Μήνυμα αναγνώστη:
Όμως, νομίζω πως είναι πραγματικά διχαστική η πολιτική του δήμου όσον αφορά στο φετινό φεστιβάλ. Εφόσον ως πολίτες βρεθήκαμε σε αυτή τη θέση, θέλοντας και μη, θα πρέπει να υποδεχτούμε με ένα φιλικό τρόπο τους Τούρκους καλλιτέχνες. Νομίζω όμως ότι η φιλοξενία μας πρέπει να εξαντληθεί μέχρις αυτού του τυπικού σημείου. Δεν συμφωνώ με τις «επιθέσεις φιλίας» και τον προοδευτισμό ορισμένων.
Ως πολίτης αυτής της χώρας νοιώθω καθημερινά ότι έχουμε απεμπολήσει τις ρίζες μας και τις βασικές μας αξίες. Πιο συγκεκριμένα έχουμε ξεχάσει να θέτουμε απλά ερωτήματα και να δίνουμε απλές απαντήσεις. Παράλληλα έχουμε αναπτύξει ένα άτυπο σύνδρομο της Στοκχόλμης όσον αφορά στους παλιούς και νέους κατακτητές μας. Υπάρχουν κατά την άποψή μου συγκεκριμένοι αντικειμενικοί λόγοι γι αυτό, οι οποίοι όμως δεν είναι του παρόντος.
Φαίνεται πως στην παλιά «σειρά» ανεκδότων, «Ήταν ένας Έλληνας, ένας αμερικάνος, ένας τούρκος, ένας γερμανός και ένας γάλλος κ.λπ. κ.λπ., ο Έλληνας περνάει σε δεύτερο και τρίτο πλάνο, όλο και περισσότερο πλέον. Ίσως όμως έτσι να ήταν «από παλιά».
Δεδομένο πάντως είναι ότι υποδεχόμαστε τους καλλιτέχνες μίας χώρας που κατέχει, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ένα κομμάτι ελληνικής γης (ασχέτως του γιατί και πως έγινε και ασχέτως του ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει). Το γεγονός αυτό είναι ατυχές και κατά την άποψή μου θα έπρεπε να έχει αποφευχθεί. Εάν δεν επικρατούσε αυτή η παγκοσμίως παραδεκτή κατάσταση κατοχής, προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να παρακολουθήσω τις εκδηλώσεις και να χορέψω και καρσιλαμά. Και ας πάνε στη ευχή τα πιο παλιά...
Αυτό το ατυχές γεγονός, της φιλοξενίας των τούρκων καλλιτεχνών, θα χαρακτηριζόταν όμως εντελώς απαράδεκτο (για να μην πω καμία πιο βαριά κουβέντα) εάν η τουρκική πρεσβεία (δηλαδή το τουρκικό κράτος, δηλαδή ο κατακτητής μας) χρηματοδοτούσε την εκδήλωση.
Είναι άλλο πράγμα ο κατακτημένος να πηγαίνει να χορέψει τσιφτετέλι στην Κωνσταντινούπολη (συχνά με κρατική χορηγία) – αυτό μπορεί να λέγεται το λιγότερο ‘μεγαλοσύνη’- και είναι άλλο πράγμα ο κατακτητής σου να έρχεται –αναλαμβάνοντας και το κόστος- να σου τρίψει στα μούτρα την κουλτούρα του, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Είναι άλλο πράγμα να χορεύεις ζεϊμπέκικο στη Μικρά Ασία, μπροστά στους εμβρόντητους τούρκους, και άλλο πράγμα να σε χορεύουν τσιφτετέλι στο Ναύπλιο.
Ναι, με τον τούρκικο λαό δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και θα ήμασταν ιδιαίτερα ευτυχισμένοι εάν ο τουρκικός λαός, ή έστω οι παριστάμενοι καλλιτέχνες, υιοθετούσαν την ίδια αντίληψη και αξίωναν από την κυβέρνησή τους την απόσυρση του στρατού κατοχής από την Κύπρο και τη διακοπή των υπερπτήσεων τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά. Γιατί είπαμε και το ξανά λέμε, ο λαός δεν φταίει όταν δεν συναινεί.
Φαίνεται όμως ότι αυτή η απλοϊκή μου προσέγγιση είναι μάλλον αφελής μπροστά στην τρικυμία εν κρανίω ορισμένων. Και γι αυτό, απολογούμαι προκαταβολικά.
Στην πολιτική όμως (όπως φαίνεται τελικά να ισχύει και στα αθώα φεστιβάλ, στο... χορό και το τραγούδι) δεν υπήρξαν ποτέ στην ιστορία συνθήκες «ισότιμης» αντιμετώπισης παρά μόνο μία συνεχής καταμέτρηση δυνάμεων σε ένα διαρκές παιχνίδι ισχύος. Ένα (όχι και τόσο αθώο) παιχνίδι το οποίο κατά τα φαινόμενα έχουμε εντελώς απολέσει.
Τελικά, πως θα έβλεπε άραγε ένας κάτοικος του Αγαθονησίου αυτό το φεστιβάλ; (Τους Κύπριους που ζουν στο Ναύπλιο τους αφήνω στην άκρη).
Χ. Δ.
(Τα στοιχεία μου είναι μη δημοσιεύσιμα αλλά στη διάθεση του διαχειριστή του blog / εντύπου και οποιουδήποτε «ενδιαφερόμενου», τούρκου ή Έλληνα)
