Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φράση ενός πατέρα-πρόσφυγα σε κάποιο νησί του Β. Αιγαίου, λίγο μετά την άφιξή τους εκεί, το ’22, κυνηγημένοι, καταταλαιπωρημένοι, με τον θάνατο στα μάτια, να ζητάει από τους ντόπιους λίγο νερό για το παιδί του και κανείς να μη του δίνει, έγραψε η καλή μας φίλη από τη Θεσσαλονίκη και μας παρότρυνε να διαβάσουμε τη νέα ιστοσελίδα με ιστορίες προσφύγων της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.