το δεύτερο μέρος, ως προσδιοριστικό όνομα και της Εθνικότητας – Ιθαγένειας (nationality); Και γιατί οι προβλέψεις του άρθρου 7, τις οποίες θα αναλύσουμε κατωτέρω, δεν εισέρχονται στο άρθρο αυτό (1(3)), το οποίο μάλιστα σύμφωνα με το άρθρο 20, τελικές διατάξεις, παράγραφος 9 ΔΕΝ ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙΤΑΙ;

Κατόπιν αναφέρεται:

«γ) Η επίσημη γλώσσα του Δεύτερου Μέρους θα είναι η «Μακεδονική γλώσσα», όπως αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977, και περιγράφεται στο Αρθρο 7 (3) και (4) της παρούσας Συμφωνίας.».

Εκτός απ΄όσα αναφέρθηκαν ανωτέρω για την εθνικότητα και το παράδοξο επίσης να μην προσδιορίζεται η γλώσσα με το αποδιδόμενο με το σχέδιο συμφωνίας όνομα της χώρας, αλλά μόνο ως «Μακεδονική» (εδώ βέβαια δεν υπάρχει η περίφημη και αστεία διαγώνιος (/), η οποία θα οδηγούσε σε γλώσσα «Μακεδονική/ Μακεδονική γλώσσα της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας», πώς δεν υπήρξε και αυτή η πρόβλεψη, η οποία επίσης θα ήταν καλόηχη για την μάζα; Δεν χρησιμοποιώ τη λέξη εύηχη, αλλά καλόηχη), τονίζεται το: «όπως αναγνωρίσθηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Τυποποίηση των Γεωγραφικών Ονομάτων, που διεξήχθη στην Αθήνα το 1977». Γιατί έπρεπε να αποδεχθεί η Ελλάδα αυτή την αναγνώριση, η οποία τουλάχιστον αμφισβητείται από τους συμμετέχοντες στην Συνδιάσκεψη (βλ. Μπαμπινιώτη) και έπρεπε να συμπεριληφθεί στο κείμενο; Υπήρχε διάθεση απολογίας στους υπογράφοντες και στηρίζοντες αυτήν την υπογραφή;

«δ) Οι όροι «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» έχουν την έννοια που αποδίδεται στο Άρθρο 7 της παρούσας Συμφωνίας.».

Ωραία αναφορά, αλλά θυμίζω ότι το άρθρο 7 ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, ενώ το άρθρο 1(3) δεν τροποποιείται.

«ε) Οι κωδικοί χώρας για τις πινακίδες αυτοκινήτων του Δεύτερου Μέρους θα είναι ΝΜ και ΝΜΚ. Για όλους τους άλλους σκοπούς, κωδικοί χώρας παραμένουν οι ΜΚ και MKD, όπως επισήμως αποδόθηκαν από τον Διεθνή Οργανισμό Τυποποίησης (ΔΟΤ).».

Να και η πρώτη επιτυχία της Ελληνικής πλευράς, κατάφερε οι πινακίδες των αυτοκινήτων της "the former Yugoslav Republic of Macedonia" να φέρουν ως προσδιοριστικό καταγωγής τα ΝΜ και ΝΜΚ, όμως για αυτή την επιτυχία της, ως γαλαντόμα πλευρά, παραχώρησε την διατήρηση «Για όλους τους άλλους σκοπούς» (οικονομικούς κλπ) να παραμείνουν οι κωδικοί ΜΚ και MKD. Αλήθεια υπολογίστηκε η πιθανή ζημία στις επιχειρήσεις της Ελλάδας, που δραστηριοποιούνται στην Μακεδονία; Γιατί εδραιώνεται η χρήση του όρου «Μακεδονία», ουσιαστικά αποκλειστικά, από το δεύτερο μέρος;

«ζ) Ο επιθετικός προσδιορισμός για το Κράτος, τα επίσημα όργανά του, και τις άλλες δημόσιες οντότητες θα ευθυγραμμίζεται με το επίσημο όνομα του Δεύτερου Μέρους ή το σύντομο όνομα, ήτοι, «της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας» ή «της Βόρειας Μακεδονίας». Άλλες χρήσεις επιθέτου, περιλαμβανομένων εκείνων που αναφέρονται σε ιδιωτικές οντότητες και δρώντες, που δεν έχουν σχέση με το Κράτος και τις δημόσιες οντότητες, δεν έχουν συσταθεί με νόμο και δεν απολαμβάνουν οικονομικής υποστήριξης από το Κράτος για δραστηριότητες στο εξωτερικό, δύνανται να ευθυγραμμίζονται με το Άρθρο 7 (3) και (4). Η χρήση επιθέτου για δραστηριότητες δύναται να ευθυγραμμίζεται με το Άρθρο 7 (3) και (4). Τούτο δεν επηρεάζει τη διαδικασία που καθιερώθηκε με το Άρθρο 1 (3) (θ) και τα σύνθετα ονόματα των πόλεων που υφίστανται κατά την ημερομηνία υπογραφής της παρούσας Συμφωνίας.».

Εδώ με λίγα λόγια αναφέρει, ότι οι ιδιωτικοί φορείς και επιχειρήσεις της "the former Yugoslav Republic of Macedonia", διατηρούν την χρήση του ονόματος «Μακεδονία», δεν χρειάζεται να πω οτιδήποτε άλλο.

«η) Το Δεύτερο Μέρος θα υιοθετήσει το «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» ως το επίσημο όνομά του και τις ορολογίες που αναφέρονται στο Άρθρο 1(3) μέσω της εσωτερικής του διαδικασίας του που είναι και δεσμευτική και αμετάκλητη, και συνεπάγεται την τροποποίηση του Συντάγματος όπως συμφωνήθηκε στην παρούσα Συμφωνία.».

