«Ἤθελον τοῦ σιωπᾶν εἴθε καί ἐδυνάμην».
Ὅσες φορές, λίγες εὐτυχῶς, κατέθεσα κάποιες σκέψεις ἤ θέσεις γιά θέματα τῆς ἐπικαιρότητας, κάποιοι ἀδελφοί ἄρχιζαν τόν ἀντίλογο μέ βολές κατά ριπάς καί τίς γνωστές κατηγορίες τοῦ οἰκουμενιστῆ, τοῦ φιλοπαπικοῦ, τοῦ αἱρετικοῦ καί παρόμοια. Συνήθως δέν ἀπαντῶ γιατί δέν ἔχει νόημα. Προτιμῶ τή σιωπή. Νιώθω ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι τόσο προσκολλημένοι στίς μονομανιακές σκέψεις τους, πού εἶναι ἀδύνατος ὁ διάλογος μαζί τους. Ἔχω τήν αἴσθηση ὅτι ἄν τούς γκρεμίσεις τόν μύθο, θά χάσουν τό ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια τους. Πολύ σωστά ἔλεγε ὁ Ἄρθουρ Καῖστλερ, «τίποτα δέν εἶναι πιό ὀδυνηρό ἀπό τό γκρέμισμα ἑνός μύθου».
