Ναύπλιο: Τα Φλαμίγγκο της Αυγής

Νωρίς το πρωί της Κυριακής μια ομιχλώδη κουβέρτα είχε απλωθεί πάνω από τον Αργολικό κόλπο, όπου τα νερά ήταν ακόμη σιωπηλά, βαμμένα με τα χρώματα της χαραυγής. 

Από τη μέση της ομίχλης, σαν αλλόκοτα πλάσματα χορεύοντας έναν αρχαίο, μακρινό χορό, άρχισαν να διαμορφώνονται οι πρώτες μορφές των φλαμίγγκο. 

Κινούνταν στο νερό με μια κομψότητα, σχηματίζοντας μια ζωντανή, αέρινη ζωγραφιά μπροστά στο βουβό φρούριο του Παλαμηδίου. 

Η φύση κρατούσε μια μαγική ανάσα, και στο πρώτο ακτίνωμα του ήλιου, διέτρησε την ομίχλη.

Ξαφνικά, ο ουρανός, που ήταν μέχρι στιγμής ένα απαλό γκριζομπλε χαρτί, άρχισε να βάφεται με χρυσοκόκκινες πινελιές, σαν από αόρατο πινέλο.

 Το φως έπεφτε στα ροζ φτερά των φλαμίγγκο,  που αντανακλούσε τον χρυσό της αυγής. Έμοιαζαν να μεταμορφώνονται από μεταναστευτικά πουλιά σε κήρυκες των Χριστουγέννων.

Κάποιο από αυτά ανέσπασε το μακρύ λαιμό του προς τον χρωματιστό ουρανό, σαν να προσφωνεί ένα σιωπηλό ύμνο. 

Η θέα ήταν τόσο απροσδόκητη, τόσο γλαφυρή που ξέφευγε από κάθε λογική. Ήταν ένα δώρο, μια μαγική απεικόνιση. 

Το Ναύπλιο να φιλοξενεί τα εξωτικά ταξιδιωτικά πουλιά και το πρωινό φως, ζωγράφος όλων των θαυμάτων, να ράβει όλα τα κομμάτια του τοπίου με χρυσές κλωστές. 

Στα νερά του Ναυπλίου, μια πρωινή ώρα του Χειμώνα, η φύση γράφει τα δικά κάλαντα.