Να και η δεύτερη επιτυχία της Ελλάδος, τροποποίηση του Συντάγματος του δεύτερου μέρους….., όμως με τις ορολογίες που αναφέρονται στο Άρθρο 1(3), δηλαδή χρήση των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδόνας».

«θ) Σε σχέση με τα προαναφερόμενα όνομα και ορολογίες στις εμπορικές ονομασίες (commercial names), τα εμπορικά σήματα και τις επωνυμίες (trademarks και brand names), τα Μέρη συμφωνούν να υποστηρίξουν και να ενθαρρύνουν τις επιχειρηματικές κοινότητές τους να θεσμοθετήσουν έναν ειλικρινή, δομημένο και με καλή πίστη διάλογο, στο πλαίσιο του οποίου θα επιδιώξουν και θα βρουν αμοιβαίως αποδεκτές λύσεις στα θέματα που πηγάζουν από τις εμπορικές ονομασίες (commercial names), τα εμπορικά σήματα και τις επωνυμίες (trademarks και brand names), και όλα τα σχετικά ζητήματα σε διμερές και διεθνές επίπεδο. Για την υλοποίηση των προαναφερόμενων προνοιών, θα δημιουργηθεί μία διεθνής ομάδα ειδικών η οποία θα αποτελείται από εκπροσώπους των δύο Κρατών στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης («ΕΕ») με την κατάλληλη συνεισφορά των Ηνωμένων Εθνών και του ΔΟΤ. Αυτή η ομάδα ειδικών θα συγκροτηθεί εντός του 2019 και θα ολοκληρώσει την εργασία της εντός τριών ετών. Τίποτα στο Άρθρο 1 (3) (θ) δεν θα επηρεάσει την παρούσα εμπορική χρήση μέχρις ότου εξευρεθεί αμοιβαία συμφωνία όπως προβλέπεται σε αυτό το υπο-τμήμα.».

Με λίγα λόγια αφήνεται ανοικτό το ζήτημα των εμπορικών ονομασιών, σημάτων και επωνυμιών, συνιστάται μια διεθνής ομάδα για διαπραγματεύσεις…. Αλλά «μέχρις ότου εξευρεθεί αμοιβαία συμφωνία», οι επιχειρήσεις της "the former Yugoslav Republic of Macedonia", διατηρούν τη χρήση των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» και τους κωδικούς ΜΚ και MKD, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι σε περίπτωση μη επιτυχών διαπραγματεύσεων, οι οποίες με το παρόν κείμενο θα είναι απολύτως δύσκολες για τους Ελληνικούς φορείς των επιχειρήσεων, οι επιχειρήσεις του δεύτερου μέρους, θα διατηρήσουν τη χρήση των όρων «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» και τους κωδικούς ΜΚ και MKD στο ΔΙΗΝΕΚΕΣ. Ερωτήθηκαν τα επιμελητήρια της Ελλάδας για τις πιθανές συνέπειες αυτού του άρθρου; Και εξηγήθηκε η σημασία των commercial names και trademarks και brand names για μια επιχείρηση και η αξία αυτών ακόμα και οικονομική;

Η δε παράγραφος 8 αναφέρει:

«Από τη θέση σε ισχύ της παρούσας Συμφωνίας και λαμβάνοντας υπόψη το Άρθρο 1(9) και (10), τα Μέρη θα χρησιμοποιούν το όνομα και τις ορολογίες του Άρθρου 1(3) για όλες τις χρήσεις και για όλους τους σκοπούς erga omnes, ήτοι, εσωτερικά, σε όλες τις διμερείς σχέσεις τους και σε όλους τους περιφερειακούς και διεθνείς Οργανισμούς και θεσμούς».

Να λοιπόν και πάλι το erga omnes, έναντι όλων, αλλά και για τους όρους «Μακεδονία» και «Μακεδόνας»!

Ας δούμε και το άρθρο 2 αυτής στις παραγράφους 1, 2 και 3:

ΑΡΘΡΟ 2

«1. Το Πρώτο Μέρος συμφωνεί να μην αντιταχθεί στην υποψηφιότητα ή την ένταξη του Δεύτερου Μέρους, υπό το όνομα και τις ορολογίες του Αρθρου 1 (3) της παρούσας Συμφωνίας, σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς Οργανισμούς και θεσμούς, όπου το Πρώτο Μέρος είμαι μέλος.

2. Το Δεύτερο Μέρος θα επιδιώκει ένταξη σε διεθνείς πολυμερείς και περιφερειακούς Οργανισμούς και θεσμούς υπό το όνομα και τις ορολογίες του Άρθρου 1 (3) της παρούσας Συμφωνίας.

3. Από τη θέση σε ισχύ της παρούσας Συμφωνίας κατ' εφαρμογήν του Άρθρου 1 αυτής, το Πρώτο Μέρος θα κυρώσει οποιαδήποτε Συμφωνία εισδοχής του Δεύτερου Μέρους σε διεθνείς Οργανισμούς, στους οποίους το Πρώτο Μέρος είναι μέλος.».

Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι και στην ενδιάμεση συμφωνία του 1995, αναφερόταν στο άρθρο 11 παρ. 1:

« Με τη θέση σε ισχύ της παρούσας Ενδιάμεσης Συμφωνίας, το Πρώτο Συμβαλλόμενο Μέρος συμφωνεί να μην αντιταχθεί στην αίτηση εισδοχής ή στη συμμετοχή του Δεύτερου Συμβαλλόμενου Μέρους ως μέλους σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφεριακούς οργανισμούς και θεσμούς στους οποίους το Πρώτο Συμβαλλόμενο Μέρος είναι μέλος. Το Πρώτο Συμβαλλόμενο Μέρος, εν τούτοις, διατηρεί το δικαίωμα να αντιταχθεί σε οποιαδήποτε συμμετοχή από τις προαναφερθείσες, εάν και στο μέτρο που το Δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος πρόκειται να αναφέρεται σε τέτοιους οργανισμούς ή θεσμούς διαφορετικά από ό,τι στην παράγραφο 2 της αποφάσεως 817 (1993) του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών».

