« Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε
πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
“ Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
και δεν θα ‘χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ’ αυτό»
( «Η γέννηση». Τάσος Λειβαδίτης)