"Είναι πραγματικά ακατανόητο πώς μια κυβέρνηση, που υποτίθεται ότι υπηρετεί το λαό της, επιτρέπει στις οφειλές προς τα ταμεία υγείας να εκτοξεύονται, αντί να προσφέρει ρεαλιστικές και βιώσιμες λύσεις στους πολίτες.
Αντί να στηρίξει τους ανθρώπους που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, τους οδηγεί στην απόγνωση, συσσωρεύοντας πρόστιμα, τόκους και απειλές κατασχέσεων.
Η λογική θα έλεγε πως όταν κάποιος χρωστά, αλλά είναι πρόθυμος να πληρώσει με δόσεις, το κράτος θα έπρεπε να το ενθαρρύνει. Μια λογική ρύθμιση δόσεων δεν είναι παραχώρηση· είναι κοινωνική ευθύνη. Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε είναι μια τιμωρητική στάση που αγνοεί την πραγματικότητα της καθημερινότητας: χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια, ανεργία και γενικευμένη οικονομική ανασφάλεια.
Η υγεία είναι δικαίωμα, όχι πολυτέλεια. Και η πρόσβαση στο σύστημα υγείας δεν πρέπει να εξαρτάται από λογιστικά τεχνάσματα και γραφειοκρατικά εμπόδια, αλλά από την κοινή λογική και τον σεβασμό προς τους πολίτες.
Ίσως τελικά το πραγματικό χρέος να μην είναι των πολιτών προς το κράτος — αλλά του κράτους προς την κοινωνία.
Ως Γερμανίδα που ζω εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, δεν μπορώ να κατανοήσω αυτή την παντελώς παράλογη τακτική. Αντί να διευκολύνει τους πολίτες να τακτοποιήσουν τις οφειλές τους μέσω δόσεων, το κράτος επιλέγει τον δρόμο της τιμωρίας και της αδιαφορίας. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον αν κάποιος μπορούσε να δώσει μια λογική εξήγηση για αυτή την προσέγγιση — εάν φυσικά υπάρχει."
