Η σημερινή κατάσταση στον κλάδο χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη κινητικότητας σε όλα τα επίπεδα (διορισμοί – μεταθέσεις – συνταξιοδοτήσεις). Αυτό οφείλεται καθαρά στο νομικό πλαίσιο που θεσπίστηκε τα τελευταία χρόνια με λογιστικά κυρίως κριτήρια και γνώμονα μόνο την “οικονομική κρίση”. Μετατρέποντας την όποια οικονομική κρίση σε κρίση παιδείας και αξιών, υποβαθμίζοντας την παιδεία και το παρεχόμενο εκπαιδευτικό έργο με μέτρα όπως:
-Την κατάργηση και μείωση ειδικοτήτων και τομέων στην Τεχνολογική Εκπαίδευση.
-Την προσαρμογή των ωρολογίων προγραμμάτων με λογιστικά κριτήρια (μείωση ωρών διδασκαλίας, προσαρμογή ωρών διδασκαλίας με βάση το διαθέσιμο διδακτικό προσωπικό κ.ο.κ).
-Τις συνεχείς αλλαγές στις αναθέσεις μαθημάτων.
την ενοποίηση ειδικοτήτων και την θεσμοθέτηση της 3ης ανάθεσης.
-Την αύξηση του διδακτικού ωραρίου.
-Την κατάργηση δεύτερων ξένων γλωσσών και την συγκρότηση τμημάτων με λογιστικά κριτήρια.
-Την υποβάθμιση των εργαστηρίων φυσικών επιστημών και Η/Υ με την κατάργηση της 3ωρης απασχόλησης του υπευθύνου εργαστηρίων.
-Τους αυστηρούς περιορισμούς στις προϋποθέσεις συγκρότησης και λειτουργίας τμημάτων γενικής παιδείας, τομέων και ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ, καθώς και κατευθύνσεων και Ομάδων Προσανατολισμού στα Γενικά Λύκεια.
-Την πολιτική για τους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες/ΕΑΕ
-Την αλλαγή του τρόπου εγγραφής των μαθητών.
-Τον ενδιάμεσο χαρακτηρισμό παρακολουθούντων των ΕΠΑΛ
-Την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67 έτη κ.ο.κ
Όλα αυτά οδηγούν σε περαιτέρω υποβάθμιση του δημόσιου σχολείου και στοχεύουν στην ελαχιστοποίηση των κενών και την δημιουργία νέων «δεξαμενών» πλεοναζόντων εκπαιδευτικών.
Το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο μπορεί να εξυπηρετεί λογιστικά την υπηρεσία, δημιουργεί ωστόσο σοβαρότατα προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων διαταράσσοντας παράλληλα την ζωή και την οικογενειακή ηρεμία αρκετών συναδέλφων.
Συνάδελφοι με αρκετά χρόνια προϋπηρεσίας, με οικογενειακές υποχρεώσεις, έχοντας κατά το παρελθόν εργαστεί σε αρκετές περιφέρειες, βρίσκονται σε πολύ δύσκολη και ασφυκτική πολλές φορές κατάσταση καλούμενοι να εργαστούν μακριά από τον τόπο των συμφερόντων τους χωρίς ελπίδα επαναβελτίωσης της θέσης τους.
Για όλα αυτά, πέρα από την αλλαγή του πλαισίου των τοποθετήσεων, η οποία κρίνεται ως απαραίτητη, ως μέτρα που θα μπορούσαν να αμβλύνουν το πρόβλημα προτείνουμε:
να επανέλθει ο χωρισμός του νομού σε περιοχές (να μη θεωρείται ο νομός ως μια περιοχή)
να θεσμοθετηθεί ουσιαστική κάλυψη των εξόδων των συναδέλφων που υπηρετούν σε απομακρυσμένες περιοχές με κάποιου είδους επιδότηση ή άλλο κίνητρο που να ισοσταθμίζει τις επιβαρύνσεις και την ταλαιπωρία που υφίστανται.
Το ΔΣ της ΕΛΜΕ Αργολίδας