Η διαφορά λοιπόν είναι ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε, με την ενδιάμεση συμφωνία, να αντιταχθεί στην εισδοχή του δεύτερου μέρους με την ονομασία "the former Yugoslav Republic of Macedonia", ήτοι με τη χρήση του «ΠΡΩΗΝ» για την ονομασία Μακεδονία, ενώ με το ανωτέρω σχέδιο η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιταχθεί στην εισδοχή του δεύτερου μέρους σε όλους τους οργανισμούς με την ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» και ορθότερα North Macedonia και με τους όρους «Μακεδονία» και «Μακεδόνας».

Αξίζει να σημειωθεί δε ότι μετά την σύνοδο του Βουκουρεστίου του ΝΑΤΟ το έτος 2008 και την μη εισδοχή της, η "the former Yugoslav Republic of Macedonia", προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης κατά της Ελλάδας, χρησιμοποιώντας το άρθρο 11 παρ. 1 της ενδιάμεσης συμφωνίας και πέτυχε την καταδίκη της Ελλάδος με ψήφους 15-1 (του ad hoc Έλληνα Δικαστή) για παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας την 05/12/2011 (2011/37).

Ήταν το περίφημο «βέτο», που διατυμπανίστηκε από την τότε Ελληνική κυβέρνηση και οδήγησε στην καταδίκη. Veto βέβαια δεν υπήρξε ποτέ, με την νομική του έννοια, αφού οι αποφάσεις των συνόδων του ΝΑΤΟ, λαμβάνονται με «consensus», ομοφωνία – συνεννόηση. Για τον χειρισμό από Ελληνικής Πλευράς στην υπόθεση αυτή θα μπορούσε να γραφεί βιβλίο και δεν είναι της παρούσης, όμως σημειώνω ότι: α) η απόφαση αυτή δεν αφορά το όνομα της γειτονικής χώρας, όπως ανακριβώς αναφέρθηκε από κάποιους, αλλά την παραβίαση εκ μέρους της Ελλάδας της υποχρέωσής της στην «μη αντίταξη» - άρνηση εισδοχής του δεύτερου μέρους στο ΝΑΤΟ με το όνομα "the former Yugoslav Republic of Macedonia", 2) την συστηματική παραβίαση της ενδιάμεσης συμφωνίας από το δεύτερο μέρος και τη διπλωματική – νομική αδράνεια της Ελλάδας, με αντίστοιχη προσφυγή, η οποία μάλιστα θα έρεπε να είχε προηγηθεί και 3) Το γεγονός ότι σύμφωνα με το άρθρο 23 παρ. 2 της ενδιάμεσης συμφωνίας, μετά από επτά (7) έτη από την υπογραφή της (1995) οποιοδήποτε από τα Μέρη μπορούσε να αποχωρήσει από αυτήν με γραπτή ειδοποίηση και η αποχώρηση θα ολοκληρωνόταν σε 12 μήνες από την επίδοση, το νωρίτερο λοιπόν το έτος 2003. Τέλος, αν δεν με απατά η μνήμη μου, το ΝΑΤΟ και μετά την έκδοση της ανωτέρω απόφασης, δια του Γενικού Γραμματέα του επιβεβαίωσε ότι η "the former Yugoslav Republic of Macedonia" δεν θα γίνει δεκτή στους κόλπους του, εάν δεν διευθετηθεί το ζήτημα με την Ελλάδα.

Στην συνέχεια το σχέδιο αυτό στην παράγραφο 4 αναφέρεται στις διαδικασίες ενσωμάτωσης του Δεύτερου Μέρους στην EE και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (NATO), υπό το ίδιο όνομα και ορολογίες που αναφέρθησαν ανωτέρω. Σημειώνω μόνο ότι εφόσον δοθεί η πρόσκληση, λόγω του «consensus», δεν βλέπω δυνατότητα ανάκλησης.

Το άρθρο 3, αφού στις παραγράφους 1,2,3 ομιλεί για το απαραβίαστο των συνόρων, τον σεβασμό της κυριαρχίας κλπ (όπως και στην ενδιάμεση συμφωνία), έχει και την παράγραφο 4, η οποία αναφέρει:

«Τα Μέρη δεσμεύονται να μην επιχειρούν, υποκινούν, υποστηρίζουν και/ ή ανέχονται οιεσδήποτε πράξεις ή δραστηριότητες μη φιλικού χαρακτήρα κατά του άλλου Μέρους. Κανένα από τα Μέρη δεν θα επιτρέπει να χρησιμοποιείται η επικράτειά του κατά του άλλου Μέρους από οιοδήποτε τρίτο κράτος, Οργανισμό, ομάδα ή άτομο που προβαίνει ή αποπειράται να προβεί σε ανατρεπτικές, αποσχιστικές δράσεις ή δράσεις ή δραστηριότητες που απειλούν καθ' οιονδήποτε τρόπο την ειρήνη, τη σταθερότητα ή την ασφάλεια του άλλου Μέρους. Έκαστο Μέρος θα κοινοποιεί άμεσα στο άλλο Μέρος οιαδήποτε πληροφορία κατέχει αναφορικά με οιεσδήποτε παρόμοιες πράξεις ή προθέσεις.».

