.JPG)
υποψήφιου βουλευτή Αργολίδας στον Νίκο Ζέρβα.
Το Σάββατο, 2 Ιουνίου 2012,δημοσιεύθηκε το άρθρο του Νίκου Σπ. Ζέρβα, με θέμα τις μετεκλογικές εξελίξεις και την στάση των κομμάτων. Κατ αρχήν είναι θετικό νέοι άνθρωποι να λαμβάνουν μέρος στο δημόσιο διάλογο που διεξάγεται σήμερα γύρω από την κρίσιμη κατάσταση που ζεί σήμερα ο τόπος.
Θα ήταν ακόμη πιο θετικό αν ο προβληματισμός αυτός δεν γινόταν με όρους αφορισμού και δαιμονοποίησης. Δυστυχώς το συγκεκριμένο άρθρο δεν απέφυγε την εύκολη λύση των στερεοτυπικών επαναλήψεων επιχειρημάτων βγαλμένων από τα μπαούλα του τρόμου και της άνευ επιχειρημάτων απαξίωσης ενός ολόκληρου πολιτικού και κοινωνικού χώρου.
Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός επιστήμονας για να αντιληφθείς ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα πολιτικό κόμμα .αλλά ότι ,καλώς ή κακώς ,εκφράζει, έστω και με αντιφάσεις, την ελπίδα ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού που είδε τα τελευταία 2 χρόνια ελπίδες και όνειρα να συντρίβονται και την καθημερινότητα να μεταβάλλεται σε μια κόλαση ανασφάλειας και φτώχειας.
Η παράγραφος που αναφέρεται στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του είναι μια σειρά αναπόδεικτων αφορισμών… «εκκολαπτόμενος ''μεσσίας'' ..εκπρόσωπος της Αριστεράς της διαμαρτυρίας, του απομονωτισμού και της αυτοαναίρεσης… ντελάλης του περιβόητου <<λεφτά υπάρχουν>>….Πουλάει φρούδες ελπίδες …». Μην περιμένετε να διαβάστε επιχειρήματα για όσα ισχυρίζεται το άρθρο. Η πραγματικότητα μάλλον το αντίθετο ισχυρίζεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαμαρτύρεται απλά αλλά προτείνει και το μόνο ρεαλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Και μόνο μια ανάγνωσή του θα έπειθε τον κάθε καλοπροαίρετο. Δεν ισχυρίζεται «λεφτά υπάρχουν» ‘όπως έκανε ο Γ.Παπανδρέου (αλήθεια, που χάθηκε αυτό το παιδί;) ενώ την ίδια στιγμή υπέγραφε την παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ,αλλά περιγράφει αναλυτικά τον τρόπο που θα χρηματοδοτηθεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πουλάει φρούδες ελπίδες. Δεν δημιούργησε το πελατιακό κράτος , τη διαφθορά ,την διαπλοκή. Ίσα ίσα ,που η λυσσασμένη αντίδραση όλων των μεγάλων τυποεκδοτικών και τηλεοπτικών συγκροτημάτων ,των εθνικών εργολάβων και παρασίτων , μάλλον αποδεικνύει ότι η διαφθορά και η διαπλοκή στην Ελλάδαουν έχουν επιτέλους βρεί ένα σοβαρό αντίπαλο . Και αυτό ακριβώς διαισθάνεται ο ελληνικός λαός βλέποντας αυτή την άνευ προηγουμένου, εμφυλιοπολεμική, συκοφαντική εκστρατεία.
Και μια τελευταία παρατήρηση… στο άρθρο αναφέρεται ως επίλογος το εξής «…θα πρέπει να αναζητηθεί ένας ηγέτης, το κύρος, η προσωπικότητα και η μαχητικότητα του οποίου θα μπορούσε να ενώσει ξανά τους κινούμενους όχι μόνο στο φιλελεύθερο χώρο -τους ταυτιζόμενους με τις παραδοσιακές θέσεις της κεντροδεξιάς ευρωπαϊκής παράταξης-, αλλά όλους τους πατριώτες. Και ο ηγέτης αυτός υπάρχει...»
Ποιος είναι άραγε αυτός ο ηγέτης; Δεν ταλαιπωρήθηκε αρκετά ο τόπος από ηγέτες ; μ΄πως η απάντηση είναι στην ενεργοποίηση όλου του λαού, κόντρα σε λογικές ανάθεσης της σωτηρίας σε πεφωτισμένες ηγεσίες; Και τέλος αν οι.. παραδοσιακές θέσεις της κεντροδεξιάς ευρωπαϊκής παράταξης..» είναι η απάντηση στην κρίση,τότε γιατί στην εισαγωγή του το άρθρο τονίζει-και σωστά- ότι «… σε μια προσπάθεια διάσωσης της κοινωνίας, που βιάζεται βάναυσα από νεοφιλελεύθερες ασκούμενες πολιτικές…» αναγνωρίζοντας-και σωστά- τον βασικό υπεύθυνο της σημερινής κατάντιας της χώρας;
Στις 17 Ιουνίου η Ελλάδα γυρίζει σελίδα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια.
«Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.»
Από τη γαλλική LIBERATION.
