Εξετάσεις, στη σκιά της επιτυχίας

του Παύλου Κουτρουφίνη

Με αφορμή την συζήτηση που είχα με ένα φίλο, πατέρα ενός εφήβου κινητοποιούμαι να πω τα παρακάτω, μόλο που τη συζήτηση για το εκπαιδευτικό σύστημα την αποστρέφομαι, με τον τρόπο που συνήθως γίνεται.

Άγχος, το ξεφλούδισμα του κρεμμυδιού

«Ο πόνος είναι ορισμένος να γίνει ομορφιά, κι αν επιμένει να πονάς είναι που πελεκάει τη μορφή» 

του Παύλου Κουτρουφίνη

Πιο πολύ από όλα θα ’θελα να μιλάμε τώρα, μα αυτό που μας χωρίζει - τάχα είναι - η οθόνη, το «χαρτί» και το «μολύβι», δες ξανά πως τούτο μας ενώνει. Μα πιο πολύ, ο πόνος, ο πόνος μας ενώνει, ο πόνος που μοιράζεται κι όχι ο ανείπωτος.

Γράμμα σε έναν έφηβο που «βαριέται»

 Σου γράφω όπως θα θελα να μου είχαν γράψει στα δεκάξι μου. Το ξέρω πως βαριέσαι, βαριέσαι να σου λένε, τι και πως πρέπει να κάνεις. Βαριέσαι να σου λένε τι είναι σωστό και τι λάθος. Βαριέσαι να πρέπει να πηγαίνεις σχολείο και να διαβάζεις, να μαθαίνεις ένα σωρό αχρείαστα πράγματα και μάλιστα να σε εξετάζουν σε αυτά και να σου λένε, «προσπάθησε περισσότερο».

Η ελπίδα βλασταίνει στο έδαφος της αποδοχής (Μέρος 2ο)

Γράφει ο Παύλος Κουτρουφίνης

Σύμβουλος ψυχ. Υγείας – Ψυχοθεραπευτής*

Μέχρι τώρα επιλέξαμε να εστιάσουμε στο αναντίρρητο γεγονός ότι ο ασθενής θέλει να μην υποφέρει και δεν μπορεί. Νιώθει ακινητοποιημένος και βυθίζεται σε ένα σπιράλ απαξιωτικών σκέψεων και συναισθημάτων ανάμεσα στην απελπισία και την λύπη. Η κινητοποίηση ακόμη αργεί. Ζητείται ελπίδα. Η ενστάλαξη της ελπίδας σε τούτο το μαύρο φόντο μοιάζει αδύνατη, κάθε προτροπή από το περιβάλλον για κίνηση ερμηνεύεται από τον ασθενή ως μια ακόμη επιβεβαίωση της ανυπαρξίας του.

Οι μυλόπετρες της κατάθλιψης αλέθουν την ανθρώπινη ψυχή (Μέρος 1ο)

Γράφει ο Παύλος Κουτρουφίνης

Σύμβουλος ψυχ. Υγείας – Ψυχοθεραπευτής*

 Όλο και περισσότεροι φθάνουν στο γραφείο άνθρωποι σαν όλους, που μοιάζουν κατάκοποι κυριολεκτικά αλεσμένοι από τις μυλόπετρες αυτού του ζωντανού θανάτου, της κατάθλιψης.