Η αοριστία και γενικότητα στο μεγαλείο της και όχι τυχαία, πάντως τουλάχιστον οι Μακεδονικές οργανώσεις της χώρας μας και του εξωτερικού και όσοι αντιτίθενται στο σχέδιο αυτό, ως άτομα, θα πρέπει να ανησυχούν, μήπως βρεθούν «εκτός Νόμου», εκφράζοντας και μόνο την άποψή τους, σε ένα κατά τα άλλα Δημοκρατικό περιβάλλον. Ακόμα δε περισσότερο που στο άρθρο 6 αναφέρεται:

«ΑΡΘΡΟ 6

1. Με στόχο την ενίσχυση των φιλικών διμερών σχέσεων κάθε Μέρος θα λάβει αμέσως αποτελεσματικά μέτρα προκειμένου να απαγορεύσει εχθρικές δραστηριότητες, ενέργειες ή προπαγάνδα από κρατικές υπηρεσίες ή υπηρεσίες αμέσως ή εμμέσως ελεγχόμενες από το κράτος και για την πρόληψη δραστηριοτήτων που πιθανόν να υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό εναντίον του άλλου Μέρους. Εάν συμβούν τέτοιου είδους δραστηριότητες, τα Μέρη θα λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα.

2. Έκαστο Μέρος θα λάβει αμελλητί αποτελεσματικά μέτρα για να αποθαρρύνει και να αποτρέπει την εκδήλωση πράξεων από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν υποδαυλίζουν την βία, το μίσος ή την εχθρότητα εναντίον του άλλου μέρους. Εάν ένας ιδιωτικός φορέας στο έδαφος ενός Μέρους εμπλακεί σε τέτοιου είδους δραστηριότητες χωρίς να το γνωρίζει αυτό το Μέρος, αυτό το Μέρος, μόλις λάβει γνώση αυτών των ενεργειών, θα λάβει αμελλητί όλα τα απαραίτητα μέτρα που του παρέχει ο νόμος.

4. Έκαστο Μέρος θα αποτρέπει και θα αποθαρρύνει ενέργειες, περιλαμβανομένου των προπαγανδιστικών, από ιδιωτικούς φορείς που πιθανόν υποδαυλίζουν τον σωβινισμό, την εχθρότητα, τον αλυτρωτισμό και τον αναθεωρητισμό ενάντια στο άλλο Μέρος.».

Επιβάλλεται λοιπόν η ΣΙΩΠΗ και η ΛΗΘΗ, όχι βέβαια για την αντιμετώπιση του σοβινισμού, ο οποίος και δεν πρέπει να υπάρχει, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ, ΟΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΚΑΘΕ ΜΕΡΟΣ. ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ Ή ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΝΤΙΘΕΣΗΣ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΥΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!

Και περνάμε στο περίφημο άρθρο 7, την τρίτη επιτυχία της Ελλάδος:

«ΑΡΘΡΟ 7

1. Τα Μέρη αναγνωρίζουν ότι η εκατέρωθεν αντίληψη τους ως προς τους όρους «Μακεδονία» και «Μακεδόνας» αναφέρεται σε διαφορετικό ιστορικό πλαίσιο και πολιτιστική κληρονομιά.

2. Αναφορικά με το Πρώτο Μέρος, με αυτούς τους όρους νοούνται όχι μόνο η περιοχή και ο πληθυσμός της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους, αλλά και τα χαρακτηριστικά τους, καθώς και ο Ελληνικός πολιτισμός, η ιστορία, η κουλτούρα και η κληρονομιά αυτής της περιοχής από την αρχαιότητα έως σήμερα.

3. Αναφορικά με το Δεύτερο Μέρος, με αυτούς τους όρους νοούνται η επικράτεια, η γλώσσα, ο πληθυσμός και τα χαρακτηριστικά τους, με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά, διακριτώς διαφορετικά από αυτά που αναφέρονται στο Αρθρο 7(2).

4. Το Δεύτερο Μέρος σημειώνει ότι η επίσημη γλώσσα του, η Μακεδονική γλώσσα, ανήκει στην ομάδα των Νότιων Σλαβικών γλωσσών. Τα Μέρη σημειώνουν ότι η επίσημη γλώσσα και τα άλλα χαρακτηριστικά του Δεύτερου Μέρους δεν έχουν σχέση με τον αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, την ιστορία, την κουλτούρα και την κληρονομιά της βόρειας περιοχής του Πρώτου Μέρους.

5. Τίποτα στην παρούσα Συμφωνία δεν αποσκοπεί στο να υποτιμήσει καθ' οιονδήποτε τρόπο, ή να αλλοιώσει ή να επηρεάσει τη χρήση από τους πολίτες εκάστου Μέρους.

Ωραία…. Λίγο όμως αόριστο το κείμενο σχετικά με τη δική τους ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά. Μήπως αυτά δημιουργήθηκαν με βάση τον αλυτρωτισμό και τον επεκτατισμό του Τίτο; Και γιατί όλα αυτά δεν ενσωματώθηκαν στο άρθρο 1 (3), ξεκαθαρίζοντας το τοπίο, κατά τους υποστηρικτές, το οποίο και δεν ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙΤΑΙ, σύμφωνα με το άρθρο 20 παρ. 9, ενώ το άρθρο 7 σαφώς δύναται να ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΘΕΙ κάποτε;

Άλλη μία επιτυχία της Ελλάδας, η τέταρτη: άρθρο 8 αναφέρομαι μόνο σε δύο παραγράφους αυτού:

«ΑΡΘΡΟ 8

1. Εάν οιοδήποτε από τα Μέρη πιστεύει ότι ένα ή περισσότερα σύμβολα τα οποία συνιστούν μέρος της ιστορικής ή πολιτιστικής κληρονομιάς του χρησιμοποιείται από το άλλο Μέρος, θα θέσει υπ' όψιν του άλλου Μέρους τη χρήση την οποία επικαλείται, και το άλλο Μέρος θα προβεί στις κατάλληλες διορθωτικές ενέργειες για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ζήτημα και να διασφαλίσει τον σεβασμό στην προαναφερόμενη κληρονομιά.

