Ο χρόνος που συνέβη η ιστορία δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια, πρέπει να ήταν στις αρχές του 1800, μεταξύ των αναφερόμενων γεγονότων είναι, ένα άτυπο παιδομάζωμα, μνημονεύεται επίσης με κάποιο τρόπο, πως τούρκοι και Έλληνες στα τόσα χρόνια σκλαβιάς, είχαν αναπτύξει και κάποιες φιλικές μεταξύ τους σχέσεις, οι οποίες εκατέρωθεν μπορούσαν να κάνουν κάποιες υπερβάσεις.
Προ της ελληνικής επανάστασης, είχαν αρχίσει ήδη κάποιες προεπαναστατικές δράσεις, οι οποίες στη συνέχεια πήραν μεγαλύτερη έκταση, φτάνοντας έτσι στη τελική αναμέτρηση.
Η μαρτυρία λέγει το έξης, το γεγονός συνέβη το 1820: Τούρκος αξιωματούχος που έδρευε στο Ναύπλιο, έφτασε κυνηγημένος σε άσχημη κατάσταση στο Ανυφί. Πάνω στην απόγνωση του, ζήτησε καταφύγιο στο χωριό αυτό και στην οικία Σταθόπουλου. Οι οικοδεσπότες, αφού άκουσαν τον άνθρωπο! έκαναν την υπέρβαση, τον φιλοξένησαν στην οικία τους παίρνοντας (προφανώς) για την εποχή ιδιαίτερα μεγάλο ρίσκο, τόσο για την ασφάλεια της πολύτεκνης! (5 τέκνα, τον Μανώλη, τον Αντώνη τον Ευστάθιο, τον Κώστα και τον Νίκο) αυτής οικογένειας, όσο όμως και για τη φήμη τους… κυριάρχησε όμως, πάνω απ όλα το ελληνικό συναίσθημα, το αγνά ανθρωπιστικό. Ο τούρκος αυτός, βρήκε κάλυψη, τροφή και στέγη σε αυτή την οικία, και κατόπιν, φυγαδεύτηκε από τους ιδίους, στο δρόμο για την Τουρκία.
Η ιστορία θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, εδώ όμως κατά κάποιο τρόπο, αρχίζει.. και θα το πω με μια σύγχρονη έκφραση, από αυτό το σημείο λοιπόν, συνωμοτεί το σύμπαν.
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, η επανάσταση ήταν γεγονός. Οι τούρκοι κατακτητές άρχισαν να χάνουν εδάφη, αυτό τους έκανε να αρπάξουν ότι λάφυρα μπορούσαν, μεταξύ αυτών, και ανθρώπους. Ανθρώπους τους οποίους και οδήγησαν στο δρόμο της δουλείας. Ένας από αυτούς, ήταν και η σπιτονοικοκυρά της οικίας Σταθόπουλου, η οποία ως οικογένεια είχε καλύψει και φυγαδεύσει τον τούρκο αξιωματούχο, το όνομα αυτής; Κωνσταντίνα. Η γυναίκα αυτή, σε αυτή της τη διαδρομή, κάποια στιγμή έφτασε σε κάποιο σκλαβοπάζαρο της Τουρκίας, τότε, σε μια τυχαία βόλτα που έκανε ο αξιωματούχος της ιστορίας μας, σε αυτή τη περιοχή, την αναγνώρισε… χωρίς να αναφέρει κάτι, ενδιαφέρθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη για αυτή τη γυναίκα, και αφού έμαθε την τιμή αγοράς… της, την ‘’αγόρασε’’, και κατόπιν την οδήγησε στην οικία του. Όλα αυτά έγιναν χωρίς να αποκαλυφθεί! έδωσε αμέσως! εντολή στη γυναίκα του, να της βγάλει τα ρούχα και να τα κάψει, να την καθαρίσει και να την ταΐσει. Στην γυναίκα