Όταν δεν έχει οριοθετηθεί σαφώς, κατά τα ανωτέρω, ποια είναι και τι εννοούμε ως ιστορία, πολιτισμό και κληρονομιά της "the former Yugoslav Republic of Macedonia" δεν είναι λίγο παρακινδυνευμένο να δεσμεύεται το άλλο Μέρος (ότι) θα προβεί στις κατάλληλες διορθωτικές ενέργειες για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το ζήτημα και να διασφαλίσει τον σεβασμό στην προαναφερόμενη κληρονομιά;. Οι συνθήκες ως είναι γνωστό χρησιμοποιούνται (και αποδείχτηκε για την περίπτωση μας, με την καταδίκη της χώρας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης), ως εργαλεία εξωτερικής πολιτικής και άλλων.

Και το επιστέγασμα έρχεται στη παράγραφο 5, όπου ορίζεται:

«Εντός ενός μηνός από τη θέση σε ισχύ της παρούσης Συμφωνίας, τα Μέρη θα συνκροτήσουν με ανταλλαγή διπλωματικών διακοινώσεων, στη βάση της ισότητας, μία Κοινή Διεπιστημονική Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων σε ιστορικά, αρχαιολογικά και εκπαιδευτικά θέματα, για να εξετάσει την αντικειμενική, επιστημονική ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων βασισμένη σε αυθεντικές, στοιχειοθετημένες και επιστημονικά στέρεες ιστορικές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα. Οι εργασίες της Επιτροπής θα τελούν υτιό την επίβλεψη των Υπουργείων Εξωτερικών των Μερών σε συνεργασία με άλλες αρμόδιες εθνικές αρχές. Η Επιτροπή θα εξετάσει και, εφόσον θεωρήσει κατάλληλο, θα αναθεωρήσει οιαδήποτε σχολικά εγχειρίδια και βοηθητικό σχολικό υλικό όπως χάρτες, ιστορικούς άτλαντες, οδηγούς διδασκαλίας που χρησιμοποιούνται σε έκαστο από τα Μέρη, σύμφωνα με τις αρχές και τους σκοπούς της ΟΥΝΕΣΚΟ και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Για τον σκοπό αυτό, η Επιτροπή θα θέσει συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα ώστε να διασφαλισθεί ότι σε έκαστο από τα Μέρη κανένα σχολικό εγχειρίδιο ή βοηθητικό σχολικό υλικό σε χρήση τη χρονιά μετά την υπογραφή της παρούσης Συμφωνίας δεν περιέχει αλυτρωτικές/αναθεωρητικές αναφορές. Η Επιτροπή επίσης θα εξετάσει οιασδήποτε νέες εκδόσεις σχολικών εγχειριδίων και βοηθητικού σχολικού υλικού όπως προβλέπεται σε αυτό το Άρθρο. Η Επιτροπή θα συνεδριάζει τακτικά, τουλάχιστον δύο φορές ετησίως, και θα υποβάλει μία Ετήσια Έκθεση για τις δραστηριότητες και τις συστάσεις της προκειμένου να εγκριθούν από το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, όπως αυτό θα συσταθεί κατ' εφαρμογή του Αρθρου 12.».

Το άρθρο αυτό εμπεριέχει την αρχή της αμοιβαιότητας. Εμμέσως αναγνωρίζεται ότι η Ελλάδα στα σχολικά βιβλία της έχει αλυτρωτικές/αναθεωρητικές αναφορές, τις οποίες θα πρέπει να απαλείψει. Τέλος οι κουτσουρεμένες αναφορές στον Μακεδονικό Αγώνα και ίσως οι Μακεδονομάχοι να χαρακτηριστούν, ακόμα και ως διακατεχόμενοι από φασιστικές ιδέες! Και μη μου πείτε ότι η έννοια του φασισμού δεν υπήρχε τότε, διότι θα σας θυμίσω ότι στο σημερινό βιβλίο της Ιστορίας της Α Γυμνασίου, ο Μέγας Αλέξανδρος, χαρακτηρίζεται Μέγας, διότι «δεν ήταν ρατσιστής»! Ο χαρακτηρισμός όμως είναι αναδρομικός, αφού η έννοια του ρατσισμού δεν υπήρχε στην εποχή του!

Ουσιαστικά λοιπόν προβλέπεται το «ξαναγράψιμο» της ιστορίας, στρογγυλεμένης με άλλους «συνωστισμούς»…. Όμως η διδαχή της ιστορίας δεν αποβλέπει στην έξαψη του σοβινισμού, αλλά στη γνώση του παρελθόντος, στην ανάλυση της πράξης και του αποτελέσματος, προκειμένου να αποφευχθούν τα ίδια λάθη, από τις επόμενες γενιές, που με ενισχυμένη την Εθνική Συνείδηση θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του μέλλοντος για το γένος μας.

Στη συνέχεια τίθενται οι οικονομικοί σκοποί, στο δε άρθρο 14 αφήνεται η οσμή ότι η συμφωνία αυτή εκτός των θεμάτων ένταξης στο ΝΑΤΟ, αφορά και για τους υδρογονάνθρακες. Business στα Βαλκάνια, αλλά από ποιους και με τι ανταλλάγματα;

Και φτάνουμε στο άρθρο 13 άλλη μία επιτυχία της Ελλάδας, η πέμπτη :

«ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΡΘΡΟ 13

Λαμβάνοντας υπ' όψιν το γεγονός ότι το δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος είναι περίκλειστο κράτος, τα Συμβαλλόμενα Μέρη θα καθοδηγούνται από τις σχετικές προβλέψεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα έχουν και πρακτική εφαρμογή αλλά θα εφαρμόζονται και όταν θα συνομολογούνται συμφωνίες που αναφέρονται στο Αρθρο 18 της παρούσας Συμφωνίας.

Και στο άρθρο 13 τις ενδιάμεσης συμφωνίας προβλεπόταν: «Έχοντας υπ' όψιν το γεγονός ότι το Δεύτερο Συμβαλλόμενο Μέρος είναι περίκλειστο κράτος, τα Μέρη θα καθοδηγούνται από τις εφαρμοστέες διατάξεις της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, όσο αυτές είναι εφαρμόσιμες τόσο στην πράξη όσο και όταν συνάπτουν συμφωνίες οι οποίες αναφέρονται στο άρθρο 12.».

Ποιά είναι η διαφορά ανάμεσα στο σχέδιο συμφωνίας και την ενδιάμεση συμφωνία; Με το σχέδιο συμφωνίας οι κανόνες για το περίκλειστο κράτος έχουν άμεση εφαρμογή για την Ελλάδα, ενώ στην ενδιάμεση συμφωνία προβλεπόταν ότι οι διατάξεις του δικαίου αυτού θα εφαρμόζονταν όσο αυτές είναι εφαρμόσιμες τόσο στην πράξη όσο κλπ.

Δηλαδή στην ενδιάμεση συμφωνία υπήρχαν επιφυλάξεις, ενώ το σχέδιο αυτό αναφέρεται σε πρακτική εφαρμογή, χωρίς να διατηρεί επιφυλάξεις σύμφωνα με τα δικαιώματα, που έχει η Ελλάδα από το Δίκαιο της θάλασσας.

Θυμίζω εδώ ότι η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS) έχει προβλέψει για τα δικαιώματα του «κράτους άνευ ακτών» η «περίκλειστων-landlocked» κρατών τα ακόλουθα:

«Άρθρο 125

Τα άνευ ακτών κράτη έχουν το δικαίωμα πρόσβασης προς και από τη θάλασσα για το σκοπό της άσκησης των δικαιωμάτων που προβλέπονται στην παρούσα σύμβαση, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που σχετίζονται με την ελευθερία της ανοικτής θάλασσας και την κοινή κληρονομιά της ανθρωπότητας. Για το σκοπό αυτό, τα άνευ ακτών κράτη θα απολαύουν ελευθερίας διέλευσης διά μέσου του εδάφους των κρατών διέλευσης με όλα τα μεταφορικά μέσα.
Οι όροι και τρόποι άσκησης της ελεύθερης διέλευσης θα συμφωνούνται ανάμεσα στα άνευ ακτών κράτη και στα ενδιαφερόμενα κράτη διέλευσης, με διμερείς, υποπεριφερειακές ή περιφερειακές συμφωνίες.
Τα κράτη διέλευσης, κατά την ενάσκηση της πλήρους κυριαρχίας τους πάνω στο έδαφός τους, έχουν το δικαίωμα να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να διασφαλίσουν ότι τα δικαιώματα και οι ευκολίες που προβλέπονται στο παρόν μέρος για τα άνευ ακτών κράτη δεν παραβιάζουν με κανένα τρόπο τα νόμιμα συμφέροντά τους.

Άρθρο 58 Δικαιώματα και υποχρεώσεις των άλλων κρατών στην αποκλειστική οικονομική ζώνη

Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη, όλα τα κράτη, παράκτια ή χωρίς ακτές, απολαμβάνουν, σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης, τις ελευθερίες της ναυσιπλοΐας και υπέρπτησης καθώς και τα δικαιώματα τοποθέτησης υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών που αναφέρονται στο άρθρο 87, ως επίσης και το δικαίωμα χρήσης των θαλασσών γι’ άλλους διεθνώς νόμιμους σκοπούς που συνδέονται με την ενάσκηση αυτών των δικαιωμάτων και που εναρμονίζονται με τις άλλες διατάξεις της παρούσας σύμβασης, ειδικότερα στα πλαίσια της εκμετάλλευσης των πλοίων, των αεροσκαφών και των υποβρυχίων καλωδίων και αγωγών.

Άρθρο 69 Δικαίωμα κρατών άνευ ακτών

1. Τα κράτη άνευ ακτών έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν, σε ισότιμη βάση, στην εκμετάλλευση προσήκοντος μέρους του πλεονάσματος των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των παράκτιων κρατών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής, λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές οικονομικές και γεωγραφικές συνθήκες όλων των ενδιαφερομένων κρατών και σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου και των άρθρων 61 και 62.

2. Οι όροι και οι τρόποι της συμμετοχής αυτής καθορίζονται από τα ενδιαφερόμενα κράτη μέσω διμερών, υποπεριφερειακών ή περιφερειακών συμφωνιών λαμβάνοντας υπόψη, μεταξύ άλλων:

α) την ανάγκη αποφυγής συνεπειών επιβλαβών για τις αλιευτικές κοινότητες ή τις ιχθυοβιομηχανίες του παράκτιου κράτους
β) την έκταση κατά την οποία το άνευ ακτών κράτος, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου συμμετέχει ή έχει το δικαίωμα να συμμετέχει, σύμφωνα με υφιστάμενες διμερείς υποπεριφερειακές ή περιφερειακές συμφωνίες, στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών άλλων παράκτιων κρατών
γ) την έκταση κατά την οποία άλλα κράτη άνευ ακτών και γεωγραφικά μειονεκτούντα κράτη συμμετέχουν ήδη στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης του παράκτιου κράτους και την συνακόλουθη ανάγκη αποφυγής συγκεκριμένης επιβάρυνσης ενός οποιουδήποτε παράκτιου κράτους ή μέρους αυτού
δ) τις ανάγκες διατροφής των πληθυσμών των αντίστοιχων κρατών.