είπε, δεν θα κάνεις τίποτα όσο είσαι εδώ, θα τρως θα κοιμάσαι και θα δούμε… έτσι και έγινε, οι μέρες περνούσαν, η γυναίκα αυτή ζούσε μια αξιοπρεπή ζωή, που καμία σχέση δεν είχε με την έως τότε παραμονή της στη Τουρκία. Αυτή με τη σειρά της, με δικιά της θέληση! έπλενε γιατί το ήθελε, τουλάχιστον τα πράγματα της, τα πιάτα και τα ρούχα που ‘’λέρωνε’’. Μια μέρα όμως, εκεί που έκανε τις με τη θέληση της δουλειές… η γυναίκα του αξιωματούχου την σιχτίρισε.. μαθαίνοντας το γεγονός αυτό ο αξιωματούχος! τους κάλεσε όλους, και αποκάλυψε τα πάντα.. η Κωνσταντίνα μόλις άκουσε την ιστορία!! τότε μόνο!!! κατάλαβε ποιος είναι. Ο αξιωματούχος λοιπόν, της υποσχέθηκε… θα κάνω τα πάντα να γυρίσεις στην Ελλάδα!!! Έτσι και έγινε…
Όσο όμως συνέβαιναν όλα αυτά στην Κωνσταντίνα, πίσω στην Ελλάδα διαδραματιζόντουσαν κάποια άλλα γεγονότα, τα οποία δείχνουν εκτός των άλλων, και το πόσο διήρκησε η παραμονή της Κωνσταντίνας στην Τουρκία. Αφού λοιπόν η σπιτονοικοκυρά έλειπε από το σπίτι, και ήταν αβέβαιο το τι της είχε συμβεί, ως πολύτεκνη οικογένεια είχε πολλές απαιτήσεις, των οποίων δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει ένας άντρας μονάχος του, ειδικά τότε. Μη γνωρίζοντας ο άντρας του σπιτιού, και πατέρας των ‘’ορφανών’’ τι να κάνει, στην απόγνωση του επάνω απευθύνθηκε στον τότε δεσπότη, ο οποίος και του υπέδειξε να πάρει άλλη γυναίκα. Έτσι και έπραξε, πήρε γυναίκα από το Κουτσοπόδι, η οποία του χάρισε ακόμα ένα παιδί, αρσενικό. Πέρασε ο καιρός, όλα κυλούσαν ομαλά με τα νέα πια δεδομένα, μέχρι που ξάφνου ένα γεγονός ήρθε να αναστατώσει την ηρεμία, η Κωνσταντίνα γύρισε σπίτι. Τότε, μη γνωρίζοντας τι θα έπρεπε να πράξει ο σύζυγος, απευθύνθηκε πάλι στον δεσπότη, ο οποίος του είπε να διώξει την δεύτερη γυναίκα του, όπως και έπραξε. Εδώ κατά κάποιο τρόπο, τελειώνει η ιστορία, έγινε όμως κάποιο γεγονός… το οποίο δεν έχει απαντηθεί, πιστεύω όμως πως έπαιξε ρολό αυτή η εναλλαγή των γυναικών στην οικογένεια… για αυτό και το αναφέρω.
Σημείωση: Tο παιδί της δεύτερης γυναίκας, τα παιδιά του χωριού το κορόιδευαν, φωνάζοντας το μούλο, πράγμα που στη πορεία, σηματοδότησε ένα γεγονός όπως και στα αδέλφια του..
Τα παιδιά της οικογένειας όπως προείπα ήταν 5+1, τα 5 ήταν, ο Μανώλης, ο Αντώνης ο Ευστάθιος, ο Κώστας και ο Νίκος. Ο Μανώλης έγινε Μανωλόπουλος, ο Αντώνης Αντωνόπουλος, ο Ευστάθιος Σταθόπουλος,, ο Κώστας Κωστόπουλος, ο Νίκος Νικολάου, και το 6ο έγινε Μούλος.
Ο κος Ε. που μου είπε την ιστορία, είπε στο τέλος αυτής, καλά έλεγαν οι παλιοί… κάνε το καλό και ρίξε το στο γιαλό…
Κώστας Καραμπής