3. Όταν η αλιευτική ικανότητα του παράκτιου κράτους φθάσει σε σημείο που να του επιτρέπει να αλιεύει ολόκληρο τον επιτρεπτό όγκο αλιεύματος των ζωντανών πόρων στην αποκλειστική οικονομική του ζώνη, το παράκτιο κράτος και άλλα ενδιαφερόμενα κράτη συνεργάζονται στην διαμόρφωση δίκαιων διευθετήσεων σε διμερή, υποπεριφερειακή ή περιφερειακή βάση προκειμένου να επιτρέψουν την συμμετοχή αναπτυσσομένων κρατών άνευ ακτών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων των αποκλειστικών οικονομικών ζωνών των παράκτιων κρατών της υποπεριοχής ή περιοχής, όπως κρίνεται σκόπιμο, από τις συγκεκριμένες περιστάσεις, και υπό όρους ικανοποιητικούς για όλα τα μέρη. Κατά την εφαρμογή της παρούσας διάταξης λαμβάνονται υπόψη οι παράγοντες που αναφέρονται στην παράγραφο 2.

4. Τα ανεπτυγμένα κράτη άνευ ακτών έχουν δικαίωμα συμμετοχής στην εκμετάλλευση των ζώντων πόρων, σύμφωνα με τις διατάξεις του παρόντος άρθρου, μόνον στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες των ανεπτυγμένων παράκτιων κρατών της ιδίας υποπεριοχής ή περιοχής, με λαμβάνοντας υπόψη την έκταση κατά την οποία το παράκτιο κράτος, κατά την παραχώρηση σε άλλα κράτη πρόσβασης στους φυσικούς πόρους της αποκλειστικής οικονομικής του ζώνης, έχει λάβει υπόψη του την ανάγκη περιορισμού στο ελάχιστο των επιζήμιων συνεπειών στις αλιευτικές κοινότητες και την οικονομική αποδιάρθρωση κρατών των οποίων οι υπήκοοι αλιεύουν κατά συνήθεια στη ζώνη.

5. Οι παραπάνω διατάξεις δεν θίγουν τις διευθετήσεις που συμφωνήθηκαν σε υποπεριοχές ή περιοχές όπου τα παράκτια κράτη δύνανται να παραχωρήσουν σε κράτη άνευ ακτών της ίδιας υπο-περιοχής ή περιοχής ίσα ή προνομιακά δικαιώματα για την εκμετάλλευση των ζώντων πόρων στις αποκλειστικές οικονομικές ζώνες.».

Γιατί λοιπόν αυτή η σπουδή από Ελληνικής Πλευράς, για την εκμετάλλευση αλιευμάτων από το περίκλειστο κράτος προκαταβολικά, την στιγμή μάλιστα, που υπάρχουν και οι χώρες Βουλγαρία και Αλβανία, στις οποίες επίσης μπορεί να έχει πρόσβαση το περίκλειστο κράτος και συνεπώς ορθότερο θα ήταν η τετραμερής συμφωνία αυτών; Και γιατί δεν συμπεριελήφθη ως δικλίδα ασφαλείας – μελλοντικού διαπραγματευτικού μέσου το «όσο αυτές είναι εφαρμόσιμες τόσο στην πράξη όσο κλπ», που υπήρχε στην ενδιάμεση συμφωνία;

Και τέλος φτάνουμε στο άρθρο 20 παράγραφος 9, η οποία αναφέρει:

«Οι διατάξεις της παρούσας Συμφωνίας θα παραμείνουν σε ισχύ για αόριστο χρονικό διάστημα και είναι αμετάκλητες. Δεν επιτρέπεται καμία τροποποίηση της παρούσας Συμφωνίας που περιέχεται στο Άρθρο 1(3) και στο Άρθρο 1(4).»

Η διάταξη αυτή αναφέρεται αρχικά σε αμετάκλητο, δηλαδή σε κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, να γίνει διαφορετικό και ακολουθεί τελεία, ως σημείο στίξης. Όμως, μετά την τελεία, ακολουθεί το αντιφατικό (σε σχέση με το ανωτέρω αναφερθέν ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΟ): «Δεν επιτρέπεται καμία τροποποίηση της παρούσας Συμφωνίας που περιέχεται στο Άρθρο 1(3) και στο Άρθρο 1(4).».

Ή είναι αμετάκλητη η συμφωνία ή τροποποιείται! Και τα δύο δεν μπορούν να συμβαίνουν και αυτός είναι ένας παραλογισμός. Όμως η ειδική και ρητή αναφορά του: «Δεν επιτρέπεται καμία τροποποίηση της παρούσας Συμφωνίας που περιέχεται στο Άρθρο 1(3) και στο Άρθρο 1(4).», με οδηγούν λογικά να συμπεράνω ότι το αμετάκλητο είναι στην καλύτερη περίπτωση ευχή και η ουσία βρίσκεται στο ότι η συμφωνία αυτή τροποποιείται σε όλα τα άρθρα της (αρ. 7 κλπ), πλην του άρθρου περί του ονόματος και των όρων: «Μακεδονία» και «Μακεδόνας».

Με την ολοκλήρωση των διαδικασιών το μόνο που θα μείνει στο διηνεκές σίγουρα και φυσικά υπό καθεστώς ειρήνης, την οποία όλοι επιζητούμε στην περιοχή, θα είναι το Βόρεια Μακεδονία για το όνομα της "the former Yugoslav Republic of Macedonia" και οι όροι «Μακεδονία - Μακεδονική» και «Μακεδόνας» για τη γλώσσα και την Εθνικότητα.

Εξασφαλίστηκε λοιπόν η αποτροπή του αλυτρωτισμού ή η ίδια η συμφωνία έχει σπέρματα αναθεωρητισμού, τα οποία δύνανται στο μέλλον να προκαλέσουν ζητήματα τα οποία δήθεν αντιμετωπίστηκαν;

Κατά την γνώμη μου με το σχέδιο αυτό «business» θα γίνουν, όμως δεν παρέχει καμία ασφάλεια για την χώρα μας και την εξωτερική της πολιτική. Αντίθετα, στο μέλλον θα προκαλέσει προβλήματα στα ζητήματα που δήθεν θα έλυνε, προκειμένου ίσως να γίνουν και άλλες«business». Η υπογραφή του σχεδίου αυτού από τον Υπουργό των εξωτερικών, παρουσία και του Πρωθυπουργού σε πανηγυρικό κλίμα, ήδη έχει παράξει αποτελέσματα για το διεθνές δίκαιο και έχει φέρει σε δύσκολη θέση την διαπραγματευτική δυνατότητά μας. Δεν χρειάζεται η κύρωση για την πρόκληση ζημιάς σε διπλωματικό επίπεδο, αυτή έχει ήδη προκληθεί ως έναν βαθμό. Θυμίζω ότι η ενδιάμεση συμφωνία ουδέποτε κυρώθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, ως προσωρινή και όμως παρήγαγε έννομα αποτελέσματα.

Σίγουρα είναι προς το συμφέρον της χώρας η επίλυση του ζητήματος με την "the former Yugoslav Republic of Macedonia" , όμως η επίλυση αυτή θα πρέπει να είναι τίμια, αναλυτική και ΣΑΦΕΙΣ, λύνοντας εξαντλητικά και οριστικά αμετάκλητα, όλα τα θέματα που υπάρχουν. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει με έξι μήνες (6) διαπραγμάτευση.

Το σχέδιο αυτό θα πρέπει αμελλητί, για να χρησιμοποιήσω την λέξη, που αναφέρεται στο ανωτέρω κείμενο συμφωνίας, δηλαδή άμεσα και χωρίς καμία καθυστέρηση να έρθει στη Βουλή και να καταψηφιστεί, πριν την επικύρωσή του από την "the former Yugoslav Republic of Macedonia". Και ας μη γελιόμαστε. Μόνο με θαύμα δεν θα κυρωθεί από τους γείτονες η συμφωνία αυτή.

Ή, διαφορετικά, να ακολουθηθεί και για την χώρα μας η δυνατότητα του Δημοψηφίσματος, όπως προβλέπεται στο ανωτέρω σχέδιο για την "the former Yugoslav Republic of Macedonia".

Άλλο ένα παράδοξο της συμφωνίας αυτής! Για τη νεοσύστατη κρατική οντότητα της "the former Yugoslav Republic of Macedonia", προβλέπεται Δημοψήφισμα, ενώ για την παλαιά και έλκουσα από την αρχαιότητα καταγωγή της Ελλάδα, κοιτίδα κατά τα άλλα της Δημοκρατίας δεν προβλέπεται Δημοψήφισμα! Ας αναλυθεί το σχέδιο αυτό στον Κυρίαρχο Λαό, τα θετικά του και τα αρνητικά του και ας αποφασίσει, ώριμα, ο ίδιος το μέλλον του. Αν δεν κάνω λάθος η εξουσία πηγάζει από τον Λαό για τον Λαό, εκτός και εάν ζούμε σε περιβάλλον Ελέω Θεού Εξουσίας, όμως και σε αυτή την περίπτωση, θα θυμίσω, ότι το Βασιλικό σύνθημα ήταν το: «ισχύς μου η αγάπη του λαού μου».

Γιατί φοβάστε και διχάζετε το Λαό σε προοδευτικούς και ακροδεξιούς;

Ο ολοκληρωτισμός δεν έχει αποκλειστικό χρώμα και η άρνηση προσφυγής στον Λαό είναι φασίζουσα νοοτροπία.

Ανάμεσα στον Διεθνισμό και τον Εθνικισμό έννοιες, με αρνητικά και οι δύο, υπάρχει και ο Εθνισμός.

Δεν μπορείτε να καταφεύγετε σε κούφιους χαρακτηρισμούς και να αρνείστε την προσφυγή στο Λαό, ούτε να θεωρείτε ότι ο Λαός σας δίδει «λευκή επιταγή» κάθε τέσσερα έτη, την οποία κατόπιν συμπληρώνετε ερήμην του, όπως επιθυμείτε. Τα Εθνικά Θέματα, απαιτούν μακροχρόνιους στόχους, σταθερό σχεδιασμό και Εθνική Συναίνεση, με τον Λαό και όχι ερήμην του. Τα Εθνικά Θέματα δεν είναι προσωπική υπόθεση κανενός, ούτε πεδίο προσωπικής προβολής και «επιτυχίας».

Ούτε βέβαια τα Εθνικά Θέματα μπορούν να αποτελούν και προσωπικό στοίχημα του καθενός, διότι εάν χαθεί το στοίχημα, η ζημία θα είναι για την χώρα και όχι για τον παίζοντα αυτό……

Άργος 22/06/2018
Παναγιώτης Δ. Μπουλούκος
Δικηγόρος